Daan - Mouwen omhoog en knoopjes omlaag

Ancienne Belgique, Brussel, 5 december 2009

Het beste gevoel ter wereld is dat na een onvergetelijk optreden. Eén Belg slaagt er op de een of andere manier altijd in dat zweverige teweeg te brengen, en dat doet hij nog eens verdomd goed ook. Het eerste concert van zijn recentste concertreeks in de Ancienne Belgique was meer dan geslaagd. Dank u wel, mijnheer Daan Stuyven.

Gehuld in een zwart kostuum en verscholen achter een stoere zonnebril zette Daan de eerste pianoklanken van Decisions in. Misschien vreemd, zo'n keuze voor een onbekend nummer, maar het deed absoluut geen afbreuk aan de aftrap van het optreden.

Meteen werd duidelijk dat Daan zijn wilde electro-haren verloren is. Zeven jaar geleden schakelde hij bewust over op elektronische muziek, maar met zijn nieuwe album ‘Manhay’ overspoelt hij België opnieuw met een plaat waarop gitaar, piano en zang de boventoon voeren.

De nieuwste single Icon was een hoogtepunt, dat weliswaar helaas wat te vroeg kwam. De triomfantelijke pose van Daan liet vermoeden dat we te maken hadden met een herrezen Johnny Cash, en de formidabele solo van gitarist Steven Janssens maakte het plaatje compleet.

Enig minpunt - eigen aan de AB - was dat halverwege het concert duidelijk werd dat er te vaak een overkill aan stem en bastonen was. Af en toe klonk het geluid zo schel dat onze oortjes het zich beklaagden.

Met krakers als Bridge Burner, Landslide en Smokesuckers haalde de band nummers boven uit Daans vroegere oeuvre. Eerstgenoemde was trouwens een lust voor oog en oor, want voor één keer nam de frontman de drumstokjes over en koos drumster Isolde Lasoen voor een trompet. 

Voeg daar een stevige beat aan toe, en al snel gooide het publiek de beentjes los. En toen Daans zonnebril en jasje uitvlogen, de mouwen omhoog gingen en de knoopjes omlaag, vielen de dames compleet in zwijm.

Tot de beste elektronische nummers aller tijden behoren steevast - achtereenvolgens gespeeld - Galaxy, Victory, Swedish Designer Drugs en last but not least Housewife. Dat die gecomponeerd zijn door een stel Belgen, doet ons glunderen van trots, pure trots.

De gewaagde maar formidabel gebrachte cover Fuzzy van Grant Lee Buffalo liet ons verlangen naar de jaren zestig. Als een ware Johnny Cash zorgde Daans lage bariton voor een authentiek kippenvelmoment. En de briljante tweede uitvoering van Icon was een terechte afsluiter. Op een rijtje vertolkten alle bandleden een a capella-versie waarvan het publiek nog één keer kon genieten. 

De echo van het oorverdovende applaus zal nog lang nagezinderd hebben in de oren van Daan en co. En wij? Wij keerden huiswaarts met een fenomenaal gevoel. Als het aan ons ligt, staat Daan bij de volgende Belpop doodgewoon en welverdiend op nummer één.