Crystal Fighters - Supercombo van Spaanse playas en Britse indie

Ancienne Belgique, Brussel, 24 mei 2013

De combo van Spaanse playas en Britse indie klinkt even knotsgek op papier als live. Van zonnige strandmuziek naar doorrammende elektropunk via een plaatje dat nog bleek te kloppen ook. Zo zorgden de zonnekoningen van Crystal Fighters voor een ode aan tal van muziekgenres. Hun platen staan niet altijd bol van de samenhang, maar live wordt dat euvel weggeblazen met een groot feest.

Lang opwarmen was niet nodig. Na lauwe opener Solar System trokken Wave en Follow meteen alle registers open om prompt een eerste hoogtepunt te laten noteren. Tegen Champion Sound werd de meute helemaal wild in een bijna ontploffende AB. Eten uit de hand dus, iets waar de uitstekend afgestelde geluidsmix een groot aandeel in had. Die is daar altijd al prima, maar deze keer toch extra het vermelden waard.

Ook LA Calling, van het nieuwe album, werd al meegekweeld door de hele zaal. In het refrein zelfs iets te fel, want de "I Want You"-s van de band kwamen er amper door. Hun enthousiasme maakte dat echter ruimschoots goed. Na elk nummer was de drang van frontman Pringle om zijn ukelele uit extase op de grond te keilen mooi om zien.

De band stond er ook simpelweg zoals ze was. Indianenprint op het spandoek en gedrapeerd in een glitterjurk of in blote bast, het was haast even afwisselend als hun bebaarde liefdesliedjesgetokkel of dreunende clubbassen. De zangeresjes Mimi en Laure stonden, ietwat buitenspel, mee te wiegen en mochten gerust meer betrokken worden.

Al kregen ze daar niet altijd de kans toe, want met een percussie-intermezzo van drumcomputers, koebellen, de exotische txalapartas uit het Baskenland en uiteraard de gewone drums werd I Love London ingedanst. Halfweg werden er gitaren à la Death From Above bijgesleurd om het allemaal nog een scherper randje mee te geven. Nu iedereen in clubsfeer ondergedompeld was, werd het gestamp haast naadloos in hetzelfde ritme verdergezet richting I Do This Everyday.

Met Swallow werd de barometer zelfs nog verder gedraaid door met dubstep de zaal aan het golven te krijgen. Hier kregen de vocalistes meer leefruimte en waren ze een melodielijn op zichzelf. Het gejoel aan hun adres was terecht. Gevolgd door de gevleugelde woorden “We’re living in a very special time. Only the present is important, only You & I”, was het tijd voor een zoveelste hoogtepunt. Zanggekronkel zoals enkel Pringle dat kan produceren en zomerse onbezorgdheid à volonté. "We don’t need anything else."

De lijn met nieuw werk vanop Cave Rave werd doorgetrokken dankzij Everywhere. Materiaal voor een chickflick, maar ze komen ermee weg (ondanks een refrein dat alweer tekort schoot qua zangpunch). Lang duurde dit rustmoment niet. De akoestische voorbode van Plage deed nog een poging, maar van zodra de ukulele en moombahdrum invielen, straalden de summer vibes er harder dan in een kernreactor.

Het hedendaagse liefdeslied Love Natural swingde tropisch voort en bevestigt dat het meer is dan opvulmateriaal alleen. In The Summer kreeg, dankzij een soundscape, een drum ’n bass-herwerking mee. At Home wist als afsluiter de hoofdrol nog eens bij de zangeressen te leggen, zij het alweer flink gesteund door het publiek.

Tijdens de bis kregen we nog Love Is All I Got, dat het door gitaarsolo’s toch wat moeilijk had om terug op gang te komen. En last but not least was er nog het chaotische hitje Xtatic Truth. Nog enkele van deze optredens en het wordt vanzelf terug

Op 31 oktober spelen Crystal Fighters ook nog in de Vooruit.