Crammerock 2014 - Wachten op Ms. Lauryn Hill

Festivalterrein, Stekene, 6 september 2014

De zomervakantie is voorbij, maar het festivalseizoen nog niet. Dat seizoen loopt nog tot Leffingeleuren en begon voor ons op Vestrock in Hulst, slechts een boogscheut van waar we nu staan: Crammerock in Stekene. Qua sfeer vergelijkbaar en qua grootte van groepen ook, al wisten ze hier op Crammerock wel een heel grote vis binnen te halen voor dag één: Ms. Lauryn Hill.

Voor we van la grande dame van de Fugees gingen genieten, doken we met plezier de Clubtent in waar het jonge Brusselse duo Hydrogen Sea speelde. Helaas leek iemand wel vergeten te zijn om de visuals te starten bij opener In Dreams zodat Hydrogen Sea een nogal droge start nam.

Bircen Uçar kwam met haar engelenstem ook amper boven de decibels uit die werden uitgebraakt vanuit de nabijgelegen Jägermeisterstand. PJ Seaux, draaide dan maar zijn bassen open om die te maskeren waarna ze pas terug opgeborgen werden ver in de set, na Only Oleanders.

Daarna lukte het wel om een intiem setgedeelte te spelen vol herfstige beelden, grote vragen, en een ecologische boodschap. Bij End Up kon je je zelfs dertien kilometer verderop wanen waar op datzelfde moment I Will, I Swear speelde op Villa Pace.

Als jonge groep laat je de beste indruk na door je beste nummers achteraan te spelen en dat deed ook Hydrogen Sea. Wear Out, momenteel hoog in de Afrekening stak er bovenuit en met vorige single Leave A Mark liet de band inderdaad een stempel na: die van beloftevolle band met goede songs, maar met wel nog een beetje werk aan het showgedeelte.

Altrego schoot wel uit de startblokken zoals Carl Lewis in zijn beste dagen. Met een funky, groovy en snoeihard Manifest greep hij meteen de Clubbezoeker bij het nekvel en sloeg hij met een zweep naar de dansspieren daarbij geholpen door een Afrikaanse drummer en een nog donkerdere toetsenist.

Vanaf song twee sloop er toch nog iets van de jongere Jasper Erkens in de sound van zijn alter ego omdat hij de gitaar omgordde, nog steeds over die typische stem van hem beschikt en er nog altijd een oude neger in hem zit die blues geweldig vindt.  Dat resulteerde in een bluesy versie van Moves.

Love Is Flawless riep uiteraard het meeste herkenningsapplaus op, maar Lucky 13 is zeker zo goed en met een stomend Miraculous Epiphanies werd de cirkel mooi rond gemaakt. De gitaar werd (even) aan de kant gelegd en er mocht weer gedanst worden.

Een haastige Admiral Freebee was ondertussen wel al iets te vroeg aan zijn set begonnen.  We zagen de man hier al eerder spelen in 2011, maar dat was nog op het vroegere terrein en met zijn nieuwe plaat onder de arm stevende de admiraal zijn vloot graag nog eens voor een derde keer richting Waaslandhaven (hij stond hier ook al in 2004).

De Neil Young-achtige opener van de vorige plaat ‘The Honey And The Knife’, Blues From a Hypochondriac fungeerde als breekijzer om de juke box open te krijgen waaruit achtereenvolgens The Last Song About You, een funky Always On The Run (met heerlijke trompet en saxofoonstoten), het lome Nothing Else To Do (ook al met een heerlijke kopersolo) en de langzame bloeier Breaking Away stroomden.

“Het enige wat telt is de blues”, declameerde de admiraal, “al de rest is ballast” om dan met oudje Bad Year For Rock ‘n’roll de halve tent te laten heupwiegen. Daarna volgde een lesje mindfulnesss: “We zijn allemaal al eens doodgegaan en mochten van God nog één keer terug om ons beste moment te beleven. Dat moment is nu. We hebben alle tijd van de wereld. Doe die iPhones even weg en geniet van dit moment”.

