Crammerock 2015 - Terecht uitverkocht

Festivalterrein, Stekene, 8 september 2015

Geen blote basten of bikini’s dit jaar op Crammerock, maar wel een geweldige affiche met zowel publiekstrekkers als voer voor fijnproevers. Crammerock verkocht dan ook vlot uit tot consternatie van velen die naast een ticket grepen.

De eerste dag kleurde bijna volledig Belgisch met Team William, Tourist Le MC, Crammerock huisband De Mens, Zornik, Intergalactic Lovers, Triggerfinger, Arsenal en Magnus op de hoofdtabel, maar wij begonnen met een fijn bandje uit het noorden van Engeland: To Kill A King.

Een zonnige toekomst lacht deze band toe. Ze sleepten onlangs een nominatie in de wacht bij de AIM-awards als beste live act en in Stekene bewezen ze waarom. De band beschikt over een geweldige frontman die om de haverklap een glimlach op de gezichten toverde met vlotte bindteksten en grapjes; reeds helemaal voorin in hun set probeerde hij twee mensen in het publiek te koppelen.

Naast een overtuigend entertainer bleek hij ook een straffe zanger en ook de nummers van de band met de nogal sinistere naam klonken opgewekt, ondanks titels als Funeral  en Compare Scars. Vaak bleken ze dansbaar zonder daarom steeds een simpele opbouw te hebben. Hoogtepunten genoeg met het reeds genoemde Compare Scars, Friends, het wiegende, meezingbare World Of Joy en orgelpunt Love Is Not Control. We weten nu eindelijk wat daarin gezongen wordt. Het is niet “Noah’s Ark, Noah’s Ark…” zoals wij pleegden mee te brullen, maar wel: “No it’s heart”.  Leuke band dus, die gerust wat hoger op de tabel had gemogen.

Dat Team William ook terug is, bleek met een zeer goede, nieuwe plaat en optredens op heel wat podia deze zomer, met als hoogtepunt een optreden op Pukkelpop. Met nog maar drie shows te gaan, haalden Floris de Decker en zijn kornuiten nog eens alles uit de kast. De Decker had zijn team goed getraind, want zijn troepen hadden nog energie te over. Het is nochtans een bende speelvogels die met schoenen en bananen gooit, op versterkers kroop en keyboards in de nek legde.

Ook de volumeknop werkte nog, vooral die van de bas waardoor de stem van de Decker wat verdronk, maar dat was het enige euvel in een set die voortraasde als stormwolken door de lucht. De set werd opgebouwd met ongeveer even veel nummers uit ‘Drama’ als uit de debuutplaat van zes jaar geleden, met de nieuwere songs eerder vooraan en eindigend met het geweldige kwartet bestaande uit: Stormy Weather, Wonderyear III,  You Look Familiar en First Snow. Wie dit topteam nog niet aan het werk zag, heeft nog twee kansen in september: op Nerorock en op Urban Hymns.

Heel wat gezapiger ging het er aan toe bij Tourist Le MC. Met zijn zomerse deuntjes, overgoten met raps in het Algemeen beschaafd Antwerps, slaagde hij er in om het publiek warm te houden terwijl buiten de tent de regen begon te vallen en de temperatuur meesleurde. De man is natuurlijk de zelfuitgeroepen Koning Liefde en bewees het hart op de juiste plaats te hebben met een duidelijke verwijzing naar de vluchtelingencrisis en ook in zijn liedjesteksten toont hij zich een geëngageerde muzikant. En Crammerock, dat knuffelde de man van over ’t water graag en liet zich op zijn beurt verwennen.

Op een andere manier ook zwoel was I will, I swear in de Club. De band wou de zomer terughalen met opener Summer Nights, maar had het met zijn breekbare nummers niet altijd onder de markt om op te boksen tegen de nabijgelegen Jägermeisterstand waaruit beats weerklonken. De wind waaide bovendien ook nog eens de bassen van, eerst de Tourist en daarna De Mens de Club in. Maar de band rond Jonathan Van Landeghem en Fien Deman had deze kat al eerder gegeseld en ging op professionele wijze om met de omstandigheden.

Van Landeghem koos er voor om rechtstaand te spelen en dat was een goede beslissing. Vaak zit het brein van de band wat weggestopt achter zijn piano en zuigt Fien DeMan alle aandacht naar zich toe. In de huidige opstelling was er meer evenwicht al zag DeMan er weer geweldig uit; met een lang, zwart doorkijkjasje dat ze van Lara Chedraoui leek geleend te hebben over haar lichte topje en zwarte broek, leek ze nog meer nimf dan ooit en Better Than This zonder toetsen zorgde voor een collectieve huivering door het publiek toen de cello inviel.

