Crammerock 2011 - Elektriciteit in de lucht en on stage
Festivalterrein, Stekene, 6 september 2011
Iets voor middernacht waren er veel gefronste gezichten te zien op Crammerock vandaag. Pukkelpop ligt duidelijk nog vers in het geheugen. Gelukkig viel het allemaal nog wel mee tenzij dan op de parking achteraf. Dat was de enige smet op een verder fantastische festivaldag.
Die begon al om drie uur toen Steak Number Eight het vuur aan de lont stak. De bassen lagen ons wat zwaar op de maag, maar het jonge volkje lust deze rauwe lap duidelijk wel. De fans van hun postrock/sludgemetal konden na afloop rustig afkoelen natuurlijk, want Headphone is meer iets voor fans van Goose, Hurts of Radiohead. We hoorden verzorgde zangpartijen, makkelijk mee te zingen refreinen en betoverende synthesizerklanken. Dat belooft voor de nieuwe plaat die in oktober uitkomt!
Dat het Crammerockpubliek niet vies was van een potje metal, bleek ook tijdens The Hickey Underworld. Soms wat weinig nuance, maar wel veel zweet en natuurlijk een paar leuke hits met als hoogtepunt Blonde Fire. De youngsters op de eerste rijen toonden spontaan hun oksels.
Vossiboy, zoals Luc de Vos zichzelf pleegt te noemen, was weer zijn onmiskenbare zelf. Je houdt van hem of niet, maar hij is wel een volbloed entertainer. Altijd vrolijk en tegelijk verdrietig klinkend tegelijk. Wij hadden nog niet naar 'Research & Development' geluisterd al is het al van april uit, maar live hoorden wij het Gorki waar we in 1996 dol op waren.
The Opposites ontblootten hun gepeesde basten, maar dat was dan ook het enige wat een beetje de moeite was. 'Stompzinnig' is een woord dat spontaan in ons op kwam. "Gooi die handjes in de lucht!", schreeuwden ze, maar daar hadden wij geen zin in.
Zo belandden we in de Clubtent om daar aangenaam verrast te worden door AKS & Lola. Met een zangeres die doet denken aan Lize Accoe en badass remixes van o.a. Steed Lord en Wu Tang Clan wisten ze het onmogelijke te verwezenlijken: ons aan het dansen krijgen op dubstep.
Dit alles had tot gevolg dat we te laat op het appel waren voor Admiral Freebee, maar we hadden er vertrouwen in dat Tom Van Laere zijn betrouwbare zelf zou zijn en een degelijke set zou afleveren. Afgaande op het laatste kwartier van zijn set, bleek dat ook te kloppen.
K's Choice startte zo energiek dat Sarah Bettens letterlijk een elektrische schok kreeg. Stoppen en opnieuw beginnen was het devies. Met haar Gibson Flying V omgegord spreidde Sarah evenveel vrouwelijkheid ten toon als een Hells Angel, maar haar stem en spelplezier maakte van hun show toch een feest.
Hoogtepunt van de dag was ongetwijfeld Echo & The Bunnymen. The Cutter klonk messcherp als was het 1984 en Ian McCulloch zong, ondanks de vele sigaretten, nog steeds als een vijfentwintigjarige, al moeten we ondertussen de cijfers omdraaien. En Will Sergeant? Die blijft met zijn elegante spelstijl bepalend voor de Bunnymensound natuurlijk. Afscheid namen de Liverpudlians met een lange versie van Lips Like Sugar. Nooit smaakte een kus van een bende oude venten zo zoet.
Al wat daarna kwam, was een bonus. Zornik zorgde letterlijk en figuurlijk voor vuurwerk terwijl buiten de tent Thor de hemel geselde. The Black Box Revelation overtuigde nog maar eens iedereen met hun mix van garagerock en blues. Wie maalt er in België nog om The White Stripes?
Kelis toonde zich tenslotte een ware headliner en liet zich niet uit het lood slaan door een elektriciteitspanne backstage. Met een set zo strak als haar zilveren outfit kreeg ze zelfs haar microfoonstandaard aan het gloeien.
Crammerock kende een geslaagde editie met een mooie affiche, het bordje "Uitverkocht" aan de ingang en een mooie nieuwe locatie. Werk is er wel aan de drainage en de parking, maar hiermee trappen we een open deur in. Tot volgend jaar! Wij komen met de fiets!