De Laatste Showband 25 jaar - Dat was me het kwarteeuwtje wel
Stadsschouwburg Mechelen, 3 december 2024
Even een kleine geschiedenisles voor onze jongste lezers. ‘De Laatste Show’, lieve kijkbuiskinderen, was een latenight talkshow op het lineaire kijkplatform Eén. De eerste aflevering werd uitgezonden op 1 november 1999, de laatste op 22 maart 2012. Bruno Wyndaele presenteerde de show en De Laatste Showband fungeerde als het vaste huisorkest, onder leiding van zanger-gitarist en muziekroyalty Patrick Riguelle en toenmalig Studio Brussel-coryfee Jan Hautekiet. De band verzorgde niet alleen de muzikale omlijsting van de show, op het einde speelden ze altijd een nummer, al dan niet met één van de praatgasten. Zo musiceerden ze met een schier eindeloze en gevarieerde lijst muzikanten, van Will Tura tot Axelle Red, maar ook Toots Thielemans of Tom Robinson. Maar evengoed Randy Newman, Tom Jones of Coolio namen plaats aan de microfoon. Zelfs Sting liet zich totaal onverwacht verleiden tot een versie samen met de band, van Message In A Bottle. Those were the days, my friends, naast de lijntjes kleuren en uit het format breken.
Twaalf seizoenen hielden ze het vol, elk tv-programma heeft een houdbaarheidsdatum. Maar niet getreurd, de band bleef verder optreden. Vandaag blikt de groep terug op vijfentwintig (25) jaar speelplezier met een korte maar hevige tour door Vlaanderen. In Mechelen deden Riguelle en Hautekiet, samen met Bert Embrechts (bas), Chris Peeters (gitaar), Paul Poelmans (keyboards) en Joost Van den Broeck (drums) de Stadsschouwburg aan. Met in het kielzog drie gasten waarmee ze een speciale band hebben.
Open deuren zijn er om ingestampt te worden. Opener Gotta Serve Somebody was de eerste keer dat Bob Dylan vanavond mocht aantreden. En als enige kreeg Ome Bob de eer om twee keer voor het voetlicht te treden met Girl From The North Country. “Of er fans van Elvis in de zaal zaten?” vroeg Patrick riguelle zich af. Elvis Costello wel te verstaan, van wie Everyday I Write A Book werd ingezet. Minder bekend werk van The Who vond zijn weg naar het podium met Happy Jack. En Love And Emotion van Willy DeVille weet ons telkenmale midrifs te raken.
Als eerste gast mocht B.J. Scott opdraven. De in het diepe zuiden van de USA geboren zangeres belandde na veel omzwervingen in Brussel, waar ze bleef plakken. Haar zwoele doorleefde bluesstem mocht schitteren in O' Desire en Tolling Straffe stem van een straffe madam.
Nog vergeten te vermelden dat de avond werd ingeleid door Mechelse cultheld Piet den Boer, Nederlands oud-voetballer uit Rotterdam en oud-spits bij KV Mechelen. Voor deze laatste scoorde hij het winnende doelpunt in de toenmalige Europacup II-finale tegen Ajax (“is een wasproduct!”). Rick de Leeuw, vroeger nog zanger van de onovertroffen Tröckener Kecks, is dan weer een verstokte Ajax-fan. Uit respect voor zijn held Piet den Boer, droeg hij Ben Ik Te Min van Armand op aan … Eli Ohana, die in de bewuste finale de voorzet trapte die tot het doelpunt leidde. Ook op het repertoire van Rick stond een nummer van de Nederlandse filosoof A. van Duin, van wie de diepgang van de tekst door velen onderschat wordt. Een nummer over Mevr Janssen die op een gegeven moment een paard, met staart, in de gang vindt. Er werd gebeld en plots was de gang gevuld met paard. U mag er het uwe over denken. Dat doen wij ook. Een stomende versie van Kecks-klassieker Nu Of Nooit bezorgde ons opnieuw het nodige kiekenvlees. Wat een song! Nog zo eentje was Waltz #2 van de betreurde Elliott Smith, als een steek in het hart. En dan hadden we een bloedmooi Where Are We Now? van David Bowie nog tegoed om een traan bij weg te pinken.
Jeugdheld nummer twee van de avond, Ian McCulloch, zal nooit meer de hoogste noten, die hij bij Echo & the Bunnymen haalde, evenaren. Het voortschrijden der jaren is voor ieder van ons een onontkomelijk lot. Maar jeugdhelden sterven nooit echt. Ook Ian wist ons vanavond weer te ontroeren met Rescue( “the best song in the world”), The Killing Moon en Bring On The Dancing Horses. Afsluiten deed de hele bende met Sweet Jane van die andere jeugdheld Lou Reed en You Can’t Always Get What You Want van The Rolling Stones. “But if you try sometime, you'll find / You get what you need”.
Vijfentwintig jaar De Laatste Showband, net wat we nodig hadden.