Crammerock - Dag 2 - Grote namen, weinig stem

CrammerocK-plein, Stekene, 7 september 2009

Zoals een glas halfleeg en halfvol tegelijk kan zijn, zo is Crammerock ook al half genuttigd. Optimisten als we zijn, gaan we nog een halfvol festival tegemoet, dat tot de laatste druppel geledigd dient te worden. Schol!

Aftrapper van de dag: El Gusto!?. Het trio, dat haast optrad in z’n achtertuin, verdiende zijn podiumplaats als winnaar van Rock O’ Rama. Slechts een kleine groep gegadigden schaarde zich rond het podium. Meer mensen kwamen tot aan het podium voor Selah Sue. En waarom ook niet? Winehouse-cover Valerie, Raggamuffin of Black Part Love zijn stuk voor stuk nummers die op haar lijf geschreven zijn. Of op haar stem, zo u wil.

Nog zo’n jonkie met een stem is Jasper Erkens. Natte droom van ettelijke tienermeisjes, ergernis van mogelijk nog meer sceptici, maar toch iemand die een mooi setje neerzette, met uiteraard uitschieters als Waiting Like A Dog en Stay Alive.

Toch keken we bijzonder uit naar de komst van Absynthe Minded. Met hun nieuwe naamloze album hebben ze er weer een prachtplaat bij, en ook live zit het meer dan snor. Oudere nummers als My Heroics, Part One of Plane Song werden netjes aangevuld met kakelverse songs als Envoi, Moodswing Baby en Heaven Knows. Puike band, puik concert.

Terug van België naar Nederland met de Heideroosjes. Onze noorderburen staan er nog steeds, met hun twintig jaren slechts een jaar ouder dan het festival zelf. Onder meer Ze Smelten de Paashaas en Damclub Hooligan vormden de tent om in een klein feestje.

En het bleef Hollanders regenen in Stekene. Dikke druppels Jeugd van Tegenwoordig. Net zoals het nadien wellicht #zohard-hashtags regende op Twitter, door toedoen van tevreden internauten. Met pakweg Hollereer, Watskeburt en Deze Donkere Jongen Komt zo Hard heeft het viertal enkele onontbeerlijke partynummers, en dat zal het publiek geweten hebben. De jeugd voor het podium ging minstens #zohard door het lint als de Jeugd op het podium. Sletten en slettinnen dansten zich de blaren op hun voeten.

Met Vive La Fête ging het feest gewoon door. Openend met Nuit Blanche hadden Pynoo en Mommens – pas hersteld van een moto-ongeluk – de zaal meteen mee. Wanneer ze dan nog eens pakweg Ne Touche Pas speelden, was iedereen in zijn nopjes. Hoewel dat laatste een understatement kan zijn. Els Pynoo, een geboren podiumbeest, heeft de gave zichzelf helemaal te geven, en kan daardoor niet veel fout doen bij de menigte.

Ondanks het feit dat Sarah Bettens een beetje ongelukkig geprogrammeerd stond – optreden na de woestenij van de Jeugd Van Tegenwoordig en Vive La Fête wensen we niemand toe – kwamen haar songs toch volledig tot hun recht op het terrein. Hoewel ze weer samen te zien valt met broer Gert, gaat ze nog steeds graag alleen op stap. Oude en nieuwe nummers werden feilloos meegekeeld. Not An Addict blijft een hoogtepunt.

Van de schone naar de beesten, dan maar weer. De rockers van Therapy? deden de “rock” in Crammerock alle eer aan. Met nummers als Going Nowhere en absolute topper Diane speelde de Ierse band de halfvolle tent plat.

Stef Kamil Carlens ofte Zita Swoon zorgde voor de zoveelste genre-ommekeer. De zanger, getooid in wat men kan beschrijven als iets tussen een pyama en een ruimteschip, kon niet iedereen bekoren. Wat Zita Swoon brengt, is niet weggelegd voor iedereen, en dat kon ook gemerkt worden aan het publiek in de tent. Toch kregen Carlens en zijn gevolg de nodige sfeer met nummers als The Bananaqueen en Thinking About You.

Stijn als laatste zingende artiest is een vreemde en gevaarlijke keuze. Niet enkel omdat de vlaamse Prince van een te licht kaliber is om zo’n festival af te sluiten, maar ook omdat het risico op tienermoeders na z’n concert de hoogte in schoot. Opzwepende songs als Hot & Sweaty en Sex Junkie mochten uiteraard niet ontbreken.

Terwijl Mish Mash Soundsystem een niet eens zo goede set op de clubstage bracht – Gunther Desamblanx op de radio is best te pruimen, maar láát hem dan ook op de radio -, speelde Dr. Lektroluv de Mainstage dicht. Zoals we gewend zijn van het groene deejay-monster, liet hij de decibelmeter weer zwaar in het rood gaan. Al was dat eigenlijk over het hele festival een beetje een probleem.

Crammerock 2009 blikt terug op een uitverkochte, ongelooflijk drukke editie, en mag van ons gerust eens uitkijken naar een nieuwe locatie. Onder één voorwaarde. Dat het festival niet moet inboeten aan gezelligheid. Én aan de spotprijs van nen euro veur nen band.