De La Soul feat. Prince Paul & Dres - Blasfemie!

Het Depot, Leuven, 8 november 2008

Stel je voor dat je als kind eindelijk eens naar Disneyland mag, maar dat bij aankomst blijkt dat drie vierden van de attracties niet werkt. Of dat er een overheerlijke brownie voor je ligt, maar dat je het papiertje er niet vanaf krijgt door een fabrieksfout. Zo voelde dit concert van De La Soul in het Depot te Leuven aan. Zwaar verlangen en dan teleurgesteld worden door fabrieksfouten.

Om het publiek al wat in vuur en vlam te zetten werden enkele locals uit de kast gehaald. Riot Squad, een Leuvense hiphopformatie bestormde het podium met een hele bende en pompte er zo veel mogelijk teksten en undergroundbeats uit. Door al dat volk on stage kreeg de toeschouwer een heel energieke show voorgeschoteld. Engelstalige eastcoasthiphop met pit. Een ode aan gestorven rapfenomenen en een spectaculaire show van turntablist Dysfunkshunal staken het vuur aan de lont voor de De La Soul-bom. Met samples nieuwe beats maken, scratchen, teksten vormen met andere samples, hij deed het allemaal. Jammer dat het geluid soms niet doorkwam of bij tijden veel te stil stond.

Op naar de ongekroonde koningen van de hiphop. De La Soul is al een goede twintig jaar bezig en het trio is altijd revolutionair en baanbrekend geweest in zijn genre. Van disco-oldskool naar party-hiphop tot undergroundrap en telkens met een humoristische toon en unieke toets. Ze hebben nooit echt op non-actief gestaan en dat blijkt ook uit hun vele albums die steevast goed blijven. Hun partysound moest dus wel voor een geslaagde avond zorgen!

Maar daar besliste een (in slaap gevallen, dronken of pas bevallen?) geluidsman even anders over. In het begin wou de platenspeler van dj/mc Maseo geen geluid produceren en eenmaal dit euvel verholpen was, stapelden de fouten inclusief de ergernissen zich op. De microfoons vielen soms weg, de monitors stonden te stil, het geluid was dan eens te flets dan eens te scherp en zo voort. Het publiek werd er gek van en ook de mannen van De La Soul ergerden zich voortdurend. Waar was dat onontbeerlijke De La Soul-spandoek trouwens op de achtergrond?

 Nu, de momenten dat er geluid was, ging het publiek wel volledig uit zijn dak. Uiteraard volledig ten verdienste van een steengoede show. De nummers werden vlot aan elkaar geschakeld, het publiek werd vakkundig betrokken bij de performance en De La Soul bleek nog altijd zijn eigen grappige zelf gebleven te zijn. Zie het als een soort hiphoptoneelshow. Hits als Me, Myself and I, Ooh en All Good zijn nog steeds gekend door het brede publiek, dat ook vlot meelipte. De zetelzitters ten spijt ging iedereen die er zin in had rechtstaan om zich te wagen aan wat danspasjes. Maar dit had zo veel mooier kunnen zijn.

Het slechte geluid was een ware blasfemie ten opzichte van de hiphopgoden. Het is als een snor tekenen op de Mona Lisa, als een Amerikaan die Frans probeert te spreken, als Hollands bier 'bier' noemen. Dat doe je gewoon niet! Gelukkig dat De La Soul het boeltje nog een beetje heeft kunnen rechttrekken op karakter en talent.