De Nachten 2010 - Literatuur als voorspel
deSingel, Antwerpen, 8 november 2010
De Nachten beloofde vroeger de kruisbestuiving tussen muziek en literatuur te bevorderen en de mogelijkheden daarvan te verkennen. Ondertussen lijkt het erop dat elke discipline zich in zijn eigen hokje heeft teruggetrokken om naast elkaar verder te leven op dit festival.
Ons leek het zelfs dat de literatuur enkel nog als voorspel tot het concert kon dienen. Maar hier willen we toch enige reserve aan de dag leggen want, muziekmagazine zijnde, gingen wij vooral op zoek naar goede concerten en lieten we de Blauwe Zaal en de Muziekstudio bijna volledig links liggen. Dat was ook perfect doenbaar want de concerten in De Rode Zaal en de Theaterstudio sloten bijna naadloos op elkaar aan.
Amatorski heeft ondertussen een naam opgebouwd. Logisch dus dat de Rode Zaal bijna vol was gelopen voor een trip in hun sprookjesachtige universum. De frontvrouw zingt met een accent dat uit Ijsland lijkt te komen en de melancholische muziek is duidelijk geïnspireerd door de groepen die ons uit die landen zijn komen aanwaaien.
Gelukkig zijn er voldoende weerhaakjes ingebouwd om het boeiend te houden. In Same Stars We Shared viel de bas bijvoorbeeld wel erg hard in en een ander nummer eindigde met een deftig stuk gitaar- en saxofoonnoise. Mooi!
School Of Seven Bells werd door de presentator omschreven als tweelingszusjes maar dat bleek een vergissing want één van hen heeft ondertussen de groep verlaten. De New Yorkers begonnen voor een quasi lege zaal en speelden eerder op routine dan op enthousiasme. De ijle stem van de frontvrouw deden samen met de gitaar aan de new wave van Throwing Muses en Siouxsie And The Banshees denken. In ons woordenboek zijn dat goede referenties.
Balthazar kreeg wel een volle zaal op de been. Zij begonnen heel enthousiast met Take Me Back, waarbij de muzikanten hun instrument tekeer deden gaan als hadden ze flink wat energie opgespaard voor deze gelegenheid. Al vroeg in de set kregen we Fifteen Floors, de zalige hit, voorgeschoteld en leek het niet meer stuk te kunnen. Tegen afsluiter Blood Like Wine hadden ze het publiek volledig op hun hand en werd "Raise your glass" door menigeen meegescandeerd.
De frontmeid van Blood Red Shoes is een intrigerend geval. Ze speelde gitaar met een ongeïnteresseerde blik, alsof ze in gedachten ergens anders verkeerde, maar af en toe ontwaarde je toch een lichte trek rond haar mond die een glimlach deed vermoeden. De drummer daarentegen mepte enthousiast op zijn vellen alsof zijn leven ervan afhing. Het was al de derde keer dit jaar dat ze in dit land speelden en dat was telkens raak. Je kunt zeggen dat de nummers van hun tweede album iets minder zijn dan die van hun debuut, maar sommige van die oudere nummers zijn ondertussen dan ook uitgegroeid tot klassiekers. Dat dit de enige groep was die mocht bissen zegt uiteraard al veel.
The Irrepressibles werd aangekondigd als een sprookjesvertoning vergelijkbaar met de vertellingen van Tim Burton, maar bleek gewoon een barokke spektakelshow die zelfs The Only Gay In The Village too gay zou vinden. Het tienkoppig orkest had kostuums aan die eerder aan Harry Potter dan aan Tim Burton deden denken en ze bewogen in een uitgekiende choreografie waarin zanger Jamie McDermott centraal stond. Zijn stem én muziek deden dan weer denken aan Antony And The Johnsons.
De keuze tussen hen en The Chap leek dan evident: naar beneden (want daar lag de Theaterstudio) dus. De literaire inleiding werd dit keer een interessante dialoog tussen een voorgedragen stuk poëzie van Baudelaire over drinken en een dronkelap uit het publiek die op de juiste momenten "Yeah!" riep. De mannen van The Chap pikten daar op in en kwamen "Yeah!" schreeuwend het podium op. De basgitarist bleek een hilarisch nerdy verschijning die de fotografen van dienst in overdrive deed gaan. Ook de drummer was een spektakel op zich en sloeg op zijn symbalen als een door genot gedrogeerde zot.
De muziek sprong alle kanten uit: van elektrische gitaarsolo's op iPhone, vermassacreerde cello's en violen en jamsessies op gitaar tot rechtlijnige poprocksongs. Weinig mensen die achteraf geen kamerbrede glimlach op hun gelaat hadden en iedereen was het erover eens: dit was de meest memorabele belevenis van de avond. De weinigen die op dat uur nog op de details letten merkten op dat dit zelfs muzikaal lang niet oninteressant was geweest.