Danzig - Evil Elvis kicks ass

Trix, Borgerhout, 10 juni 2011

Satan moet in een goede bui geweest zijn! Niet alleen kregen we dit jaar Slayer eindelijk weer een keer te zien, niemand minder dan uber-goth Glenn Danzig sloeg voor de eerste keer in jaren de bokkenpoten richting Trix uit. Notoir enfant terrible Glenn bouwde een reputatie op van onverdraagzaam dictator die vanop het podium zijn band en publiek de wet dicteery. Hoe het komt dat dat andere heethoofd genaamd Tommy Victor - frontman van het geweldige Prong - al zo vaak in de rangen van Danzig is opgedoken zonder dat die twee mekaar vermoordden is ons een raadsel. Een ding was zeker, we zouden ons niet vervelen.

Diablo Boulevard mocht zowaar het voorprogramma van Danzig verzorgen. Logisch natuurlijk, als Satan zelf optreedt mag Lucifer openen. Maar met Glenn Danzig weet je nooit: als die geen zin heeft in voorprogramma of optreden gaat het feestje gewoon niet door.

Gelukkig bleef het bij het verwijderen van ieder levend wezen uit de backstage voor de man uit zijn tourbus durfde komen. Toen dat eindelijk gebeurde, merkte je meteen dat Tommy Victor zich geweldig stond te amuseren op het podium, terwijl de frontman zelf een nummertje of twee nodig had om te transformeren van een klein kalend dikkerdje in de geweldige frontman die hij kan zijn.

Skincarver zong hij helaas nààst de micro, en ook bij Twist Of Cain was het zaalgeluid alles behalve goed. Maar de verstandhouding binnen de band zat meer dan goed: Danzig maakte zelfs ruim baan voor Victor tijdens de instrumentale stukken en solo's.

Die toonde met verve aan dat hij toch één van de creatiefste gitaristen op deze aardkloot is. De brave man kneep met het grootste gemak ultrahoge noten uit zijn gitaar, al dan niet voorzien van die typische vibrato, waarbij het lijkt alsof hij eigenhandig een geit staat te wurgen. De vibrato's van John Christ waren mischien subtieler, Victor blijft toch wereldklasse.

How The Gods Kill kreeg de hele zaal aan het meebrullen waarop Danzig zelf amper nog zong. Jammer dat bij het invallen van John Kelly (ex-Type O Negative) er zowat drie versnellingen hoger geschakeld werd. Een dergelijk nummer moet immers traag, log en slepend blijven.

Uit het recente 'Dethred Sabaoth' kregen we nog Ju Ju Bone en het schitterende Hammer Of The Gods, maar iedereen wou en kreeg Mother, wat dan als verplicht nummertje werd afgerammeld.

Godfathers of Punk die nog dergelijke shows kunnen neerzetten zijn op een hand van een onhandige schrijnwerker te tellen. Deze avond in Trix was er daar een van.