De Nieuwe Lichting 2016 - Doorgelicht
Ancienne Belgique, Brussel, 6 februari 2016
Ook in 2016 ging Studio Brussel op zoek naar een nieuwe lichting en, net als ieder jaar, wijzigt de zender, lichtjes het concept. In plaats van de drie winnaars voor te schotelen zoals de voorbije jaren, mochten de acht finalisten op één avond hun beste song én een Belpopcover brengen.
En dat brengt ons alvast tot onze eerste vaststelling: verplicht een cover brengen op een rockconcours is en blijft een dooddoener voor iedere band. Geen enkele band bracht met zo'n cover een wowgevoel teweeg bij het publiek. Toch zeker niet in vergelijking met de eigen songs.
Openers waren de conservatoriumrockers van RHEA. Met Never Out Of Sight maakte de band een Vlaamse Immigrant Song, maar we hadden het gevoel dat ze, net als die andere conservatoriumgroep, zichzelf iets te serieus namen.
Wat niet per se slecht is want zowel RHEA als Hulder gaven echt een goede show (bij die eerste zelfs met een spierscheur voor fenomeen Guillaume Lamont tot gevolg) maar we zagen toch vooral telkens muzikanten, die een schoolproject kwamen voorstellen in plaats van een hechte band. Maar echt goede songs, dan dan weer wel. Beter dan Normanhoffman. Zij hadden, aan het applaus te horen, een hoog WTF-gehalte.
Bij Modern Art bleven dan weer enkel de leuke conga’s hangen. Jammer, want met hun andere song Flame hadden ze echt wel een radiosingle te pakken. Froze had met Ongekroonde Koning ook een aanstekelijke song bij. Waarom hij een tweede MC bij zich had is dan weer een raadsel.
Equal Idiots tekenden dan weer de mooiste vriendschapsband van de avond. Misschien waren ze zelfs wel de enige band waarbij het spelplezier oprecht overkwam. We hoorden een vrolijke Wavves en we hadden het gevoel dat Jay Reatard opeens weer springlevend op dat wereldbefaamde podium in Brussel stond. Naast veel fuzz, galm en ketelgebeuk was het geheime wapen van de band vooral het zelfrelativeringsvermogen. De band, die zichzelf het minst serieus nam, was nondedju nog de beste van de hele avond. Een terechte winnaar.
Ook op het ereschavot: de Sven De Leijer van De Nieuwe Lichting, Clear Season. Het was niet de eerste link, die wij legden, maar de vergelijking deed de ronde doorheen het publiek. Genoeg gezeverd: frontman en songwriter Matthias Desmet had met Don’t Take Too Long echt wel een supersong geschreven. En daarvoor werd de band beloond met een lichtgevende trofee.
Ook nog triomferend was Wanthanee, de laatste groep van de avond en misschien nog de meest verassende. Hoewel de coverkeuze (alweer) niet echt vernieuwend was, bracht ze toch een heel mooie, tedere versie van oerklassieker Daydream van Wallace Collection. De jongedame uit De Panne had de mooiste stem van de avond. Only Shadows Remain, de song waarmee ze geselecteerd werd, bracht ze met enkel een akoestische gitaar als ondersteuning, volledig alleen. Niemand in de gehele geschiedenis van De Nieuwe Lichting (I Will, I Swear incluis) kreeg de Ancienne Belgique ooit zo stil. Je hoorde zelfs de security fluisteren door de walkie-talkies. En dat mag beloond worden.