Daan - Naakt

Botanique, Brussel, 6 november 2014

Daan vierde een soort van verjaardag in de Botanique en deed dat helemaal op zijn eentje. Het is dit jaar vijftien jaar geleden dat hij met ‘Protools’ zijn solodebuut uitbracht. En omdat kerst nadert, is dit een mooie gelegenheid voor een grote verzamelbox en een handvol verjaardagsoptredens in verschillende bezettingen. Wij gingen naar één van de drie soloshows in de intieme kring van de Rotonde.

In december verschijnt ‘Total’ met daarin alle platen, een nooit eerder uitgebrachte plaat, een plaat met opnames van rariteiten en covers en een dvd met bijzonder live materiaal. Na deze drie soloshows volgt ook nog één optreden Simple-gewijs in triobezetting in Flagey (22/11) en eentje met de gehele band in de AB op 26/11.

In die bezettingen hebben we Daan al meermaals aan het werk gezien, maar helemaal in zijn eentje nog niet. En het was anders dan anders, want zowel Housewife als Swedish Designer Drugs bleven – uiteraard – in de kast op deze intieme avond. Daan had twee gitaren, drie microfoons, een loopstation en een prachtige vleugelpiano ter beschikking en bleef gedurende nagenoeg heel de set op zijn pianokruk zitten. Een kwartdraai was voldoende om van gitaar naar piano over te schakelen en weer terug.   

Daan heeft eerder met ‘Simple’ al bewezen dat hij de dingen klein kan houden en dat vele van zijn nummers zelfs beter tot zijn recht komen wanneer ze ontdaan zijn van alle franjes en tierlantijntjes. Dat was zeker het geval voor opener Appetite en voor het ietwat vergeten Personal Affairs (allebei oorspronkelijk uit ‘Bridge Burner’), maar ook de melancholie, die over The Player hangt, is pas echt merkbaar als het nummer tot in zijn essentie gestript wordt.

De laatste jaren heeft Daan dan ook meer en meer ruimte gegeven aan de crooner en chansonnier in hem. Dat is een stijl die we hem graag zien omarmen, zolang dat pareltjes als Parfaits Mensonges oplevert. Het Frans is een taal die Daan sinds ‘Manhay’ ook meer en meer is gaan waarderen en zo komt het ook dat de meeste bindteksten in het Frans waren, dat Drink & Drive voor de gelegenheid Boire & Conduire heette en dat ook de laatste twee nummers, Palaistine, naar eigen zeggen “vergeten” op ‘Le Franc Belge’ te zetten, en Marie-Jeanne, een schitterend nummer van Joe Dassin, in het Frans waren.

Naast Marie-Jeanne zaten er wel meer covers verborgen in de set. Fuzzy was daarvan de minst verrassende wegens ooit al op plaat gezet voor Studio Brussel en vaak een onderdeel van de live-set. Maar dat maakt de versie van Daan, even straf als het origineel van Grant Lee Buffalo, niet minder aangenaam om voorbij horen. Verderop zat nog een streepje Charles Aznavour en een humoristische snippet Unchained Melody en in de bisnummers passeerde nog die ene man, die zoveel artiesten aan het schrijven heeft gezet: Bob Dylan. "Want", zo zegt Daan: "je hoort Dylan en denkt “Dat kan ik ook”, maar dat blijkt dan toch niet zo eenvoudig te zijn". Love In Vain pikte hij eruit en het nummer werd omgetoverd tot een bloedmooie pianoballad.

Tussendoor werd bekend en minder bekend werk netjes afgewisseld. In recente en gelaagde singles als Everglades en La Crise loopte Daan zijn eigen stem en gitaar alvorens zich aan de piano te zetten. Zo legde hij laagjes waardoor het leek alsof hij niet in zijn dooie eentje op het podium stond. Het enige nummer dat we liever vervangen hadden gezien was Exes, ten voordele van pakweg het geweldig onderschatte Wifebeater of zijn Bobbejaan-nummer Flower Of Shangai.

Daan heeft solo en intiem weer een gedaante toegevoegd aan de artiest, die sowieso al niet in te schatten was. Nu mag hij nog even terugblikken, maar dan hebben we toch weer het liefst dat hij ons verrast met iets nieuws. Een jazzplaatje misschien?