Daan Simple Quintet - Daan Grand Cru

De Roma, Borgerhout, 21 december 2012

We zijn altijd blij als we nog eens naar De Roma in Borgerhout kunnen afzakken. Lou Reed, Iggy Pop en Paul McCartney hebben er ooit gespeeld en sinds de zaal na een lange sluiting in 2002 werd gerenoveerd door een team van vrijwilligers is De Roma ook officieel erkend als monument. Er zijn weinig mooiere zalen te vinden in België en bovendien is het geluid er ook altijd geweldig. In deze prachtzaal speelde Daan met zijn Quintet één van de laatste shows uit de Simple-tournee. 

Daan begon in 2011 al te touren met ‘Simple’ en is daar in 2012 lee doorgegaan. In 2013 volgt dan eindelijk een nieuwe plaat en dus wordt de liveband weer langzaam uitgebreid: vaste krachten Isolde Lasoen en cellist Jean-Francois Assy krijgen hierbij het gezelschap van Jeroen Swinnen op piano, Jo Hermans op trompet en Geoffrey Burton op gitaar.

Het verhaal is ondertussen genoegzaam bekend: Daan ging grasduinen in zijn eigen geschiedenis en die van Dead Man Ray en kleedde een selectie van die oude songs helemaal uit en terug aan. Het project werd ‘Simple’ gedoopt en bevat zowel enkele van de grote hits als vergeten tracks. Die songselectie, aangevuld met enkele raak gekozen covers, is 'Simple live'.

Daan begroette de Antwerpse Roma met “gemengde gevoelens”, een subtiele, maar niet mis te verstane sneer naar de verkiezingsoverwinning van Bart De Wever en de N-VA. Want was het niet Daan die deze zomer zijn show in het Antwerpse Rivierenhof afsloot met de protestsong Landmijn?

De aftrap vanavond was voor Housewife, meteen de grootste hit van Daan. Deze opener maakte meteen duidelijk waar "Quintet" voor stond: Housewife werd sober ingezet, maar groeide doorheen de song naar een bombastische finale. Toch geven wij de voorkeur aan Housewife zoals we het gewend zijn, met dreunende bassen.

Hetzelfde geldt voor Swedish Designer Drugs, maar zowat alle andere songs zijn minstens even goed of beter in hun nieuwe gedaante. Dat geldt trouwens ook voor de covers: A Man Needs A Maid overtuigde ons meer in de versie van een croonende Daan dan in de versie van Neil Young (laat die haatmail maar komen!) en ook een verrassend potige versie van Daddy’s Down In The Mine (origineel van Pat MacDonald) overtrof het origineel ruimschoots.

Gabriel is van een onbeschrijfelijke schoonheid en we waren ook blij dat we Wifebeater nog eens te horen kregen, Daan op zijn breekbaarst (Tell me what did I do? / What makes me so clumsy / When I show my deep love for you).

De hoogtepunten waren niet op één hand te tellen: Victory, dat het sowieso al straffe origineel minstens evenaarde, The Player met die geweldige trompetsolo in het middenstuk, het meezingmoment in Simple, de gitaarsolo in Personal Affairs of het intieme A Single Thing, dat ons hart altijd een beetje doet breken (My heart is franchised / To the eternally capsized / I'm always falling off relatively small boats / But if you learn to love me / Then I'll learn to like you).

Ook vanavond verdiende Isolde Lasoen de grootste pluim: ze zong mee in Swedish Designer Drugs, drumde, speelde xylofoon en trombone en verzorgde op regelmatige tijdstippen percussie met een hamer. Daan en Isolde Lasoen hebben elkaar gevonden en de rol van Lasoen is in deze ‘Simple’-tour groter dan ooit tevoren. Als ze ooit besluit om de band rond Daan te verlaten, zal ze vervangen moeten worden door minstens drie anderen. En dat is niet eens overdreven.

Het leuke aan Daan is dat geen twee shows dezelfde zijn: zo werd Drink And Drive plots gebracht als Boire Et Conduire. En dan waren er nog de zowel spitsvondige als hilarische bindteksten van Daan. Als inleiding tot Gabriel kregen we: “Ooit al eens iemand proberen te redden? Ik gisteren nog en dat is ontzettend hard mislukt. Misschien had ik iemand anders moeten kiezen om te redden dan mezelf.” Het illustreert de zelfrelativering van Daan. Of nog: “Mijn haar is langer dan normaal en ik heb al lang de fantasie om mijn haar eens te laten knippen op het podium. Is er een kapper in de zaal?”

Wij zagen een topconcert van Daan. Exes blijven we een irritant onding vinden, Daan onwaardig, maar eigenlijk was dat meteen het enige minpunt in een knappe set waarin we een mix kregen tussen datgene wat we al kenden en verrassing. Daan is één van die artiesten die zichzelf met elke nieuwe plaat opnieuw uitvindt, maar als we ‘Simple’ beluisteren en bekijken, blijkt hij warempel een coherent oeuvre bij elkaar te hebben geschreven.

Een volgende plaat verschijnt in 2013 en zal naar eigen zeggen psychedelisch klinken. Wij zijn nu al benieuwd.