Daryll-Ann - Het is goed zo
Effenaar, 13 februari 2025
De tour rond het nieuwe album van Daryll-Ann zit er bijna op. Wij namen de kans waar om hen nog aan het werk te zien in de Effenaar.
Als een stel jonge blagen een set inzet met one-two-three-four, weet je ongeveer waaraan je je kan verwachten. Dat was hier niet anders. De goesting droop ervan af, de energie spoot de oren uit, de songs waren kort maar krachtig. Dat was The Hook. Leuk ook om te horen dat drummen bij de familie Kleyn (zie ook vader Jeroen, drummer bij de hoofdact) in het bloed zit. Alleen lijkt de zoon (voorlopig) weinig zin te hebben om in de voetsporen van de vader te treden. Zoals dat hoort dus.
Uitverkocht was de zaal zeker niet, ondanks het feit dat dat bij een aantal vorige Daryll-Ann-shows van deze tournee wel het geval was. Er was nog meer dan genoeg bewegingsruimte. Wat ook duidelijk was, was dat het publiek samen met deze band ouder is geworden. Maar oud is nog niet versleten, ook al trok zanger-gitarist Jelle Paulusma al eens een pijnlijke grimas bij het vastpakken van een instrument. “We vallen langzaam uit elkaar”, was zijn wrange commentaar, dat ook voor ons herkenbaar is. Maar het bloed kruipt duidelijk waar het niet gaan kan en de show had onder de fysieke pijntjes helemaal niet te lijden.
Integendeel, er werd bevlogen gemusiceerd. In die mate zelfs dat die andere zanger-gitarist Anne Sergeant al bij de openingssong Tom, Wilko And The Strange Bunch, niet toevallig ook het eerste nummer van de meest recente plaat, al een snaar brak. Misschien niet eens verwonderlijk, gezien de kracht waarmee hij de gitaar met de vingers leek aan te slaan. De song leed er hoe dan ook niet onder en de toon was hiermee gezet.
Naast 'Spring' werd ook uit de meeste andere langspelers en zelfs uit de ep 'I Could Never Love You' (“Hiermee begon het.”) geput voor de setlist. En daarbij wisselden de twee vocalisten elkaar voortdurend af, ieder van hen bijgestaan door Coen Paulusma, die ook nog het (eerder karige) toetsenwerk en de percussie voor zijn rekening nam. Net de combinatie van die drie stemmen hoort tot de grote sterktes van deze band, hetgeen hier elke keer weer goed uit de verf kwam. Hetzelfde gold voor de solo's, die nu eens door Paulusma en dan weer door Sergeant voor de rekening genomen werden. En ook tempogewijs werd er voldoende afwisseling in de set gestoken. Een ingetogen Friends (met het heerlijke spelen met de gitaarvolumeknop door Sergeant) werd bijvoorbeeld opgevolgd door een enthousiaster Summerdaze.
Het resultaat was een boeiende show, waarbij de van de hoes van de laatste plaat bekende foto's als achtergrond werden gebruikt. Nu en dan kwam er daardoor al eens een zwaluw (tijdens Spring) of een paar helikopters (tijdens When War Is On, gespeeld “voor die pannenkoek uit Amerika”) voorbijgevlogen, maar meestal waren de mooie beelden van kromgetrokken bomen eerder statisch. Hoogtepunten waren voor ons onder meer een prachtig 1984 en Surely Justice, dat met de hoge stemmetjes werd opgespaard voor de bissen.
Daryll-Ann blijft een uniek gegeven binnen de gitaarpop van de lage landen. Jammer dat wij dat hier in België nooit echt hebben willen inzien. Maar zo is het ook goed. Laat dat duidelijk zijn.