Dave Matthews Band - Summer of '95
Lotto Arena, Merksem (Antwerpen), 3 maart 2010
In eigen land verkoopt DMB als zoete broodjes (vijf albums op 1 binnen in de Amerikaanse hitlijsten) maar in Vlaanderen verwierf de band nog geen sterrenstatus. In de Lotto Arena kwamen Dave Matthews en de zijnen dus van jetje geven voor een, zoals we al durfden vrezen, halfgevulde zaal.
Heel anders was het in de zomer van 1995, die na al die jaren een mijlpaal in onze muzikale memoires blijft. In de cross-selling hoogdagen die Rock Werchter en andere vierdaagse festivals nu beleven, is het moeilijk te geloven dat men toen op de overvolle weide van Rock Torhout op één dag kon genieten van bands en artiesten met welluidende namen als dEUS, PJ Harvey, The Cure, R.E.M., Jeff Buckley, Spearhead, Morphine, Ben Harper en... Dave Matthews Band. Het voor ons toen compleet onbekende moerasviooltje is dezer dagen verworden tot een uit de kluiten gewassen kamperfoelieslinger.
De man die ons noopte tot deze homerische vergelijking kwam Alberta Cross, de opwarmer van de avond, persoonlijk aan het publiek voorstellen. Het betrof een New Yorks quintet ongure, langharige head-over-heels die best aardig uit de hoek konden komen als het op bluesrock aankwam. Het stembereik van zanger Petter Ericson Stakee deed ons meer dan eens denken aan Joost Zweegers, maar dan met een Brits accent.
De hoofdact opende bescheiden met Proudest Monkey, maar vanaf het tweede nummer en meteen één van onze favorieten (Satellite) kwam de band echt op gang en het voornamelijk franssprekende publiek in the mood. Dave Matthews was naar hier gekomen om zich te amuseren en dat deed hij dan ook, vooral met nummers geplukt uit het recentste werkstuk 'Big Whiskey & the GrooGrux King'. Dave repte echter met geen woord over de verongelukte saxofonist LeRoi Moore, aan wie de plaat werd opgedragen. Hij bracht, zoals we stilaan van hem gewoon worden, amper bindteksten (meervoudige "thank you's" niet te na gesproken) maar liet wel de instrumenten spreken.
In bijna alle nummers was er wel een uitgebreid episch solomoment voorzien. Het merendeel daarvan was uiteraard weggelegd voor Tim Reynolds, muzikaal genie en eerste luitenant tijdens tournees. Wij hebben de VH1 Storytellers dvd met hem en Dave - euh - grijs gedraaid. Ook de violist, de drummer, de trompettist, de bassist en de nieuwe saxofonist mochten op tijd en stond hun talenten botvieren. Onder meer de gevestigde waarde Ants Marching en recenter materiaal als Stay or Leave, Lying in the Hands of God en de in memoriam-single Why I Am werden zo in kleurige live-versies omgezet.
Encore één na deze geweldige overdosis jammen, was het intiem en akoestisch gebrachte Baby Blue (Dave op een mini gitaartje). Bisnummer twee werd - het is haast een verplichting geworden - alweer een andere uitvoering van All Along the Watchtower. De maffe effecten die de bassist hier uit z'n instrument haalde tijdens de intro en de huivering die door de zaal ging bij een verrassende break (we waanden ons in een Stephen King verfilming) waarop de laconieke tekst "no reason to get excited" volgde, zullen ons nog lang bijblijven.