De Laatste Showband - De allerlaatste?
De Fagot, Ingelmunster, 10 december 2013
Een oergezellig caféconcert voor een heel beperkt publiek. Dat kregen we gisterenavond te zien van De Laatste Showband in Ingelmunster. Het speelplezier stond voorop, niet alleen bij zanger-gitarist Patrick Riguelle maar zeker ook bij alle andere ouwe getrouwen die we twaalf jaar op Eén ‘De Laatste Show’ muzikaal zagen afronden. Chris Peeters op gitaar, Bert Embrechts op bas, Jan Hautekiet op toetsen en Joost Van den Broeck op drums. Vijf rasmuzikanten samen die een avondje lang hun muzikale helden zouden vereren met smaakvolle versies van klassiekers en verloren gegane onbekende pareltjes.
Riguelle kwam meteen terug naar zijn heimat, op pakweg dertig kilometer van het Blankenberge waar hij groot geworden was. Het was dan ook geen toeval dat hij vrolijk in het West-Vlaams praatte tegen het publiek dat dicht opeengepakt stond te luisteren in het te kleine café dat De Fagot toch is voor dit soort van events. De vijf muzikanten stonden trouwens op een paar vierkante meter bij elkaar te spelen zodat ze weinig ruimte hadden om veel te manoeuvreren.
Toen organisator Jean-Pierre Deven (bekend als stichter van het Labadoux-festival) de monitor van Riguelle aanzette kon het feest beginnen. De setlist was erg gevarieerd met nummers van lang en heel lang gelede. Echt nieuwe dingen kregen we niet te horen. Hoogtepunten waren er genoeg met ondermeer een heel knappe versie van John Cales Dead O Alive en de stomende rocker Beginning Of The End van Status Quo. Kill Me van Golden Earring werd ingeleid door wat spottende knipogen richting fout Franssprekende Nederlanders en uiteraard konden ook de allergrootste helden als Allen Toussaint, The Band en Lou Reed niet ontbreken.
Het ingetogen Be Aware Of The Darkness van favoriete Beatle George Harrison werd opgedragen aan de overleden Scabs-muzikant Fons Symons en The Who kwam zelfs twee keer na elkaar aan bod met Happy Jack en Substitute. Onderweg kreeg Riguelle het van zijn bandleden te verduren omdat hij als enige geen bier dronk en werd Jan Hautekiet bespot omdat hij als Anderlecht-supporter een sticker van RWDM op zijn keyboards had gekleefd. Slaan en zalven onder groot geworden pubers heet dat. In de reeks grote namen was Bob Dylan verder niet toevallig aanwezig.
Dat sfeertje van vrienden onder elkaar die hun grote helden coverden hing de hele avond voelbaar in dat kleine café. Het was de sfeer van de grote dagen, van een gezellige verbondenheid met het publiek, een sfeer die we vaak missen bij de soms veel te grote concerten. Kleinschaligheid kan zo mooi zijn. Een band die je haast kan aanraken en die je onderdompelt in smaakvolle nostalgie.