David Gray - Rustige vastheid
De Roma, 2 mei 2019
David Gray is nog steeds de recordhouder in de categorie ‘Best Verkopend Album Aller Tijden’ in Ierland: ‘White Ladder’ behaalde daar eind jaren negentig maar liefst drieëndertig keer platina. Het was destijds zijn vierde album. Het nieuwe ‘Gold In A Brass Age’ is nummer tien en zijn eerste nieuwe album in vijf jaar. Hij nam dan ook de tijd om het voor te stellen in een volgepakte Roma. Hij gaf er blijk van vakmanschap, maar miste ook enige spanningsboog en dynamiek om twee uur lang te blijven boeien.
Een nieuwe plaat, dat betekent dus ook dat dat nieuwe album gepromoot moest worden. Om er geen misverstanden over te laten bestaan waar de nieuwe songs zich nu bevonden in de set, zette David Gray ze allemaal samen vooraan in de set. Beginnen deed hij met het zachtjes opbouwende Mallory, dat laagje op laagje stapelde. Dat werd gevolgd door The Sapling, het nummer dat, als je het ons vraagt, de grootste eeuwigheidswaarde heeft. Het deed ons denken aan de televisietopper 'Big Little Lies' van twee zomers geleden: op het eerste gehoor is er niet zoveel aan de hand, maar onderhuids borrelt er heel wat.
Niets mis met die nieuwe nummers, alleen het tussendoortje It’s Late deed een beetje overbodig aan wegens gewoon te mager. Maar na zeven nieuwe nummers viel het wel op hoe hard nummer acht – het prachtige Sail Away – op gejuich werd onthaald. Van dan af werd er in het voorafgaande oeuvre gedoken, waarbij er niet toevallig vooral uit ‘White Ladder’ werd geplukt.
Het ene nummer volgde het andere op, maar we werden pas weer echt verrast toen de vierkoppige band het podium verliet en Gray solo enkele nummers bracht. The Other Side, solo aan de piano, ging door merg en been. Last Summer was dan weer een erg warm liefdesliedje en voor Only The Wine ging hij Damien Rice achterna en schakelde hij het publiek in om het liedje op te pompen. Drie keer raak!
En van zodra de band weer op het podium kwam, gingen we door met de rustige vastheid. De radiovriendelijke hits The One I Love en Babylon werden uit de kast gehaald en op Please Forgive Me werd duchtig gedanst, maar in die laatste twintig minuten werden we nog maar één keer echt geraakt: tijdens de prachtige ballade This Year’s Love.
Gray is een artiest, een singer-songwriter die vakmanschap hoog in het vaandel draagt. Hij kleurt elke song netjes binnen de lijntjes in, maar denkt wel heel erg na over het kleurenpalet dat hij daarbij wil gebruiken. Slecht was het nooit, maar tweeëntwintig songs waren er net enkele te veel: er werd zo netjes binnen de lijntjes gekleurd dat we op den duur begonnen te hopen dat hij eens een uitschuiver zou maken. Die kwam er uiteindelijk niet, waardoor we dit concert nog het best kunnen categoriseren in het vakje “degelijk zonder meer”.
