Crammerock 2012 - dag 2 - Lelijke eendjes, klatergoud en kippenvel

Festivalterrein, Stekene, 5 september 2012

Crammerock mag dan wel het jaarlijks terugkerende event zijn waar je iedereen van Beveren, Sint-Niklaas en Stekene tegen het lijf kan lopen, voor muzikale ontdekkingen moet je vroeg komen. Wij waren dan ook weer  present van voor de eerste noot. Als beloning werden we onthaald door danseressen in een goudkleurig pakje. Daar konden we niet lang van genieten, want de plicht riep ons naar de Main North.

Er zijn minder leuke manieren dan het slaapzand uit je ogen te laten blazen door Wallace Vanborn en zeker ook minder effectieve. Het drietal zelf was nochtans zelf ook niet helemaal onder stoom om halfdrie in de namiddag. Zo kon het gebeuren dat Ian Clement zich al na drie nummers vergiste.

Gelukkig is het materiaal uit 'Lions, Liars, Guns and God' straffer dan Red Bull en koffie en aldus was Crammerock volledig klaar voor dag twee.

Wie toch nog een wake-up-call nodig had, kon terecht in de tent bij de Denen van Reptile Youth. Op maniakele wijze spoten zij hun mix van synthpop,  postpunk en soul in de oren van de aanwezigen. Die waren jammer genoeg veel te weinig in aantal om er een deftig feestje van te maken, maar aan de transpiratie van zanger Mads Damsgaard Kristiansen zal het niet gelegen hebben. Reptile Youth was het lelijke eendje van Crammerock 2012, maar ze hebben de potentie om uit te groeien tot een zwaan.

Helemaal anders ging het er aan toe bij Isbells. Hier minder transpiratie, maar des te meer inspiratie en zeker meer pure schoonheid. De songs van klatergoud gingen er vlot in, al is een groep als Isbells niet meteen een echte rockfestivalact. Het is meer een band die een warm nestgevoel oproept.

Dat bleek weer duidelijk toen de twee kinderen van Chantal mee op het podium mochten tijdens Baskin'. De kleine Bjarni heeft echter nog wel wat repetitietijd nodig. Hij soleerde er wel stevig op los, maar bekommerde zich niet om de rest van de band.  Even dreigde de set in te dommelen bij al dat kinderspel, maar met Reunite trokken Vandewoude en co alles weer snel recht.

Terug naar de Club om daar te merken dat de hype rond het Gentse Raveyards nog niet tot Stekene was doorgedrongen. Het drietal probeerde met hun donkere, aan Nine Inch Nails refererende muziek een broeierige sfeer te creëren, maar de jeugd wou blijkbaar dj's die telkens weer dezelfde anthems spelen. Raveyards is nochtans een pak boeiender dan dat. Songs als Remember zorgen er alvast voor dat wij niet zullen vergeten dit drietal in het oog te houden.

Heideroosjes mogen we dan weer stilaan vergeten. Zij zijn aan hun afscheidstournee bezig en hebben nog maar acht optredens te gaan. Hun laatste optreden wordt dat in de AB op 29 september, maar u hoeft zich niet meer te haasten. De show is al lang uitverkocht.

Ook op Crammerock was er veel volk voor deze Noorderburen opgedaagd. Het enthousiasme voor songs als Scapegoat Revolution en We're All Fucked Up was zo groot dat de security de handen vol had aan de crowdsurfers. De band zelf heeft na drieëntwintig jaar de ambities bijgesteld. Als zestienjarig jongetje wou Marco Roelofs de wereld nog een geweten schoppen. Ondertussen is hij tevreden wanneer hij zijn fans een aangename avond kan bezorgen. Roelofs kon zichzelf na vandaag zeker een schouderklopje geven.

Absynthe Minded staat op het punt Europa in te trekken en kampeerde vanavond dan ook vlakbij de Nederlandse grens. De band spreekt niet langer enkel een select publiek aan. Zowel Paris Hilton-wannabes als verhitte huisvrouwen van middelbare leeftijd verdrongen zich in de eerste rijen om zo dicht mogelijk bij hun idolen te raken. Zelfs een achtjarig onderdeurtje bleek alle teksten uit het hoofd te kennen.

De Westvlamingen speelden een foutloze set waarbij ze vooral putten uit 'As It Ever Was', al konden Envoi en My Heroics Part One natuurlijk ook niet ontbreken. Die werden meegezongen tot ver over halfweg de tent zonder dat Bert Ostyn er om moest vragen. Gelukkig voor de echte fans liet Absynthe Minded zich ook nog eens van zijn wilde, jazzy kant zien tijdens Multiple Choice waarbij Ostyn van het podium sprong en zich tegen zijn fans vlijdde.

Lamb verraste vorig jaar vriend en vijand met hun album '5' en mocht voor hét sfeermoment van Crammerock 2012 zorgden. Daarin slaagden Lou Rhodes en Andrew Barlow met brio. De ijzig blauwe spots bij de intro pasten wonderwel bij de snel dalende temperaturen buiten, maar binnen in de tent zorgde de muziek voor kippenvel.

Lamb sloot in Stekene zijn huidige tournee af en deed dat vooral met materiaal uit '5'. Dat moest niet onderdoen voor klassiekers als Little Things, Gabriël, God Bless of Gorecki. De dagen van de triphop leken even helemaal terug op Crammerock.

Nog meer volk was gekomen voor het enige optreden van White Lies in Vlaanderen deze zomer. Harry McVeigh was duidelijk in zijn nopjes met de respons van het Belgische publiek en trapte af met drie klassiekers op een rij: Farewell To The Playground, To Lose My Life en Strangers. Mc Veigh was goed bij stem en zijn band was het samen spelen nog niet verleerd.

Zo zorgde White Lies zonder twijfel voor een geslaagde afsluiter van Crammerock 2012? al bleven de echte fuifbeesten natuurlijk nog voor Merdan Taplak. Bij die feestvierders zaten zeker ook de organisatoren. Zij mochten terugblikken op een volledig uitverkochte en geslaagde editie.

Vorig jaar was het nog wennen aan het nieuwe terrein. Dit jaar, was het al een pak beter. Als volgend jaar  de eetbonnen niet verkocht worden in een hoekje tussen de eetkramen, er gehandicaptentoiletten zijn én wij als persjongens niet meer door heel de tent moeten om in de frontstage te geraken, steken we volgend jaar nog meer pluimen op hun hoed.