Dans Dans - Dans Dans besluit Wintervuur
Trix, 6 januari 2018
Driekoningen, misschien ook het gepaste moment voor een initieel haast al op voorhand gewonnen thuismatch van Dans Dans. De drie koningen, deze keer gewoon Bert, Frederic en Steven geheten, hielden maar al te stevig huis in de Barn op Wintervuur (Park Spoor Oost). The Barn helemaal bijeen spelen, het leek voor hen een koud kunstje.
Nochtans kregen we eerst een behoorlijk rommelig begin, waarvoor de groep zich naderhand excuseerde. Een wat valse start dus, met chaos en zelfs lichte paniek door tegenvallende technische omstandigheden (overstuurde versterker en effectenbakjes). Maar Dans Dans liet zich er gelukkig niet door in het lood slaan en stak na een improvisatorische jamsessie eindelijk definitief van wal met een eerder aftastend gespeeld TV Dreams (uit de nieuwe worp ‘Sand’). De groep rekte het nummer danig en wrong zich in allerhande bochten om de klank helemaal goed te krijgen. Dat lukte, en traag maar gestaag overwon het trio de initiële moeilijkheden en kreeg het het talrijk aanwezige publiek alsnog mee.
Dat merkte je bijvoorbeeld ook tijdens het erna volgende Yesterday Is Here dat sterk teerde op bluesy gitaarbuiginkjes. Niet gek, want wie goed op het gitaarspel van Bert Dockx let, valt ongetwijfeld de sterke connectie op met het gitaarspel van Waits' gitarist Marc Ribot. Even terug in de tijd stappen deed hen blijkbaar erg goed, want eens het trio teruggeworpen werd op veel langer in de pols zittende routines was er helemaal geen weg meer terug. Met Cargo bijvoorbeeld was de groep meer dan ooit funky en dansbaar, eerder dan een mix van jazz en blues, al bleken die gewoontegetrouw deel uitmaken van het bijzondere muzikale DNA van de groep.
Inmiddels hebben we Dans Dans al talloze keren aan het werk gezien en telkens weer valt op hoe enorm flexibel en wendbaar dit enorm hechte trio wel is. Zodoende leer je: het verschil zit ‘m helemaal in de muzikanten; in de halsstarrige koppigheid waarmee ze telkens weer nieuwe muzikale wegen opzoeken; in de manier waarmee ze van hun muziek een knappe dialoog met het publiek weten te maken; in de talloze exploraties, manipulaties en allerhande vluchtwegen die ze uitproberen, wellustig aangevuld en gekruid met soms ziedende en behoorlijk explosieve gitaarexcursies (tenminste: als de talloze effectenbakjes willen meewerken); in hun samplegalore met fragmenten uit blues, jazz en – last but not least – de cinema (een verstillend mooi The Sicilian Clan, de ultieme, nostalgische en tot wegdromen aanzettende themasong als begeleiding bij een zwart-witfilm waarin de slechterik uiteindelijk wint).
Dans Dans plukte in de al te drukbevolkt The Barn erg vrijelijk uit de songcatalogus en daarbij kwam al eens een oudje zoals Waterpoort naar boven, al viel misschien vooral op dat de groep zich nooit laat vastpinnen op definitieve versies en zich telkens weer op een volstrekt unieke manier laaft aan haar unieke, instrumentale sound, die dan wel in sterke mate bepaald wordt door de opvallend fysieke manier waarop Bert Dockx zijn gitaar behandelt. Echt een snarendrijver die het ding zodanig uitput dat het uiteindelijk de strijd noodgedwongen moet staken.
Resultaat: een fraaie thuismatch. Dans Dans geraakte na een moeilijk begin uiteindelijk in vorm en dan bleek The Barn al snel een stevig maatje te klein. Niet te kloppen die gasten, ook al omdat ze er zelf zo heerlijk in opgingen en sterk teerden op wat het publiek hen teruggaf. Dat de groepsleden slechts hun instinct volgden, kon je horen in de finale bis waarin eerst een flardje The Doors (The End) gespeeld werd, waarna wat lossere fragmenten uit de Nick Drake songcatalogus (respectievelijk Black Eyed Dog en River Man) opdoken. De twijfel leek even de overhand te nemen en dus maakten ze er maar een heerlijk bij elkaar geïmproviseerd moment van dat aanvoelde als het muzikaal equivalent van een stevig shot heroïne. Zeg maar gerust het Pink Floyd-moment dat het publiek helemaal de stratosfeer in katapulteerde. Way out there. Victorie. Dans Dansen.
Eindresultaat: een al bij al dik verdiende zege, vooral omdat ze het écht niet cadeau kregen. En dus kunnen we alleen maar blijven zeggen: dit is een band die probleemloos op internationaal niveau meespeelt. Grote klasse, keer op keer. Dans Dans is een van de allerbeste, onnavolgbare livegroepen die ons kleine landje rijk is. En dat bewijzen ze met steevast straffe concerten die telkens weer onder de huid kruipen. Met dit concert zat de zevende editie van Wintervuur, goed voor in totaal dertigduizend bezoekers, er helemaal op, al was er natuurlijk nog de afterparty in Trix.