Crossing Border 2012 - The Kyteman Orchestra - Grensoverschrijdend, niet onvergetelijk

Arenbergschouwburg, Antwerpen, 19 november 2012

“Een beetje ELO, wat jazz, wat pop, wat klassiek,… Het zit er allemaal in.”, wist onze Nederlandse buurman te vertellen. En als je, zoals hij, tweehonderdtachtig kilometer wil rijden om een concert van The Kyteman Orchestra mee te maken dan moet daar toch wel iets van waarheid in zitten.

Crossing Border, het enige festival dat dit jaar goedkoper is geworden, had Colin Benders en zijn allegaartje van muzikanten, koorzangers, rappers en andere aanhangsels – drie autocars vol – uitgenodigd om het motto van dit evenement "grenzen doorbreken" kracht bij te zetten. En blijkbaar telt dit orkest behoorlijk wat taaie, Nederlandse fans want onze buurman was duidelijk niet de enige noorderbuur in de grote zaal van de Arenbergschouwburg.

Het handjevol Belgen dat wel was opgedaagd zagen een orkest met strijkers, blazers, twee percussionisten, een bassist (op staande en elektrische bas), een koor van zo’n dertigtal zangers en nog een stel rappers en solozangers het hele podium innemen. Benders zelf dirigeerde, speelde trompet, bugel of Moog-synthesizer, knuffelde steeds opnieuw weer elke solist en gaf af en toe een beetje achtergrondinformatie.

Zo legde hij uit dat op momenten dat ze niet echt meer wisten wat te gaan spelen, dit orkest ook kon jammen. En die jams evolueerden steeds. Een van de bisnummers werd op die manier opgebouwd. Terwijl de trombonist het stuk op gang trok, vielen cello, bombardon en piano geleidelijk in en nam de viool het nummer uiteindelijk helemaal over. Een mooie illustratie van de mogelijkheden van dit gezelschap.

Voorheen hadden alle rappers/zangers al hun moment in de schijnwerpers gekregen. Vooral de imposante Pax had daarbij het voortouw genomen en de zaal moeiteloos op zijn hand gekregen. Dat ene Franstalige nummer (On S’en Fout) moest in België uiteraard ook op het programma staan en gaf rapper Reasun de kans om zijn kunsten te vertonen.

Het meeste indruk maakte dit geheel nochtans als het werd teruggebracht tot een soort kamerorkest met enkel pianist, strijkers, blazers en wat spaarzame percussie. Op die momenten was er echt wel sprake van magie. Maar die magie bleef niet altijd hangen. Hoewel er steeds met inzet en pit gemusiceerd werd, waren niet alle nummers even imposant. Of misschien had het te maken met het feit dat behoorlijk wat orkestleden, zoals Benders bij aanvang van het concert had laten weten, zich niet helemaal top voelden.

Het publiek – en dat mag ook gezegd worden – was daarentegen mateloos enthousiast, bedankte met een minutenlange, staande ovatie en kreeg twee bisnummers cadeau(The Ballad en de eerder genoemde jam).

The Kyteman Orchestra was imposant. Dat zal niemand ontkennen. Maar dat had vooral te maken met het opzet en, in dit geval, iets minder met de inhoud. Er werden wel degelijk muzikale grenzen overschreden, maar dat alleen volstaat in deze muzikaal veeleisende tijden niet.