Crammerock 2011 - Heilige mis van de rock

Festivalterrein, Stekene, 4 september 2011

Eindelijk! De zon die volop straalde boven een festivalwei. Meteen waren daar de blote basten, de bikini's en de strooien hoedjes. Crammerock had de weergoden mee. Geen wonder, want ze startten met een kruisteken en sloten af met een (zwarte) mis. Wij waren erbij.

Crammerock begon in de naam van The Father, The Son And The Holy Simon. Terwijl veel mensen zich nog van hun werk of school naar het festival haastten, trakteerde dit trio de vroege vogels op een stevig potje rock. Dresscode van deze drievuldigheid: een paarse broek en "marcellekes". Muziek, aankleding, x-factor: alles klopte.

Crammerock heeft twee podia in één tent. Daardoor kunnen optredens vlot op elkaar aansluiten. Zo ook vandaag. De tweede band: Pycho 44 deelde meteen een stevige kopstoot uit aan het publiek, dat al groggy was van de plotse warmte. De psychoten speelden een ongecompliceerde en slimme set. Na vier nummers schakelden ze een megafoon en een synth in en bleven zo boeien. Het hoogtepunt was natuurlijk All My Demons Have Distortion.

Compleet andere koek van Teddiedrum. Zelfs de gitaren klinken als een synthesizer bij deze weirdo's. Toch heeft ook dit duo energie. Bij het tweede nummer trapte Dijf al een grote teddybeer in elkaar en de Wild Girls van Stekene graaiden gretig naar de beertjes die Jason eerst als zweetspons gebruikte en dan in het publiek keilde.

Customs zat zoals gewoonlijk retestrak in het pak. Van bij de start plantte zanger Kristof een voet op zijn monitor en de band racete door zowel oud als nieuw songmateriaal. Opvallend hoe het publiek mee was met dit nieuwe spul. Samstag Im Lido en Toupee gingen er in als zoete koek en het publiek kreeg massaal kippenvel toen Kristof Violence opdroeg aan een vriendin van hem die na het drama in Pukkelpop nog steeds in het ziekenhuis ligt. Ook Chokri kreeg een riem onder het hart. Vervolgens donderde de bas van Joan als de donder en kletterden de cimbalen van Ace als de bliksem en stonden wij perplex. Afgesloten werd met het geweldige trio: Justine, Rex en Harlequins Of Love.

Met A Brand waanden we ons even in de Amerikaanse burgeroorlog. Het vijftal leek zo weggelopen bij de Zuidelijken: helemaal in het grijs en op de pijpen van de broek een brede streep. Elk bandlid kreeg een eigen floor tom en de band stond als militairen op één lijn. De sinjoren speelden een gevarieerde set, gekruid met hun vele hits.

Toch ook even naar de Club. Daar speelde SX. Op de beste momenten klonken ze als een kruising van Lykke Li en Chew Lips en als ze nog wat kunnen groeien, wordt het echt wel wat. Iedereen wachtte natuurlijk op Black Video en dat was gezien de korte set niet eens veel moeite.

Voor wie een feestje wilde, bood de affiche De Jeugd van Tegenwoordig, Das Pop, Channel Zero en natuurlijk The Sisters Of Mercy. Vier verschillende feestjes, dat wel. De Jeugd grossierde als vanouds met raps en beats. Bent Van Looy liet zijn hitmachine de vrije loop en Franky De Smet zijn tomeloze energie. Tijdens Channel Zero vloeide er letterlijk bloed in de moshpit. Andrew Eldritch van de Sisters liet de muziek het werk doen. Geen bindteksten, zelfs geen hallo, maar zijn grafstem, de gitaren van May en Christo en drummachine Doctor Avalanche deden wel de tentpalen meedansen. Na afloop baadde heel de polder in de mist. Uit respect?