Daniel Lanois - Joss Stone feat. Neil Young

Ancienne Belgique, Brussel, 17 september 2009

Hoewel Daniel Lanois vooral op de achtergrond blijft bij muzikale grootmachten als U2 of Bob Dylan, zijn zijn eigen projecten vaak het beluisteren waard. AB mocht dan ook het bordje "Sold Out" uithangen voor Lanois' nieuwste project, Black Dub.

Tijdens de lange instrumentale intro zette Lanois de toon. Hoe schatplichtig hij ook moge zijn aan Neil Young, hij heeft diens techniek zodanig verfijnd dat het een masterclass sologitaar leek. Op de grote zwart/witprojectie achter het podium was Lanois' rechterhandtechniek goed te volgen, voor de liefhebbers.

Een bassist, een drummer en een meisje vervolledigden het clubje. Brian Blade maakte er een drumdemonstratie van, zonder al te veel overdrijving. Het meisje, Trixie Whitley, dochter van Chris Whitley zaliger, leek ons minder te passen in het plaatje.

Daniel Lanois viel voor haar stem, en dat is begrijpelijk: een dijk van een stem die in de categorie tussen Anouk en Joss Stone thuishoort. Ook de songs gingen eerder die richting uit. Niet slecht, maar toch een heel andere wereld dan die van Lanois. We werden er niet echt wild van, evenmin als we wild worden van Anouk of Stone.

We waren wel in onze nopjes als Whitley samen met Lanois songs als The Maker aanpakte. Voor I Would Rather Go Blind en Silverado - van de in 2010 te verschijnen plaat - trok Whitley een ander register open dat veel aangenamer bij de erg subtiele en sfeervolle klanken van Lanois paste. Lanois streelde snaren, liet z'n pedalsteel zingen, en zette breekbare vocalen neer.

Op een bescheiden manier speelde Lanois zijn bescheiden hits, soms solo of met enkel drums. Toch was het niet enkel een trip door oude successen. Het optreden werd afgesloten met een bewerking van Ring The Alarm van Tenor Saw. Het duurde even voor we mee waren met die geluidsmuur, maar het werd een waarlijke apotheose. Ook na de bisnummers bleef het applaus nog lang duren, zelfs toen het zaallicht al aan was. Terecht.