Crystal Fighters - Ceremoniemeesters van het leven

undefined, 26 oktober 2016

Een bende Spaanse Britten met wat vreemde instrumenten en een costume designer die is blijven steken in het hippietijdperk. Het lijkt bezwaarlijk een goed recept voor een stomend feestje, maar Crystal Fighters bewees maandagavond in een kolkende AB het tegendeel. Voor diepgang moest je het niet doen; voor een sympathiek “breek-dat-kot-af” waar wijlen Felice jaloers op zou zijn des te meer.

Crystal Fighters - Ceremoniemeesters van het leven

We hebben Crystal Fighters intussen al meermaals aan het werk gezien. En telkens opnieuw zijn we benieuwd naar hoeveel vijzen zanger Sebastian Pringle intussen weer is kwijtgeraakt. Hij is van het type dat je doorgaans in een dwangbuis tegenkomt, maar op een podium duidelijk de innerlijke remmingen kan loslaten. Zijn opvallende haardos, een kruising tussen Samson en Marouane Fellaini, verbleekte dan nog bij de indianenoutfit. Een uitstekende match met het Jezusgewaad van multi-instrumentalist Gilbert Vierich trouwens. Een andere vaststelling is dat de twee jonge deernes op backing vocals klaarblijkelijk vervangen zijn door twee andere bevallige verschijningen. Zij werden duidelijk eerder geselecteerd op looks dan op zangkwaliteiten of de niet zo synchrone danspasjes. Niet dat we klagen.

Dit alles samen maakt van Crystal Fighters een veelkleurig en bont geheel dat nog niets aan energie heeft ingeboet. Gitarist Graham Dickson spurtte opnieuw als een ware Usain Bolt van links naar rechts over het podium. En er is natuurlijk nog de muziek, die zich niet in hokjes laat duwen. Crystal Fighters gedijt net zozeer op een Braziliaans strand als in een Londense kelder. Neem bijvoorbeeld Love Is All I Got, waarin een aan metal van de jaren tachtig schatplichtige gitaarriff heerlijk contrasteerde met de meisjes-in-strooien-rookjes-sfeer van het eerste deel van het lied. Als je er over nadenkt, is het allemaal nogal kitscherig en belegen - die tenenkrommende lyrics, die bindteksten die de menselijke eenheid moeten benadrukken! - en het hippiesfeertje te beredeneerd, maar wat kan deze groep een feestje bouwen!

Crystal Fighters spreekt zowel de indiekids als de feestvarkens aan en dat resulteerde in een optreden dat de hoogtepunten aan elkaar reeg. Opener Good Girls, van het splinternieuwe album ‘Everything Is My Family’, refereerde meer aan de nichterige, maar leuke samba, waar Crystal Fighters tegenwoordig in grossiert, dan aan de ronkende rave van de beginjaren. Maar beide experimenten werken. Een kinderlijk eenvoudig Yellow Sun probeerde misschien net iets te veel een feelgoodsfeertje te cultiveren, maar op Lay Low of All Night was het gezellig molenwieken.

Vertaal You & I in het Nederlands en het lijkt de nieuwste hit van Bart Kaëll te zijn, maar bij zoveel joie de vivre kon zelfs de grootste cynicus geen glimlach onderdrukken. En wie zijn Spaans-Brits feest graag met wat extra pit kruidt, had alleen aan I Love London al een vette kluif: de mathematische percussie en smeuïge elektronica in combinatie met de lichtjes schreeuwende dames op het podium, een bizar experiment dat vreemd genoeg bij elke show van Crystal Fighters erbovenuit steekt.

Jammer genoeg ontsnapte Crystal Fighters niet aan de gevaren van elk feelgoodoptreden. Ook deze dames en heren voelden de nood om af en toe de illusie te wekken dat het er soms serieus aan toe moet gaan. De “obligatoire trage”, noem je dat in vaktermen. Het aansteker-in-de-lucht-moment in Bridge Of Bones was nog geinig, maar tijdens het Eurosongmoment, dat In Your Arms is, konden we een langgerekte geeuw niet onderdrukken.

Gelukkig zetten de hyperkinetica van Follow en het kampvuurmoment in het even geweldige als eenvoudige At Home de band terug op het rechte spoor. Het heerlijk ruige clubanthem Xtatic Truth mocht het feest afmaken.

Vlak voor doorbraakhit Plage, nog zo’n song die het van de kinderlijke fun en niet van muzikale vernieuwing moet hebben, zette Pringle de nieuwe bandleden in de bloemetjes en bracht hij een eerbetoon aan de vorige drummer, die een paar jaar geleden overleed aan hartfalen. Even later vlogen strandballen door de lucht en werden we allen uitgenodigd om "to the plage" te gaan met hem. Als het leven één groot feest is, dan zijn deze Crystal Fighters met plezier de ceremoniemeesters.

26 oktober 2016
Filip Van der Elst