Na Mess en Long Days, twee heel breekbare songs, stak de band wat meer punch in de set met Coffee van Sylvan Esso en Fractures/ No Diggity. Ook de dwarse elektronica in Sleep kwam vlot over de bijgeluiden heen en tegen dan was de strijd gewonnen. Met Lakes en een uitgekleed Give Met The Knife van Billie sloot I will, I swear af. Zoveel finesse, dat hadden ze hier op Crammerock nog niet vaak meegemaakt. Zelfs buiten brak de zon door de wolken.

Over Billie gesproken. De blonde Billie Bentein mocht op Crammerock bewijzen dat een plaats in de Dance Hall op Pukkelpop terecht was en deed dat ook. Heel het plaatje klopte: de band was in futuristisch aandoende kledij gestoken met enkel zwarte, witte en grijze tinten, de lichtshow was professioneel en Billies naam blonk in grote zilveren letters tegen een zwarte backdrop.

Gooi daarbij het sexappeal van de blonde Billie en de – niet onbelangrijk – goede dansnummers waarin ze toch kon bewijzen wat voor een goede zangeres ze is en je kreeg een toffe, zei het ietwat gladde set, maar dat ligt aan het genre natuurlijk.  Een plaat is er voorlopig nog niet en velen kwamen voor de hit Give Me The Knife, maar Billie speelde ook haar nieuwe single en bewees daarmee dat ze meer zal worden dan een one hit wonder.

Nog dansbaarder was het ‘Imperial Dancefloor Material’ van Merdan Taplak. Zijn gastzangeressen had hij niet bij, maar toch was dit meer dan een dj-set. Met zijn combinatie van dance hall, balkan disco, nineties house en Turkse techno zweepte Taplak het jonge volkje lekker op, net als de vorige keren dat hij hier stond met zijn band.

Dit keer werd hij enkel begeleid door een drummer/ saxofonist en special gast Jackson, ook al op saxofoon. Dat leverde af en toe een spannende sax battle op en wat we al wisten, werd nog een bevestigd: Crammerock houdt van Taplak en vice versa. Topmomentje: Taplak slaagde er in om heel de Club neer te laten zitten en dan op zijn teken recht te veren.

Ondertussen barstte de grote tent uit zijn voegen bij Intergalactic Lovers toen Lara Chedraoui zich nog maar eens ontpopte tot diva van de Belgische indie poprock. De tent zat zo vol dat wij noodgedwongen het grootste deel van de set op het grote scherm buiten moesten volgen.

Net als in Dranouter, toen Intergalactic Lovers ook al samen met Triggerfinger op de affiche stond, waren zij samen met Arsenal waarschijnlijk de reden waarom Crammerock zo vlot uitverkocht dit jaar. En ook al stonden we niet ideaal, toch zagen en hoorden we weer alle ingrediënten die we de vorige keren zo smaakten. She did it before, and she did it again!

Maar de coolste band en de unique selling proposition van Crammerock moest dan nog komen. Zia McCabe van The Dandy Warhols. liet haar Korg zo diep grommen dat de wormen dieper de grond in kropen en heel wat mensen de tent ontvluchtten, maar zij hadden ongeluk.

Aanvankelijk dook de band uit Oregon diep in de psychedelica met Be-In en Not If You Were The Last Junky On Earth, maar gaandeweg gingen de oogjes van  Courtney Taylor-Taylor helderder staan en trokken de Warhols meer de rockkaart. I Love You werd ingezet met wat speels beatboxen en tegen de tijd dat we aan het eind van de set waren, klonk de band zelfs soms lieflijk zoals in We Used To Be Friends.

Een stomend Bohemian Like You, Godless en Boys Better sloten de rij geweldige songs en ook al bleef de band bijna heel de tijd afstandelijk, toch was dit het beste optreden van de avond.

Triggerfinger deed de tent terug vollopen, maar speelde bijna dezelfde set als in Dranouter en zo kort op elkaar dezelfde maniertjes, dezelfde songs, dat kon ons enthousiasme toch niet meer zo opwekken. Triggerfinger was strak, dat wel, een professionele, geoliede machine en wie ze nog niet aan het werk zag deze zomer werd weer plat geblazen. Dat bleek toen een jonge gast ons na de show passeerde en zei: Ik wist dat Triggerfinger goed was, maar zo goed?!