Crammerock 2013 - Meer dan 0-2

Festivalweide, Stekene, 9 september 2013

In Stekene weten ze van aanpakken. Ze slaagden er zelfs in om de weergoden even het stof weg te laten spoelen net voor de start van de eerste bands. Gelukkig was het terrein goed gedraineerd vooraf zodat het hemelwater geen probleem vormde en alle voorwaarden vervuld waren voor een geslaagd weekend op één van de gezelligste en best georganiseerde festivals: Crammerock.

De Main South was – zeker in het begin van de avond – gereserveerd voor het hevigere werk met Psycho 44 en Steak Number Eight terwijl op de North de fijnbesnaarde Jules Brown mocht openen en Willow haar daar mocht opvolgen.

Die band kwam recht uit het Depot waar ze twee nummers mochten spelen voor de kersverse koning Filip, maar zanger Pieter-Jan had geen nertsmantel meegegrist en trad zoals gewoonlijk op in een gebatikt T-shirt.

Tussen de songs van hun vorig jaar verschenen album ‘We The Young’ weefden de Leuvenaars ook een nieuwe song als All The Time, maar altijd bleven ze trouw aan hun sound: een geslaagde mix van eightiessynths en indiegitaren, die meer dan eens aan White Lies doet denken.  

De korte set eindigde met Weaping Giants dat knipoogde naar There Will Be No Next Time van The Kids. Wij hopen samen met de meisjes op de eerste rijen alvast dat er nog een volgende keer komt.

Bij Steak Number Eight, dat hier twee jaar geleden ook al speelde, een heel ander zicht: op de eerste drie rijen telden we maar een paar meisjes. Niet te verwonderen natuurlijk bij een band waarvan de zanger al bij het tweede nummer een kopstoot uitdeelt aan zijn eigen gitaar. Toch is het niet allemaal rammen wat de klok slaat. Deze band is net spannend omdat het ook al eens stille momenten inlast.

Ook The Van Jets stonden hier al eerder, maar dat was drie jaar geleden en Johannes Verschaeve en co popelden om te bewijzen dat ze nog altijd even scherp staan. Nog voor er één noot gespeeld werd, stond Verschaeve met uitgespreide armen uitdagend in het publiek te blikken om dan op Messiaense wijze Here Comes The Light in te zetten.

En in Electric Soldiers schurkten de gitaren van Verschaeve en Wolfgang Vanwymeersch al hitsig tegen elkaar op. “Het moet niet altijd moeilijk zijn, maar wel leuk en mooi”, declameerde Verschaeve, maar even later speelden ze wel Waited Long Enough, niet het meest typische Van Jets-nummer, maar wel Verschaeves lieveling van ‘Halo’.

Daarna mocht het feest losbarsten met Broken Bones en If I Was Your Man met de zanger languit op de handen van het publiek. En dan moest de finale nog komen met High Heels en  The Future.

Ook Zornik hebben een abonnement op Crammerock, dus snoven we even de sfeer op in de Club die de eerste uren van de eerste Crammerockdag was voorbehouden aan de rappers en de hiphoppers met o.a. FATA, Bokoesam en Halve Neuro die voor geen geld het dak van de tent bliezen.

Ook  Coely mocht haar duivels ontbinden voor het jongere deel van de Crammerockers, maar het duurde tot ze met de Belgische driekleur zwaaide en gratis cd’s de tent in keilde dat het feestje ontbrandde.

Daarna mochten Safi & Spreej het opnemen tegen Schotland – België want de match werd op groot scherm vertoond op het terrein. Dat zorgde er voor dat veel mensen pendelden en dat vooral de Belgen wonnen.

Wij lieten de match zijn beloop om ons te warmen aan de legendarische rockers van Dinosaur Jr. die openden met het fossiele maar springlevende Thumb  en  In A Jar. De band kreeg de trein nochtans pas echt op de sporen vanaf Wagon. Vooral drummer Murph moest vaak overleggen met de roadies.

J Mascis speelde zijn solo’s zoals een kip een ei legt: moeiteloos. Niet te verwarren met routineus, al was het vooral bassist Lou Barlow die de interactie met het publiek aanging en herhaaldelijk zijn drie woorden Nederlands blafte: dank u, astublief en godverdomme.

Net wanneer Mascis “I’ve Been Waiting For You”  van Neil Young zong, scoorden de Belgen en het leek wel of de voetbalgoden de setlist samenstelden, want meteen daarna volgde het nieuwe Watch The Corners.

Uit ‘I Bet On Sky’ passeerden Rude  maar ook oudjes als Feel The Pain, een ziedend Start Choppin’ ,  Freak Scene  en Forget The Swan  uit hun debuutplaat passeerden de revue evenals Training Ground uit de tijd dat Mascis en Barlow nog in Deep Wound speelden.

Stevige, solide set dus en alle zatte veertienjarigen, die vanuit de zetels aan de Jägermeistertent naar het voetbal gaapten tussen het kotsen door, hebben wat gemist.

Na de tweede helft van Schotland –België trokken we naar de Welshmen van The Manic Street Preachers. De wilde haren zijn dan misschien weg, maar het heilige vuur brandt nog steeds in het binnenste van Bradfield en de zijnen en de foto op het podium bewees dat daar ook het verdwenen bandlid Richey Edwards nog een plaatsje heeft.

Een band die opent met een song als Motorcycle Emptyness en ondanks de dan nog roestige stem meteen kippenvel kan tevoorschijn toveren, scoort even vlot als de Duivels. En wanneer stilaan ook de hoge noten vlot gehaald werden, sprongen de tranen ons van ontroering meermaals in de ogen.

Nicky Wire die ooit de rol van Marilyn Monroe speelde in de clip van You Love Us had blijkbaar heimwee naar die tijd, want nu hij zijn zonnebril eens achterwege liet, toonde hij zijn zwaar opgemaakte oogleden die campachtig knipperden boven de glittertjes op zijn wangen. Naast de ontroering in Suicide Is Painless, het akoestische en luidkeels meegezongen Everlasting en Little Baby Nothing was er ook plaats voor stevige rockers zoals You Love Us, het drinklied A Design For Life en het nieuwe Show Me The Wonder.

Dat was trouwens de enige nieuwe song die we ontwaarden in de setlist. Nochtans komt op 16 september ‘Rewind The Film’, hun elfde studioalbum uit. Voor iets anders dan een typische festivalset is het wachten op een zaalconcert, maar dit was meer dan een leuke opwarmer en zelfs leuker dan de 0- 2.