Crammerock - Boerengat straalt

CrammerocK-plein, Stekene, 8 november 2008

Elk boerengat heeft tegenwoordig zijn eigen festival. De wildgroei lijkt niet te stoppen. Of Stekene kan gecatalogeerd worden als een boerengat, laten we voor uw rekening. Feit is dat Crammerock met The Human League, Pennywise en Kosheen enkele mooie internationale namen op de affiche heeft staan naast een keur aan vaderlandse bands.

De regen die vrijdag valt, zal sommige boeren misschien zorgen hebben gebaard. Het overgrote deel van de festivalgangers – met uitzondering van de campingliefhebbers misschien – laat het niet aan het hart komen. De optredens vinden namelijk plaats in een lange, rechthoekige tent met aan beide kanten een podium, hetgeen een strakke programmatie toestaat. Wanneer aan de ene zijde de laatste snaar wordt aangeslagen, worden de gitaren aan het andere uiteinde ingeplugd.

De regen en verkeersproblemen zorgen ervoor dat we Savalas moeten aanhoren terwijl we staan aan te schuiven voor de ingang. Maar ook hier al wordt duidelijk dat ze sinds hun tweede cd aardig hebben bijgeleerd en dat vooral zanger Jan Roelkens aan zelfvertrouwen lijkt gewonnen te hebben. Met een drummer als Mario Goossens achter de kit en een oude rot als David Poltrock in de rangen verbaast dat ook niet echt.

Voor festivalband bij uitstek Triggerfinger zijn we al wel op post. Short Term Memory Love is de opener van deze set en hoewel Mario Goossens toch al tekenen vertoont van enige vermoeidheid (na een set met Savalas en ongetwijfeld onder invloed van het drukke festivalschema) slaat de vonk al gauw over op het publiek.

Ruben Block haalt met plezier zijn slangendansjes boven, streelt zijn gitaar als zijn nieuwe lief om vervolgens het cliché van dit instrument als fallussymbool kracht bij te zetten. Tijdens Is It is er de gebruikelijke guys- en girlsuitstap zonder dat het publiek deze keer zijn talent mag tonen. Maar niet getreurd. Voor onvermijdelijke afsluiter Commotion kruipt hij nog steeds graag op de versterker. De band speelde deze zomer vast al betere shows, maar het blijft een genoegen om deze jongens aan het werk te zien.

Ook De Mens is altijd bereid om een feestje te bouwen. Dat dit feestje weliswaar een beetje moeilijk op gang komt, heeft misschien met de omstandigheden (slecht weer, eerste schoolweek, …) te maken. Toch slagen Vander Linden, De Coster en Jans er uiteindelijk in de tent op hun hand te krijgen. Daarvoor wisselen ze naar goede gewoonte singles (Jeroen Brouwers, Zonder Verlangen, Ergens Onderweg, …) af met albumtracks (Kim Is Dood, Er is Geen Mens Die Ons Begrijpt, Mislukt, …).

Opvallend maar zeker niet ongewoon is dat vooral de uptempo songs het goed doen. Lachen En Mooi Zijn en En In Gent zetten de boel op zijn kop. Wanneer Maandag (inclusief een korte speedversie) en de intense versie van Irene daarna als bissen worden opgediept, mag worden gesproken van een geslaagde doortocht.

Het centrum voor het podium is ingenomen door late dertigers en vroege veertigers wanneer The Human League zich laat gelden. Op het podium is wit de gangbare kleur geworden. De achtergrond, van het verhoog tot de microfoonstandaards, heeft een maagdelijk kleurtje gekregen. Uit de afwezige of grijze hoofdharen en de overbodige huidplooien van de groepsleden kan worden opgemaakt dat de dames en heren op het podium zelf al langer hun bloempje verloren zijn. Ook de muziek mag je gerust gedateerd noemen. Maar dat deert duidelijk niemand.

Hoewel enkel de spionkop – de eerder genoemde dertigers en veertigers dus - elk nummer woordelijk mee zingt, zijn het toch vooral de hits die voor ambiance moeten zorgen. Wanneer The Sign als opener uit de boxen knalt, zijn de reacties dan ook eerder lauw. Van Mirror Man en Open Your Heart daarentegen wordt ook de rest van de toeschouwers warm. Doorheen het hele optreden proberen technische problemen (vooral met de microfoons) voor stoorzender te spelen, maar door de ervaring van deze band worden die min of meer feilloos opgevangen. Ook Phil Oakey werd echter ingehaald door de tijd want tijdens nummers als Darkness heeft hij het moeilijk om de diepe tonen te halen.

Met Fascination en Don’t You Want Me wordt desondanks een mooi einde gebreid aan een van kleur verschoten trui. Het publiek verwarmt zich met plezier aan dergelijk kledingstuk. Er wordt zelfs nog tijd gemaakt voor een extraatje: Phil Oakeys solohit Together In Electric Dreams fungeert als los eindje.

Ook belegen kan dus best lekker zijn en terwijl we Arid op de achtergrond het beste van zichzelf horen geven, keren we terug huiswaarts, vastbesloten om dit boerengat ook volgend jaar een muzikaal bezoekje te brengen.