De Mens - Terug onder de mensen

Het Depot, Leuven, 25 januari 2015

Volgens De Morgen maakte De Mens met ‘Nooit Genoeg’ hun beste plaat ooit. En ook wij waren in de wolken van de nieuwe. Dat alles wierp zo zijn vruchten af. Want het was aanschuiven om het Leuvense Depot binnen te geraken.

De Mens - Terug onder de mensen



Nog niet zo lang geleden trokken ze met Urbanus de boer op. En dat leverde De Fanfaar toch iets van bekendheid op. Ze timmeren nochtans al even aan de weg, deze Brusselaars, en ze hebben net een nieuwe cd uit. Ideaal dus om het uitverkochte Depot op te warmen voor de nieuwe avonturen van De Mens.

Gitaarrock met Nederlandse (één keer zelfs Brusselse) teksten, dan kom je algauw uit bij De Kreuners. En die vergelijking mag je gerust doortrekken naar het muzikale. Want de liedjes van De Fanfaar deden ons aan de Vlaamse rockpioniers denken. Maar ze hebben die songs wel mooi aangepast aan deze veeleisende tijden en ze spelen die met veel overgave en inzet. Of ze hiermee potten gaan breken is onzeker, ook al omdat (jammer genoeg) de markt voor dit soort muziek almaar kleiner wordt. Maar dat neemt niet weg dat wij wel genoten hebben van dat half uurtje Fanfaar. En dat dat zelfs voor herhaling vatbaar is.

Die nieuwe plaat van De Mens mocht dan geholpen hebben om de zaal te doen vollopen, een concert van dit kwartet – het trio heeft David Poltrock als volwaardig lid in de rangen opgenomen – is altijd een feest. Dat stond vooraf al bijna zo goed als vast. Ze weten de verwachtingsboog ook altijd op te spannen door hun publiek een hele tijd te laten wachten op optredens, als is het om de gretigheid bij zowel band als fans aan te scherpen. Maar nu staan er dan weer een reeks op stapel. Met de voorstelling van het nieuwe album in hometown Leuven als eerste (de try-outs even niet meegerekend).

Met Kim Is Dood koos de band rond zanger-gitarist Frank Vander Linden - guitige lach, karakteristieke, speelse tong uit de mondhoek – voor een Mens-klassieker om het concert mee in te zetten. Het spelplezier spatte er meteen vanaf. Drummer Dirk Jans, opgesteld op een hoek van het podium, ranselde de groep vooruit, terwijl bassist Michel De Coster naar goede gewoonte het podium afdwaalde en de clown uithing. En dan was er dus nog toetsenist David Poltrock, die in heel wat van de nieuwe nummers een prominente rol kreeg, maar zich ook duidelijk liet gelden in de oudere nummers en vaak spitante details wist toe te voegen.

Waar de klassiekers (En In Gent, Sheryl Crow (I Need You So), Zonder Verlangen) uiteraard op het meeste enthousiasme en meezingen konden rekenen, waren het vooral de nieuwe liedjes, die zorgden voor frisheid en ademruimte. Het titelnummer van de nieuwe plaat was een stroomstoot, de vicieuze cirkel Als Je Niets Hebt een zilte zeebries en Vlinderhart pure rock-‘n-roll.

Hoogtepunten waren onder meer een spannend Dit Lawaai, dat meteen als klassieke Mens mag gecatalogeerd worden naast een pakkend Liefdeslied (Of Misschien Ook Niet). Maar vooral het priemende Pijn – Dronkenschap – Verdriet was hemels. Onverwacht was trouwens ook dat Nooit Genoeg Van Jou werd geselecteerd als eerste bisnummer en uiterst geschikt bleek als zachte aanloop naar het feest van herkenning dat nog zou volgen.

Tijdens het optreden werden al de nodige verzoekjes naar de band geroepen. En aan zowat allemaal werd in een lange bisronde voldaan. Uiteraard volgde er dan het luidkeels meebrullen van het “oho” in Ergens Onderweg, uitzinnig dansen tijdens skasong Maandag en het onvermijdelijke Irene, waaraan nog een iets tragere reprise werd gekoppeld.

Ongetwijfeld zal Dirk Jans de bonen moeten vreten vanwege zijn foute inzet van Kamer In Amsterdam. En het zitten- en opstaanritueel tijdens Maandag zal vanzelfsprekend ook nog over de tongen gaan. Maar wij onthouden vooral dat die nieuwe nummers blijvers zijn. De Mens is helemaal terug onder de mensen.

25 januari 2015
Patrick Van Gestel