De Beren Gieren - Elke keer weer een bonte ontdekking

Nona Kunstencentrum, 19 oktober 2021

Kleur, het is iets dat onlosmakelijk verbonden is met muziek. Metal- en gothicfans dragen zwart, danceliefhebbers kiezen voor schreeuwerige kleuren en ga zo maar door. Liefhebbers van jazz hebben de reputatie om eerder kleurloos te zijn, een beetje flauw. Nochtans is een band als De Beren Gieren goed voor een explosie aan kleuren.

Het bijzonder aangename zaaltje van Kunstencentrum Nona aan de Mechelse Begijnenstraat was goed gevuld. Het was dan ook lang genoeg wachten geweest op een live voorstelling van dat nieuwe album van De Beren Gieren. Maar ook het geduld van de fans was endless en de verwachtingen waren hooggespannen.

De aankleding werd, zoals we dat van dit drietal gewend zijn, sober gehouden. Er waren de ersatz glas-in-loodramen, die boven elk van de muzikanten werden gehangen: overlappende rechthoekjes afgebiesd in rood en blauw, er was de toga, die pianist Fulco Ottervanger bovenhaalde voor hoogtepunt Guggenheim House en dat was het zo'n beetje.

Maar we waren daar dan ook om de oren te doen flapperen vanwege het muzikale geweld dat op ons werd afgestuurd en dat dan - in ons hoofd althans - werd omgezet in een spetterend vuurwerk van kleuren. Zoals in opener en eerste single A Funny Discovery, die al meteen de virtuositeit van het trio blootlegde en groen kleurde (een kleur die wel meer met deze plaat geassocieerd wordt - zie ook het merkwaardige artwork van Dieter Durinck ).

En dat zou niet veranderen. Klassieke kleuren werden afgewisseld met poppy tinten. Zoals in Animalcules, dat merkelijk jachtiger klonk dan op plaat. Wij zagen de microscopisch kleine diertjes, die - zo legde Ottervanger graag uit - het onderwerp van dit nummer uitmaken, bijna voor ons kronkelen en wriemelen. Schitterend ook hoe de drie elkaar nauwlettend in het oog hielden bij de start-stop-passages van dit instrumentale kleinood.

Ook het al eerder vernoemde Guggenheim House werd geschilderd. Eerst kreeg het een primerlaag van staande bas met strijkstok en heerlijk veelzijdige paukendrums, waarbij een in (groene) toga gehulde Fulco Ottervanger met handgong subtiele accentjes legde rondom de anderen, om dan uiteindelijk volgekladderd te worden met een kleurige veelzijdigheid van elektrische bas, piano en meer uitbundig getrommel. Je zou voor minder een zonnebril opzetten.

Zo evolueerde het optreden van uitbundig expressionistisch naar de ingetogen sobere nuances van Less Is Endless, waarmee de set werd afgesloten. Maar daarom was het concert nog niet afgelopen. Met een onconventioneel bisnummer werd nog een laatste keer kleur bekend voor wij de zwart-witte straten van Mechelen weer werden ingestuurd.

De Beren Gieren is elke keer weer een bonte ontdekking. En dat was nu niet anders.

Foto's: Tricky Troostie