Crammerock 2019 - Dag 2: Kortrijk boven

Crammerock, 6 september 2019 - 7 september 2019

Crammerock is en blijft een festival waar een belangrijk deel van de affiche voorbehouden wordt voor acts van eigen bodem. En dat was ook dit jaar het geval. Vrijdag schitterden we zelf nog door onze afwezigheid, maar zaterdag waren het vooral de Belgische artiesten die live schitterden in Stekene.

 

Om te beginnen IBE, een piepjonge singer-songwriter die twee jaar geleden voor het eerst zijn neus aan het muziekvenster stak door een Ed Sheeran-coverwedstrijd op Studio Brussel te winnen. Dat deed hij met een mooie pianoversie van Tenerife Sea, een song die uiteraard niet mocht ontbreken tijdens zijn show op dag twee van Crammerock. Nu ja, show is misschien niet het goede woord, want IBE (ondertussen nog altijd maar zeventien jaar) liet vooral de muziek spreken. In zijn geval: mooie, ontroerende luisterliedjes die de potentie hebben om niet enkel jonge tienermeisjes collectief in zwijm te doen vallen. Sinds hij dit voorjaar ‘The Voice Van Vlaanderen’ won en overtuigend debuteerde met de single Table Of Fools (in Stekene begeleid door strijkers gebracht), gaat het deze jongeman duidelijk voor de wind en ook wij bleven niet ongevoelig voor het ontluikende talent dat hij etaleerde.

Hoe indie kan je zijn en klinken? Dat was de vraag die ons voortdurend bezig hield tijdens het aanschouwen van het optreden van de zes Britten van Sports Team. Dat werd ingeleid door Robbie Williams’ Let Me Entertain You bij wijze van intro, en een volbloed entertainer is zanger Alex Rice zonder meer. Zijn looks en podiumattitude deden ons denken aan een kruising tussen de jonge Mick Jagger en Luke Pritchard (The Kooks). Heel energiek en beweeglijk, en dit stond in schril contrast met de statische, schijnbaar emotieloze uitstraling van hun coole toetsenist, die af en toe ook doodgemoedereerd rondstapte met een tamboerijn. Seeing is believing, maar de combinatie hield ons alleszins in de ban. De frisse gitaarrock van Sports Team was best leuk, zeker wanneer straffe nummers als het catchy M5 of Kutcher van stal werden gehaald.

SONS hebben al een mooi palmares verzameld, sedert ze in 2018 met de hoofdprijs in ‘De Nieuwe Lichting’ van Studio Brussel aan de haal gingen. Dit kwartet uit Melsele bracht inmiddels een geslaagd debuutalbum uit (‘Family Dinner’) en speelde zich een mooie livereputatie bij elkaar op de grootste festivals van ons land. Zaterdag moest en zou ook Crammerock voor de bijl gaan. En zo geschiedde…Naar goede gewoonte spatte de energie en de levenslust weer van het podium dat het een lieve lust was, en hun garagerock- en punksongs (Waiting On My Own, Naughty, I Need A Gun, de doorbraaksingles Ricochet en Tube Spit) stonden als een huis. Ook hun Black Keys-cover Lonely Boy was weer van de partij tijdens een concert dat we zonder verpinken als het eerste hoogtepunt van deze festivaldag kunnen omschrijven.

Al zal dat laatste voor een groot deel van het publiek, vooral het jongere aandeel daarvan, de show van Lil’ Kleine geweest zijn. Eén van de meest succesrijke exponenten van de bloeiende Nederlandse hiphopscene, en ook bij ons sinds 2015 (Drank En Drugs, zijn duet met Ronnie Flex) een bekende en grote naam geworden. Live liet hij zich in Stekene vergezellen door een drummer en gitarist en rapte hij (al dan niet simultaan) mee met zijn videoclips. Allemaal vrij braaf en commercieel klinkend en niet ons idee van een opwindend hiphopconcert, maar de tent stond lekker vol en liet het zich welgevallen.

Ieder zijn meug natuurlijk. Zo kunnen we ons bijvoorbeeld perfect voorstellen dat er muziekliefhebbers bestaan die Whispering Sons maar niets vinden. Toegegeven, aan de sinistere zangstijl van hun enigmatische zangeres Fenne Kuppens moet je aanvankelijk wel wat wennen, en ook de onheilspellende new wave die de groep bijwijlen laat horen is niet per se ieders kopje thee. Maar eens je je laat meeslepen door hun eerlijke Performance en krachtige, duistere songs (White Noise, Hollow en Waste om er maar enkele te noemen) is er geen weg meer terug (we spreken uit ervaring). En je kan er zelfs op dansen (Alone, Wall, Dense) als je maar enige moeite wil doen, of bij wegdromen (Skin). De tweede (Belgische) band met Sons in de groepsnaam vandaag, voor ons gelijk het tweede hoogtepunt. Toeval bestaat niet…

