De Brassers - En Toen Was Het Nooit Meer

Ancienne Belgique, 19 januari 2024

“Het leven is geen braspartij… Was dat maar waar”, wist de grote éminence grise MD van het "onafhankelijk weekblad voor radio en televisie" HUMO ooit te melden. Het was trouwens via ditzelfde tijdschrift dat we in 1980 - HUMO was ondertussen ons lijfblad geworden - “de ketters van het Vlaamse platteland”, met name De Brassers, leerden kennen. Dat zit namelijk zo: door deelname aan een wedstrijd in de TTT-pagina’s van het blad middels een gele briefkaart, viel er enige tijd later een vinyl ‘Rock Rally ’80 – Alle 12 In De Finale’ in de brievenbus. Een mooie staalkaart van wat er in die periode allemaal loos was op gebied van rock in Vlaanderen.

The Machines wonnen die editie van de Rock Rally, maar toch was onze vijftienjarige zelf het zwaarst onder de indruk van enkele andere deelnemers. Want naast Revenge 88 (met Willy Willy in de gelederen) en Red Zebra (die andere vaderlandse punkiconen) waren het toch vooral De Brassers die ons stijl achterover deden slaan.Hun bijdrage Kontrole was van een intense doorleefdheid en hoogdringendheid die we als jonge punker ook geregeld mochten ervaren. Wij tegen de rest van de wereld. We waren verkocht. Vierenveertig jaar na datum werd de band door de fans in een uitverkochte Ancienne Belgique uitgezwaaid. Een laatste keer één worden met het publiek. Nog één keer “brassen”.

De avond aftrappen was voorbehouden voor de vrij jonge Antwerpse (post)punk band Rehash met roots in de seventiespunk, die de rauwe sound de al goed gevulde zaal in katapulteerden. Dit was duidelijk geen avondje vol nostalgie om enkel de iconen te eren. Want daar waren die andere sinjoren van Brorlab al om ons onderuit te meppen met stuiterende elektro-punk. Een vijftien minuten durende blitzkrieg, waarbij de Duitse digitalhardcoreband Atari Teenage Riot ons spontaan te binnen schoot. Tuuuuut.

Uit de vriendenkring wist de voormalige drummer FB van die andere Limburgse postpunktrots uit het huidige Pelt, What The Butler Saw, te melden: “wat punk en wave onderscheidt van al de rest is de unieke combinatie van eerlijke boosheid en intensiteit.” En aan beiden was er geen gebrek vanavond. Openen deden De Brassers met They Wanted Us Away, een statement over hoe de toenmalige goegemeente van Hamont reageerde op het nihilistische duivelsgebroed uit café De Kwiet dat de brave jeugd ontaardde. Geen stoere, brallerige punkslogans in Pijn of Twijfels , maar overpeinzingen als “Kies ik voor het normale, voor veiligheid / Of voor het onzekere en spontaniteit?”. Vers voer voor hart en ziel.

Eind 2022 noemden we in de daMusic-eindejaarsvraagjes #2022Q&A, Meltheads nog “de bastaardzonen van De Brassers”. Vandaag kwam zanger Sietse Willems de familiereünie opvrolijken voor een versie van Naïef van voornoemde Meltheads. O Brother was dan weer een hartverscheurende oerkreet aan overleden broer(s) en vrienden. Bloedbroeder Stijn Meuris maakte zich daarna meester van de microfoon om Kontrole de zaal in te zwieren. Hij was er dan ook bij op voornoemde editie van de Rock Rally 1980, waar hij door De Brassers gebeten werd om ook in het Nederlands te gaan zingen. Stijn stond twee jaar later met Gruppenbild in de finale van de RR82. Later kwam Noordkaap en de rest is geschiedenis. Nog meer geschiedenis volgde met En Toen Was Er Niets Meer, nu een Belpop-hit, vroeger een des duivels nummer waartegen de jeugd gewaarschuwd diende te worden. “Het kan verkeren.” (Bredero 1585-1618). En naadloos daarbij aansluitend ??? (a.k.a. Ik Wil Eruit).

Bissen If There Is Something en Nasty plaatsten een slotakkoord achter vijfenveertig jaar De Brassers. En toen was het nooit meer.

Je kan het integrale afscheidsconcert in de AB hier (nog eens) bekijken.