De Mens - Koop zelf een kaart !

Ancienne Belgique, Brussel, 8 november 2008

“Die is niet aan het opletten.” is de reactie van Frank Vanderlinden wanneer hij een rondje door de zaal maakt om persoonlijk kennis te maken met zijn publiek terwijl uw verslaggever verdiept is in zijn boek. Sluw als de voorman van De Mens is, is hij achteraan de zaal begonnen om onverwacht een praatje te slaan met de toeschouwers. Typisch Vanderlinden net als de kwinkslagen tussendoor trouwens.

Al meer dan 10 jaar is De Mens een begrip in Vlaanderen. Als koning van de woordspeling schrijft Vanderlinden pakkende, soms aan vroege REM’s Michael Stipe verwante, ingewikkelde teksten, die de luisteraar er - net als bij Luc De Vos of Raymond Van het Groenewoud - attent op maken dat je ook in het Nederlands intrigerende, diepgravende liedjes kan maken. En die liedjes worden tijdens deze tour enkel gebracht in culturele centra. Niets nieuws onder de zon, al is de aanpak wel verschillend van de vorige theatertour. In het eerste deel grasduint de groep op eigen houtje door zijn eigen oeuvre, waarbij zij zelf de keuze bepalen. Tijdens het tweede deel bepaalt het lot min of meer de songkeuze aan de hand van een kleurig rad van fortuin ("gemaakt door ene Rad-emaekers" – hebt u hem ?), dat bediend wordt door een vrijwilliger.

Met Sex Verandert Alles wordt de show afgetrapt, een show van een kleine twee uur, waarin ook plaats is voor enkele nieuwe (en alweer veelbelovende) nummers. De powerpop van De Mens past naar onze mening nog steeds beter in clubs of op festivals dan in theaters (al zal niet iedereen het daarmee eens zijn), maar dat neemt niet weg dat ook in dit soort zalen het werk van deze groep verdomd lekker smaakt. Bovendien geniet Vanderlinden ervan om culturele centra onveilig te maken.

Het is heerlijk om voor de pauze klassiekers als Zonder Verlangen of een tot mars omgebouwd Einde Van De Eeuw nog eens te horen, maar minder bekende songs als Moddersmoel of Patti Blues klinken even smakelijk. De nieuwe nummers (Doof, Blind of Erger en Ik Zwem) beloven trouwens veel voor het volgende album.

Na de pauze wordt Hilde aangesteld als raddraaister, waarbij zij er zorg voor draagt de keuze van het rad steeds in de juiste plooi te doen vallen. Daardoor krijgt het publiek weinig gespeelde nummers als Mislukt – waarbij Frank en bassist Michel De Coster zich als Neil Youngs Crazy Horse rond de drums scharen - of een hemels mooi Sniper voorgeschoteld. Wanneer het rad dan ook nog strandt op ‘cadeau’, krijgt Hilde bovendien haar eigen lievelingsnummer Winterlief aangeboden, ook al werd dat nummer niet ingestudeerd.

U heeft inmiddels al door dat het optreden op zijn zachtst gezegd onderhoudend is en dat er in elk nummer wel iets gebeurt.  Is het niet Dit Is Mijn Huis dat tot slow werd omgevormd, dan is het wel Vanderlinden die solo inclusief rechtop gehouden Gipsy-King-gitaar (“Zo krijg je er negen van hen in een caravan”) Popkwiskampioen ten berde brengt.

Tijdens de bissen is er bovendien nog tijd voor En In Gent en het onvermijdelijke Val Niet In Liefde.  Tenslotte weet drummer Dirk Jans door het keilen van zijn volledige voorraad drumstokjes en enkele cymbalen richting Vanderlinden deze laatste er nog van te overtuigen Ergens Onderweg als ultieme afsluiter te spelen.

 

Wie al een ticket heeft voor één van de volgende optredens (check www.demens.be), mag op zijn twee oren slapen: u krijgt waar voor uw geld.