Crammerock 2015 - Zilveren verjaardag

De campingbewoners werden met akoestische sessies gewekt. Het Leuvense Willow kon ons met ingetogen versies van hun anders zo aanstekelijke nummers niet bekoren. Guy Swinnen deed dat wel. Hard Times en Nothing On My Radio, gespeeld op twee gitaren en een mondharmonica creëerden een gezellige kampvuursfeer. De enthousiaste Swinnen eindigde met Rockin' In The Free World van Neil Young. Wij hadden geen koffie meer nodig en wandelden naar de main stage.

Op deze tweede dag van Crammerock kozen we voor noorderburen als opener. In eigen land verwierf Kensington na drie cd’s heel wat bekendheid. Ze speelden grote concertzalen vol en met hun laatste plaat wonnen ze een Nederlandse MIA-award voor beste rock act. Bij ons zijn ze nog onbemind. Maar dat zal niet lang meer duren.

Hun hapklare stadionrock voerde het publiek onmiddellijk mee. Het tempo ging al in het tweede nummer omhoog met Words You Don’t Know. Heupwiegen en klappen was de boodschap. Hit Riddles uit laatste plaat 'Rivals' volgde en bracht de stoomtrein echt op dreef.

'Rivals' werd opgenomen met Tom Lorde-Alge, die ook met The Rolling Stones en U2 in de studio dook. Hij polijstte de nummers en deed ze, zoals bij bijvoorbeeld War het geval was, denken aan Kings Of Leon. Ook de show van Kensington was helemaal af. Dit zijn duidelijk geroutineerde muzikanten met voeling om het publiek te bespelen. Ze stonden misschien te vroeg geprogrammeerd, maar dan nog deed Kensington moeiteloos een volle tent ontploffen.

Crammerock slaagde erin zowel de vaste festivalgangers als de jongere muziekliefhebbers aan te trekken. Bij de jonge veulens stonden op zaterdag Safi & Spreej, Tinie Tempah en Ronnie Flex & Lil Kleine hoog op het lijstje. Die laatste twee Nederlanders zijn bekend van de aanstootgevende zomerhit Drank en Drugs. De tekst: “Als je bitch wil chillen is het geen probleem, ik kom niet alleen, want ik heb drank en drugs.”, werd vrijdagavond druk op de camping gerepeteerd. De tieners waren er klaar voor, hun ouders wellicht iets minder. 

Ronnie en zijn kompaan kregen een halfuurtje om zich te bewijzen voor een bomvolle club. De rappers betraden het podium in dikke jas, maar het duurde slechts één nummer voor ze hun getrainde borstkas toonden. De temperatuur en het gegil gingen de hoogte in. Muzikaal bleven hun nummers op een oninteressante vlakte. Hun grote hit was de duidelijke uitschieter. Om dat te bewijzen, speelden ze Drank En Drugs in totaal drie keer. Voor ons leek dat genoeg. De echte fans amuseerden echter zich ten volle.

Een superfan daagde Janez Detd dit jaar op Facebook uit om een reünieconcert te geven voor hun twintigste verjaardag. De punkrockers aarzelden eerst, maar, toen ze toehapten, liep het eenmalige optreden ook uit in een aantal passages op de zomerfestivals. Crammerock zou dan hun allerlaatste show moeten worden.

Nummers als Class Of 92 en Allright (a-a) uit de doorbraakcd 'Anti-Anthems' voerden ons helemaal terug in de tijd. Punkrock mag dan uit een ander tijdperk stammen, de eenvoudige akkoorden, de doodskoppen en de hyperactief van links naar rechts lopende bassist deden ook anno 2015 nog steeds hun werk. Maar dat was voor Nikolas Van Der Veken niet genoeg: hij maande het publiek aan tot crowdsurfen en, nadat festivalman voorbij zwom, nam hij zelf ook een duik.

Na een korte pauze kwamen enkele blazers mee op het podium. Het was tijd voor de hits Mala Vida en Anti-Anthem. Van Der Veken bedankte zijn fans tot hij niet meer kon ademen en haalde de hele crew op het podium. Janez Detd en co eindigden in koor met: “We are a punk rock band, this was a punk rock show.” Het publiek antwoordde in stijl met My Life, My Way: “I wanna live the life I want to, I don’t care how you feel.” Liefde in een punkrockjas. Hell yeah.

Novastar zorgde voor een aangename start van de avond. Het verbaasde ons na enkele nummers uit recentste cd ‘Inside Outside’ hoeveel prachthits Joost Zwegers bij elkaar geschreven heeft. Na klassieker The Best Is Yet To Come, legde een fraai Because ons het zwijgen op.

Joost Zweegers wisselde vaak van positie. Rechts stond zijn piano en in het midden speelde hij gitaar. Helemaal links zat drumster Cathy-Ann Van Volsem intens te spelen. Achter de band schoof een geprojecteerde rookwolk in verschillende kleuren langzaam voorbij. De setting klopte helemaal.

Naar het einde toe kregen de bandleden meer ruimte. In Inside Outside was plaats voor een uitgesponnen gitaarsolo. Where Did We Go Wrong, was daarna niet de juiste vraag over dit optreden. In het najaar trekt Joost Zweegers met een solotournee door Nederland en België, we zijn benieuwd of hij dezelfde gemoedelijke sfeer ook alleen zal kunnen opwekken.

De jubileumeditie van Crammerock kon niet beter eindigen dan met de donkere elektrorock van Goose. Toch kreeg de West-Vlaamse band het niet gemakkelijk. Na Bring It On was het duidelijk dat ze er zin in hadden. Het publiek zag dat duidelijk anders: ze reageerden op het harde United alsof het een onweer was.

Halverwege het optreden werd de opbouw van Control (eindelijk) beter gesmaakt. Witte lichtflitsen, jagende synths versterkt met elektrische gitaren en een zanger die "I can’t control my body" declameert; de crammerock-gangers hadden duidelijk iets meer nodig om zich te laten gaan. Maar eens de vibe er was, was het een kwestie van No Moderation.

In de bisronde haalde Goose de laatste twijfelaars over de streep. De herkenbare intro van Words deed iedereen een danspas inzetten. Het instrumentale Synrise werd als laatste wapenfeit op het publiek afgevuurd. Met succes, want Goose overwon. Dat Tinie Tempah even later de hele zaal na één commerciële noot tot extase zou verheffen, hoefden wij niet meer te weten.