Ook Belgisch, maar wel al ruim vijfentwintig jaar meedraaiend: K’s Choice. Logisch dus dat zij weten hoe een goed optreden neer te zetten. Ze kunnen dan ook putten uit een gevuld repertoire met heel wat hits (onder meer Believe, Echo Mountain, Almost Happy en Everything For Free konden op flink wat herkenningsapplaus rekenen) en wisselden dat af met enkele meer rechttoe-rechtaan rocknummers uit hun laatste volwaardige album ‘The Phantom Cowboy’ (2015). De hoogtepunten had de band rond broederpaar Sam en Gert Bettens voor het eind bewaard: I Will Carry You en natuurlijk de song waar zowat iedereen in het publiek op stond te wachten, de meezinger Not An Addict. Voor de gelegenheid door Sam in duet gezongen met Skunk Anansie-zangeres Skin, een mooi moment! Als bis volgde daarna nog We Are Glaciers, een knappe, instrumentale track uit het soundtrackalbum ‘Waving At The Sun’ dat ze in 2013 onder de naam Bettens uitbrachten.

Ondertussen was het hoogtijd voor een schafpauze - ja, ook daar hebben festivalreporters recht op - en daardoor misten we het begin van het volgende optreden in de grote tent. Niet meteen een ramp, want Enter Shikari was bij een eerste aanblik van de affiche een van de namen die ons het minst aansprak. Voeg daarbij nog eens het feit dat hun electrocore (een combinatie van hevige gitaren en elektronische invloeden, vol tempowisselingen) niet meteen het meest voor de hand liggende genre is en je zal begrijpen dat we wat tijd nodig hadden om opnieuw in de juiste flow te komen. Lees: ons laten verrassen door de opwinding en de energie van deze groep in een livecontext, met een speciale vermelding voor zanger Rou Reynolds die een paar keren de stellingen aan weerszijden van het podium beklom.

Daarna konden fans van Ed Sheeran en - waarom ook niet? - IBE terug hun hartje ophalen, want met de jonge Australisch singer-songwriter Dean Lewis stond alweer een toekomstige grote naam hoog op de Crammerock-affiche. En ook wij konden de melancholische, knappe nummers uit zijn eerder dit jaar verschenen debuut ‘A Place We Knew’ (enkele hoogtepunten: Be Alright, Stay Awake, Half A Man, 7 Minutes, Chemicals) wel smaken. Net als zijn geslaagde coverkeuze (When You Were Young van The Killers) trouwens. Een aangename ontdekking!

Nadat ze de voorbije zomer al eens op TW Classic te bewonderen waren, bracht Skunk Anansie zijn Greatest Hits-tour naar aanleiding van de vijfentwintigste verjaardag van de band ook naar Crammerock. De Britse band rond excentrieke energiebom Skin was altijd een graag geziene gast in België, en dus kregen de fans dit jaar twee feestjes voorgeschoteld in ons land. Aan hits ontbrak het zaterdagavond dus allerminst; onder meer Charlie Big Potato, I Can Dream, Twisted (Everybody Hurts), Hedonism (Just Because You Feel Good) en Weak stonden op de setlist. Maar ook nieuwe songs als het krachtige This Means War konden ons erg bekoren. De groep klonk na al die jaren nog altijd heel solide en opwindend, en Skin pookte het enthousiaste publiek verder op door middel van een wandeling tot ver in de tent.

Toch misten we tijdens het optreden van Skunk Anansie een beetje de sfeer van de grote dagen, iets wat we wél ervoeren bij de uitstekende set van Kortrijkzanen Balthazar. Terug van vier jaar weggeweest, maar de pauze heeft hen duidelijk goed gedaan, te oordelen naar de klasbakken uit hun vierde album ‘Fever’ waarrond dit concert grotendeels was opgebouwd en die afwisselend werden gezongen door de twee protagonisten van de band, Maarten Devoldere en Jinte Deprez. Entertainment, ‘vals verzoeknummer’ Changes, Wrong Vibration, Fever, I’m Never Gonna Let You Down Again… onweerstaanbaar gewoon. Eén en ander werd aangevuld met enkele raak gekozen oudjes (opener Blood Like Wine, The Boatman, Do Not Claim Them Anymore, Bunker). Een sobere maar erg efficiënte lichtshow en prima muzikanten (naast Deprez en Devoldere ook Simon Casier, Michiel Balcaen en Tijs Delbeke) vervolledigden het plaatje. Een show zonder een enkele inzinking, een blij weerzien en een terechte topspot op de affiche van Crammerock 2019!

Niet voor het eerst, en hopelijk niet voor het laatst in Stekene te zien: Goose, de band waarmee we deze editie van Crammerock afsloten. Met een knaller, om maar eens een understatement te gebruiken, want telkens weer slagen deze kerels er in om hun publiek loos te doen gaan op hun bijzonder aanstekelijke mix van electro en rock. Tracks als What You Need, Bring It On, British Mode, Synrise of Words ontaarden binnen de kortste keren in een spontane rave, waarbij ons adrenalinepeil vliegensvlug begint te stijgen en ons gevoel enkel als gelukzalig kan omschreven worden. Kortom, de gedroomde afsluiter voor elk festival. Weetje: net als Balthazar komen de vier jongens van Goose uit Kortrijk. Toeval bestaat niet?

(Foto's: Karel Uyttendaele)