Courtney Marie Andrews - Countrynight in de Gentse wastelands

Dok Gent, 23 augustus 2018

Courtney Marie Andrews - Countrynight in de Gentse wastelands

DOK is een plaats die je in Detroit of Pittsburg zou kunnen vinden, maar vanavond leek het ergens in Texas, Mississippi of Arkansas te liggen met twee sterk met country doortrokken acts als Hiss Golden Messenger en Courtney Marie Andrews.

M.C. Taylor en zijn gitarist Phil Cook beweerden dat ze op tournee in één bed slapen met hun tenen verstrengeld. En je zou het nog geloven ook, als je hen zag spelen. Altijd leuk om twee muzikanten te zien die zo intens samen musiceren en zich tegelijk zo goed amuseren als deze twee van Hiss Golden Messenger.

Zelfs in de nieuwe songs van een aankomend album vonden ze elkaar blindelings, ook al was dit de eerste show van een korte, Europese tournee. Taylor weet het aan hun beider kinderlijke energie, doelend op het feit dat ze beiden vader zijn van twee kinderen die hen jong houden. Ons zou het niet verbazen dat beiden gewoon superstraffe muzikanten zijn. Phil Cook speelde niet voor niets al verschillende keren met Justin Vernon samen. Wat er ook van zij: het was leuk om te zien.

Alleen zat er in de songs van “de gospelzanger” te weinig variatie. Wat slidegitaar hier, een solo daar, maar geen van alle kwam keihard binnen of slaagde erin je recht te doen springen. Dat viel des te meer op toen Taylor, na – de ondertussen obligate – anti-Trumptirade, een cover speelde van Blind Willie Johnson (The Rain Don’t Fall On Me).

Conclusie: in deze beperkte opstelling klonk Hiss Golden Messenger bij lange niet zo goed als op plaat. Aangenaam was het wel, maar met anderhalf uur vooral een beetje lang.

Ondertussen was de temperatuur in DOK serieus gedaald en was het hopen op wat warmte van Courtney Marie Andrews. De nog maar achtentwintigjarige, voormalige achtergrondzangeres van Milow uit Phoenix bracht tien jaar geleden al een eerste album uit. En tot nog toe volgden er nog vijf.

Met de vijfde, ‘Honest Life’, dat ze in België begon te schrijven, brak ze door, maar vooral het laatste album ‘May Your Kindness Remain’ brak hier in Europa potten bij rootsliefhebbers. En het was vooral uit die plaat dat ze vanavond zou putten, beginnend met de ontroerende afsluiter Long Road Back To You.

Andrews bracht wel een volwaardige band mee. Dat maakte haar minder kwetsbaar en de ritmesectie bleek niet echt stabiel, maar How Quickly Your Heart Mends bewees met een heerlijke pianosolo dat dit een goede zet was. En met een song als Near You nam ze ruim de gelegenheid om zich van haar meest kwetsbare kant te laten zien.

Andrews nam nochtans eerst een rockpose aan met haar bassist bij het inzetten van deze ongelooflijk knappe, van hartenpijn druipende song. En haar gitarist en drummer kregen ruim de tijd in deze lange ballad om zich uit te leven. Maar toch leek het alsof zij alleen op het podium stond in deze muzikale storm. Jammer dat deze song op geen van haar albums staat.

Ook Andrews bleek geen vriend van Trump, maar ze noemde zijn naam niet. Wel droeg ze Borders op aan de ACLU (American Civil Liberties Union); dat zei genoeg. Met die song kreeg de set plots een heel donker tintje, niet in het minst door de gemene streep orgel die haar toetsenist door het nummer trok.

Ook Set It Free (en in mindere mate Sea Town) joeg de liefhebbers van zachte countryballads de stuipen op het lijf, maar met deze stevige rocker bewees de nochtans zieke Andrews wel dat ze zelfs met keelpijn de hoogste noten kon halen. Andrews had naar eigen zeggen dan ook leren zingen dankzij Aretha Franklin (van wie ze Chain Of Fools) bracht. Er zijn slechtere voorbeelden.

Afsluiten deed Andrews met het ontroerende titelnummer van haar succesalbum van dit jaar. Daarna werd het druk aan de merchandise-stand, al zullen Andrews en Hiss Golden Messenger altijd wel net iets teveel country klinken voor de meeste Europese oren. Voor de liefhebbers was het wel een leuke avond.

(foto via Luminous Dash)

25 augustus 2018
Marc Alenus