Crammerock 2012 - dag 1 - Volle bak onder een volle maan

Festivalterrein, Stekene, 2 september 2012

De puriteinse goegemeente kon gerust zijn. Veel bikinibabes vielen er niet te spotten op Crammerock dit weekend. Daarvoor was het veel te koud. Nu ja, dat was buiten Nele Paelinck van School is Cool gerekend. Die daagde topless op tijdens de set van Kapitan Korsakov en maakte zo van de twintigste Crammerock meteen een legendarische editie. Een editie ook die volledig uitverkocht was. Het was volle bak onder een volle maan en dat was terecht.

Frank Vanderlinden van De Mens was voor de seks naar Stekene gekomen, want dat verandert alles, ook de sfeer op Crammerock. De grote tent liep goed vol voor de Vlaamse rockband. Wij hebben De Mens al zo vaak gezien dat het toch geen dag zonder verlangen werd. Een verlangen naar Kraantje Pappie misschien? Die was maar heel moeilijk en dus te laat in Stekene geraakt en dat leverde een ongeziene combinatie op: Kraantje en De Mens speelden samen Waar Is Kraan. Wel geinig.

Geinig en ad rem was Vanderlinden ook weer in zijn bindteksten. Toen de mannen talrijker bleken dan de vrouwen bij En In Gent inspireerde dat Vanderlinden om Crammerock te herdopen tot Rammenrock.

Om acht uur dook Kraantje Pappie op in de Club en drumde zo Bodyspasm en alle volgende acts naar later op de avond. De Kraan liet de Club vollopen tot aan de bar aan de overkant. Het jonge Stekense volkje lustte de pret-hop van Kraantje Pappie wel.

Toch stond de massa ondertussen al rijen dik aan de Main South waar een half uur later School is Cool zou aantreden. Het bewees dat de posse van Johannes Genard sant is in het polderland en ver daarbuiten. Dat hebben ze te danken aan hun passage van twee jaar geleden en de steile vlucht die ze het voorbije jaar namen natuurlijk.

Deze keer was School Is Cool echter niet zo goed op dreef. Was het de vermoeidheid van een lange festivalzomer of komt het afscheid van Nele te dichtbij? Feit is dat er een aantal schoonheidsfoutjes en technische probleempjes opdoken in hun set. Die werden professioneel weggespeeld, dat wel, maar we zagen School Is Cool al straffere optredens weggeven.

Toch was er ook goed nieuws. Na de cameo van Nele tijdens het optreden van Kapitein Korsakov, dook nu Pieter-Paul van die band op bij School is Cool (volledig gekleed).. Een nieuw nummer (The End Is in Your Eyes?) werd omarmd als was het een klassieker en bij New Kids in Town zorgden de Compact Disk Dummies voor extra punch op wasmand en dienblad.

Het zal wel zijn redenen gehad hebben dat de Ieren van Therapy? zo laag op de affiche stonden, maar feit is dat zij het hoogtepunt van dag 1 werden. Netjes in het pak gestoken, leken het wel drie Britse gentlemen. Alleen de Dr. Martens-boots verraadden hun rockaard. Hun laatste (dertiende!) album dateert van eerder dit jaar, maar we hoorden toch vooral oudjes als Isolation, Stories, Unbeliever en Die Laughing, wat dit een trip maakte naar jongere tijden.

Andy Cairns mende zijn roedel grijzer geworden fans als een alfamannetje pur sang. Teeth Grinder, het dansnummer van Therapy?, hitste de gemoederen op en de eerste crowdsurfer koos het ruime sop. Ook de nieuwe songs waren het sein tot “losgehen”. Get Your Dead Hand Off My Shoulder en Living In The Shadow Of A Terrible Thing waren het startsein voor een kleine roodharige, vrouwelijke  fan om acht keer na elkaar te crowdsurfen. Tot groot jolijt van de security.

Het nostalgische feestje eindigde uiteraard met Going Nowhere en de Hüsker Dü-cover Diane, maar Cairns en co bleven daarna gewoon in de tent om te genieten van Channel Zero en Triggerfinger.

Die eersten waren vastberaden om de show van vorig jaar te overtreffen. Franky De Smet was weer kwistig met water zodat  zijn zwarte hemd al snel strak en glimmend rond zijn lijf spande als was het zeehondenvel. Het publiek, opgehitst door Therapy? ging gewoon door met crowdsurfen.

‘Feed’Em With A Brick’ is ondertussen een jaar uit en de teksten zijn door de fans duidelijk ingestudeerd. Daar hadden ze vast en zeker geen tweede zit bij nodig. De Smet solliciteerde wel meteen naar een derde zit op Crammerock volgend jaar, want hij en zijn band werken aan een volgende plaat en willen die graag volgend jaar al live spelen.

Niet al goud wat blinkt, maar wel bij Triggerfinger: een goudkleurige drumkit, dito backdrop en honderdachtenzestig goudkleurige lampen daar net voor. Toch verkoopt Triggerfinger minder show dan Channel Zero al gaat het muzikaal wel veel breder. Van rock over blues, naar coverronde (I Follow Rivers  en Man Down) sprak de band heel wat mensen aan.

Enige crowdsurfer hier was Ruben Block zelf. Ondertussen gewoon verder spelend liet hij zich door de eerste rijen fans op handen dragen, ook letterlijk. Voor de meeste Stekense festivalgangers was de avond nu wel geslaagd. Ook wij bleven niet meer voor Etienne De Crécy.