Daughter - Eenzaamheid en weemoed als een warme knuffel

Ancienne Belgique, Brussel, 12 februari 2016

Dat er van de band Daughter in België veel verwacht wordt, blijkt uit het feit dat het concert in de AB al weken was uitverkocht. En dat voor een band die nog maar net hun tweede langspeler uit heeft. Het was dan ook afwachten of hun nieuw werk live wel even doordringend was als dat van het debuut.

De avond werd geopend door John Joseph Brill, een singer-songwriter uit Liverpool. Enkel met een gitaar, zijn diepe stem en zijn gezicht half verscholen achter lange haren stond hij nogal alleen op het podium. Hoewel het publiek op de eerste rijen zijn bluesy sound wel leek te smaken, was het achteraan in de zaal toch vooral achtergrondgeluid. Moest de hoofdact van de avond hem later niet bedankt hebben, waren wij hem wellicht alweer vergeten.    

Want wat na hem kwam was van het een ongezien niveau. In het kort, we zijn weggeblazen geweest met een hart vol in eenzaamheid en weemoed. Maar dan van de beste soort.

Het Londense trio onder leiding van zangeres-gitariste Elena Tonra liet er geen gras over groeien. Met How gooiden ze al vanaf het eerste nummer alle registers open. De zeemzoet gevooisde stem van Tonra stond in schil contrast met de flikkerende stroboscopen. En ook bij de tweede van de avond, Tomorrow, was het er boenk op. In een muisstille zaal was de angst voor morgen bijna tastbaar.

Maar het was Numbers dat het eerste echte hoogtepunt van de avond werd. Zelden was een nummer een zo goed uitgebalanceerd geheel. Tierende gitaren en bezwerende woorden brachten de volledige overgave aan donkere gedachten nabij. Een bomvolle AB voelde plots leeg, een bevreemdende ervaring waar we nog altijd van onder de indruk zijn en die we nu nog proberen te vatten.

Ook Doing The Right Things bracht deze weemoed met zich mee. En in Alone / With You werd eenzaamheid plots zeer simpel. De zin “I should get a dog… or something”, vertelt zo veel meer dan een heel boek ooit zou kunnen.

Hoewel Amsterdam een indrukwekkend soundscape werd, was dit wellicht het minste van de avond. Het miste dat scherpe kantje dat de nieuwe nummers wel hadden en het voelde een beetje gelaten aan.

Maar dat werd snel weggeveegd door Human en Home, waarbij bewezen werd dat Daughter meer is dan enkel zachte nummers. Beiden rockten hard. Human deed bij momenten denken aan Blood Red Shoes, maar uiteraard wel met de nodige melancholie. Het einde van Home kreeg een bombastisch progrockslot en Fossa bewees dan weer dat de zachte kant ook perfect combineerbaar is met de iets hardere. Breekbaar in het begin, maar toch ook gewoon los door een muur.

Een paar simpele akkoorden maakten van Smother een Dementor uit Harry Potter. Plots was alle energie weg; wezenloos en met zwakke knieën. Daughter bespeelt emoties als geen ander.

Het ultieme hoogtepunt was uiteraard Youth, het nummer dat de band op de kaart heeft gezet. De zachtheid en de beleving van zowel publiek als band (de dank u’s na het nummer raakten niet meer boven het geluid van een uitzinnige zaal uit) maakten dit tot een herinnering die ooit, op een onbewaakt moment, in het hoofd van elke aanwezige wel eens zal opduiken als een warme knuffel in tijden van machteloosheid. 

“Melancholie en nostalgie maken het leven echter”, vertelde drummer Remi Aguilella ons enkele weken geleden. We weten nu als geen ander wat hij daarmee bedoelde. Het leven is verdomd echt!