En ja hoor, met Einstein Brain, Oh Darkness, Rags ‘n Run en Ever Present werd het echt genieten. Admiraal Freebee behoort ondertussen misschien wat tot het vertrouwde meubilair van de Vlaamse scène, hij blijft een klasbak.

Arsenal leek even later aan de overkant van de tent dezelfde set te gaan neerzetten als op de Lokerse Feesten toen Jessy Rossander, aka Lydmor weer mocht aftrappen met Temul (Lie Low), maar de band houdt het natuurlijk ook graag een beetje spannend voor zichzelf en had enkele verrassingen in petto.

Na The Coming, Black Mountain en Estupendo volgde tot groot genoegen van de oudere fans Buy In Late met Aaron Perrino (The Sheila Divine, Dear Leader), die helemaal vanuit Boston was overgekomen en ook al op ‘Outsides’ het nummer inzong.

Door de kleine afstand tussen het publiek en de band was er veel interactie. Vooral Leonie liet zich daarbij niet onbetuigd en spoorde een enkele geeuwer aan om toch mee te shaken en te springen. Dat was bij High Venus niet nodig. De kleiige poldergrond werd nog wat vaster aangestampt door honderden enthousiastelingen.

Na Not Yet Free was het tijd voor de volgende verrassing: Baloji zelf kwam meedoen op Personne Ne Bouge, het startsein voor een overdonderende finale met uiteraard Saudade, Pt 2, Melvin en Lotuk als afsluiter (waarin Lydmor een stukje Champaign Supernova van Oasis smokkelde). Wie nu niet opgewarmd was voor de klapper van de avond, zou dat nooit meer worden.

Helaas… Ms. Lauryn Hill stuurde enkel haar MC het podium op en die had bovendien ook nog eens last van technische problemen. Gelukkig raakten die opgelost, maar er liep blijkbaar nog een en ander mis in de backstage, want de man kreeg de ondankbare taak om meer dan veertig minuten het publiek te bestoken met opwarmertjes (van The Jacksons, Tatanka en Bob Marley over Kris Kross, Snoop Dog, The House Of Pain tot Lorde, Shaka Demus & Pliers, Wayne Wonder, Sean Paul en DMX) om de tien minuten roepend: “Are You Ready for Ms Hill!?”.

Na twee keer leidde dat tot gefluit en boegeroep, na vier keer reageerde het publiek niet eens meer, op een enkeling na. Het was dan ook al acht voor middernacht toen Ms Hill, uitgedost als een soort Cruella de Vil de eerste noot van Soul Rebel zong. Was het oponthoud een rebelse daad, ging er echt iets mis, of sloeg de coke nog niet aan? Feit was dat de diva behoorlijk opgenaaid leek.

We kregen een vreselijke rap-versie van Killing Me Softly in de maag gesplitst, nog wat gemene raps in Final Hour  terwijl Hill haar grote ringen afgooide, om pas in To Zion stilaan te merken dat de ex-Fugees-zangeres echt wel de weg kan tonen naar de hemel. The Lost Ones combineerde reggae en hiphop en liet de massa deinen.

Bij haar begeleidingsband kon er nu ook een lachje af en haar gitarist perste er een snedige solo uit bij Ex-Factor. Daarna mocht diezelfde band de coulissen in voor een akoestisch gedeelte. Eerst mochten de bassist en de toetsenist nog blijven bij Mr Intentional, maar Adam Lives In Theory deed ze helemaal alleen op Spaanse gitaar. VoorTurn Your Lights Down kwam het koortje terug en dan kwam waarop iedereen wachtte: het Fugees-gedeelte.

Met Zealots werd dit deel gestart, maar het was pas vanaf Fu-Gee-La (in een hiphop-jasje) dat er meer volk toestroomde dan er vertrok. Het dak ging er pas af met Ready Or Not en de juiste versie van Killing Me Softly. Ondertussen was de reguliere speeltijd voor Hill voorbij, maar ze vond blijkbaar ook dat ze iets goed te maken had en ging door tot ver na enen. Met een paar stomende Wailers-covers breidde ze een warm eind aan haar set. “I want to love and treat ya, love and treat you right” zong ze in Is This Love. Het is goed, meid, wij houden ook weer van jou. Al goed dat je Waiting In Vain deze keer niet coverde.