De Dijk - Oldsmobile

Effenaar, Eindhoven, 23 mei 2015

Na een Englishman in New York, nu ook een Belg in Eindhoven. Niet helemaal hetzelfde, maar toch. Dat concert van De Dijk in De Effenaar was hoe dan ook niet te missen.

De Dijk rocks. De twitterpagina  van de band verkondigt het luidkeels. Alleen, De Dijk rocks niet in België. Dus dienden wij naar Eindhoven te karren om hen aan het werk te zien. Na hen het grootste deel van de drieëndertig muzikale levensjaren van ver te hebben gevolgd, werd het wel eens tijd om dit fenomeen van dichtbij te gaan aanschouwen.

De zaal zat lekker vol en het bier stroomde rijkelijk. De tongen zaten dus ook wat losser en, zoals ons door Nederlandse vrienden al werd meegegeven, dat gekwebbel stopte niet toen het concert begon. Iets dat vaak behoorlijk storend werkte. Maar zeuren over pietluttigheden heeft geen zin. Over dus naar belangrijkere zaken: de muziek.

Of De Dijk een typisch Nederlands fenomeen is? Misschien wel. Ze hebben geprobeerd om de poorten van de VS open te breken met de plaat die ze met niemand minder dan soullegende Solomon Burke hebben gemaakt (iets dat met de dood van die laatste op een sisser afliep); en boven de meest zuidelijke landsgrens hoor je af en toe wel eens een nummer op de radio; maar of de band hier een zaal zou kunnen vullen? Misschien met een greatest-hits-set; anders lijkt dat eerder twijfelachtig.

En toch hebben ze nummers, die u – frontman Huub Van der Lubbe noemt ze ironischerwijze de Guus Meeuwis-liedjes – waarschijnlijk toch kent. En daarmee zijn ze dan op slinkse wijze binnengeslopen in het “Memorie der Grote, Nederlandstalige Liedjes”. Maar dat is voor later. De Dijk was namelijk op tournee met de nieuwe plaat, ‘Allemansplein’. De weg daarnaartoe werd aan de zijkant van het podium al aangegeven.

En zo’n nieuwe plaat voorstellen is altijd een beetje moeilijk. O jawel, er waren al fans, die zowat elke tekst quasi-volledig meelipten. Die zijn er bij elk optreden wel. Maar het grootste deel van de aanwezigen was hier voor het feestje dat nog zou volgen. Het was tenslotte vrijdagavond en dan mogen de teugels los en worden de belevenissen van de afgelopen week met een pilsje (moet die bar nu echt IN de zaal staan?) luid besproken. Feesten doen ze pas als de alcohol het stilaan overneemt van het bloed.

De band had voor deze tournee een blazerssectie ingelijfd, iets wat de muziek zeker ten goede kwam. Vanaf opener Laat Het Vanavond Gebeuren over Mijn Van Straat Geredde Roos (van een album dat zowaar ‘Brussel’ heet) langs het heerlijk melige en koppeltjesverstrengelende Als Ze Er Niet Is tot aan de ultieme afsluiter Groot Hart, dat een fantastische zeemanskroegversie meekreeg inclusief de spetterende trompetsolo van Peter Van Soest.

De minder bekende liedjes werden best goed ontvangen, maar dat kon niet verhullen dat iedereen hier was voor het feest dat onvermijdelijk zou volgen in de twee bisrondes. Want Hollanders houden van meezingen. Dat bleek al toen de band eerder Wakker In een Vreemde Wereld en Niemand In De Stad opdiepte. Nochtans deed sologitarist Jelle Broek – volgens Van der Lubbe verantwoordelijk voor het drastisch verlagen van de gemiddelde leeftijd van de band – het, net als de rest van de band trouwens, uitstekend in nummers als Niet De Lef.

Pas naar het einde van de set brak de sfeer echt open met nummers als Als Het Golft of Wat Een Vrouw, waarna de band even het podium verliet om dan nog harder te kunnen terugslaan in de vorm van een wat benepen, maar daarom niet minder gesmaakte versie van Nergens Goed Voor en een wild funky Dansen Op De Vulkaan. En in de tweede bisronde was er dan nog dat eerder genoemde Groot Hart na een eerder ingetogen inleiding in de vorm van Zwerver en het nieuwe Alles Kan Nog.

Huub Van der Lubbe heeft wel iets van het houterige van Joe Cocker, maar als geheel is De Dijk een bijzonder vlot lopende motor. En dan mag u dit een Daf noemen, het voelde af en toe aan als een lekker grote, grollende Oldsmobile.