Dans Dans - Een uit de hand gelopen hobby
N9, Eeklo, 23 november 2014
Een week geleden kwam ‘3’ van Dans Dans uit en daar trekt de band nu de boer mee op voor een stevige, maar compacte clubtour doorheen Vlaanderen, Nederland en ook een beetje Engeland. Met instrumentale en intense jazzrock wisten de heren ons in het verleden al meermaals te verrassen met fantastische improvisaties. We waren alvast benieuwd wat ze met dat nieuw materiaal uit de mouw zouden schudden.
Als voorprogramma was Bear Run geprogrammeerd. De band van Xavier De Clercq is al enige jaren aan de weg aan het timmeren. De groep won in 2009 de Kunstbende en in 2010 'Jonge Wolven' op de Gentse Feesten. Nu, in 2014, is de akoestische sound ingewisseld voor een meer melodieus indiepop-geluid wat snel resulteerde in winst in Laweitstrijd dit jaar. In N9 speelde de groep een gebalde, maar frisse set met als meest opvallende nummers het ingetogen, maar tegelijkertijd speelse Shifting Gold en de catchy eerste single Never Been Good.
Over naar Dans Dans. De groep herbergt de talenten van drie absolute topmuzikanten, die elk ook nog eens eigen projecten lopen hebben: Bert Dockx, zanger en bezieler van Flying Horseman, op gitaar, Fred Lyenn van zijn eigen band Leynn en Mark Lanegan Band op bas en drummer Steven Cassiers van Dez Mona. Bovendien beheersen de heren hun instrumenten tot in de puntjes en gaan ze elk op hun specifieke manier op in de muziek. Cassiers zit hoofdschuddend en intens gebogen over zijn drumstel, Lyenn speelt stoïcijns, maar met zoveel gevoel en Dockx speelt alsof er stroom op zijn lijf zit, constant in de weer met zijn effectpedalen.
De heren lijken één te worden met de instrumenten en spelen als het ware een soundtrack voor een film die nog moet gemaakt worden. De geprojecteerde beelden op de achtergrond passen daarom perfect bij wat er op het podium te horen is. Bovendien zijn de muzikanten dusdanig op elkaar ingespeeld dat vaak aan een blik of een woord genoeg was om gepast te reageren. Toen Leynn een verkeerd nummer inzette, haalde Dockx zijn schouders op, lachtte even en was de band gewoon vertrokken.
De groep wist ruim een uur te boeien met een afwisseling van easy listening en chille nummers, met steviger en wilder werk waarbij het experiment met allerhande percussie, effectpedalen en de ondertussen traditionele cassettespeler niet werd geschuwd. Veel woorden werden er bovendien niet aan vuil gemaakt. Slechts twee keer bedankte Dockx het publiek en dat was ok. Meer zou de sfeer van het optreden te veel hebben geschaad.
We zagen een set met vooral nummers uit het nieuwe album waarbij agressie en controle werden gecombineerd; nummers, die uitmondden in sfeervolle en creatieve soundscapes. Dans Dans kan misschien beschouwd worden als een uit de hand gelopen hobby, maar als dat altijd tot dergelijke magie leidt, dan mogen er meer hun voorbeeld volgen.