Daughter - Fragiel, maar dynamisch

Ancienne Belgique, Brussel, 6 november 2013

Een specifieke dinsdagavond in Brussel. Buiten was het donker, koud en nat. Binnen in de Ancienne Belgique speelde Daughter. Met nummers uit hun twee veelbelovende ep’s en hun zinderende debuutplaat 'If You Leave' wisten ze een uitverkochte zaal ruim een uur te boeien.

Daughter slaagde er in de AB in om met zijn donkere folkliedjes met diepe bassen, huilende, wispelturige gitaren en frontvrouw Elena Tonra’s fragiele, ijle stem het overwegend vrouwelijke publiek aan zich te binden. Met dit recept zijn ze verwant aan groepen als The XX en Sigur Ros. Met dat verschil dat Daughter iets meer dynamiek in de nummers weet te brengen.

Van bij de eerste noten van Still slaagde de band er om een tot dan gezellig keuvelende AB eensklaps stil te krijgen. Met Amsterdam en Love ging de band op hetzelfde elan van crescendo en decrescendo verder.

Opvallend was dat de twee nummers, die uit hun eerste ep ‘His Young Heart’ uit 2011 kwamen Landfill en Candles, opvallend soberder en braver klonken dan hun latere werk. Desalniettemin blijven het knappe, gelaagde popnummers.

Een eerste hoogtepunt kwam er met Winter. De kale, sobere opbouw werd naar een hoogtepunt gedreven door het droge geroffel van de drums. De opbouw was perfect en waar de song op plaat al sterk is, won hij live nog aan potigheid en kracht.

Shallows werd met enig gevoel voor humor aangekondigd als "another depressing one" en werd extreem sober en ingehouden gebracht. Desondanks was het er toch boenk op.

Ook Smother moest het vooral hebben van terughoudendheid. Bij aanvang koos de band voor een volle melodie op een kale zanglijn om via een lichte opflakkering van gitaargeweld compleet terug te vallen op de essentie, met enkel piano en zang. 

Youth kon als bekendste nummer uiteraard niet ontbreken in de set en kreeg zo goed als de hele AB aan het meezingen. Met Home vanop ‘The Wild Youth EP’ uit 2012 sloot de band zijn set af. De song bevatte een constante spanning en kracht en eindigde met een dijk van een outro die je van ver voelde afkomen, maar daarom niet minder intens was. 

De groep keerde nog terug voor de weinig verrassende bis Get Lucky. Het nummer werd live sneller en met meer beat gespeeld dan de studioversie en viel ons daarom als allerlaatste nummer wat tegen.

Daughter kan als de beste ijzingwekkende stiltes afwisselen met allesomvattende soundscapes. Ze weten als geen ander de gevoelige snaar te raken en met Elena Tonra hebben ze een betoverende, ontwapende frontvrouw.  We zagen een goed concert, maar niet memorabel goed. De grote zaal van de AB was dan wel uitverkocht, maar we vermoeden dat bij een concert in de AB Box de knappe muziek van Daughter beter tot zijn recht was gekomen.