Counting Crows - Geen vervaldatum

Lotto Arena, Antwerpen, 19 april 2013

Woord van waarschuwing vooraf: deze recensie is geschreven door een fan van Counting Crows. Een fan die, sinds zijn eerste Counting Crows live-ervaring (in de Gentse Vooruit in mei 1997), zo gek was om de band rond dreadlockleadzanger Adam Duritz de daaropvolgende jaren zo’n dertig keer live te zien (drie avonden op rij zelfs in februari 2003). Zo goed en/of actief was Counting Crows op het toppunt van hun kunnen.

Dat toppunt ligt intussen alweer een tijd achter ons. Hard Candy, hun laatste substantiële studioplaat is inmiddels elf jaar oud. Een eeuwigheid in muziekland. In 2008 volgde nog wel Saturday Nights & Sunday Mornings, maar dat was het eerste album dat in zijn totaliteit teleurstelde. Daarna werd het stil: er kwam een eind aan hun platencontract bij Geffen en vorig jaar was daar plots het coveralbum 'Underwater Sunshine'.

Nu is een coveralbum niet noodzakelijk een slecht teken (luister maar naar To Willie van Phosphorescent), maar voor de cynische verstaander staat de covercollage synoniem voor het begin van het eind voor de band, die in 1993 internationaal doorbrak met hun miljoenenseller 'August And Everything After'. Een bewering waar zelfs fans maar weinig kunnen tegen inbrengen. Zeker niet omdat er geen enkel signaal is dat Duritz aan nieuw materiaal aan het werken is of de intentie heeft om dit te doen.

Toch bleek de livereputatie en het vroegere werk van Counting Crows sterk genoeg om de Lotto Arena aardig te vullen met fans/nieuwsgierigen/muziekliefhebbers. Een bewijs dat de band door de jaren heen bij velen een gevoelige snaar heeft geraakt. Is het niet met het vijfsterren 'August And Everything After', dan misschien wel met hun commerciële uitstapjes met de singles American Girls en Accidentally In Love die ervoor zorgden dat zelfs tienermeisjes hun weg vonden naar concerten van Counting Crows.

Die tieners hebben de rol intussen alweer gelost, zodat Counting Crows zich tijdens deze tour (die in Europa enkel maar Nederland, België en de UK aandoet) uitsluitend kan concentreren op de fans van het eerste uur of de liefhebbers van americana in het algemeen.

Die beide doelgroepen werden twee uur lang op hun wenken bediend. Adam Duritz en co vulden hun setlist hoofdzakelijk met gebalde songs, waarin niet zoveel plaats was voor Duritz’ gebruikelijke introspectie/geneuzel en waarin vooral het melodische klankgeluid van de voltallige groep centraal stond.

Al weet je dat bij een Counting Crows-concert nooit vooraf. Op een paar vaste ijkpunten na (A Long December op piano, Holiday In Spain als slaaplieduitsmijter) is geen enkele setlist identiek. Zo waren in Antwerpen dertien songs te horen die ze de avond voordien niet speelden. Het is die afwisseling en souplesse die er voor zorgt dat de band een grote schare trouwe volgelingen heeft die voor meer dan een concert de (wijde) wereld intrekken.

Er mocht dus gerockt worden in de Lotto Arena. Bij vlagen was het hier en daar wat slordig (het lange Mrs. Potter’s Lullaby ging halverwege uit de bocht), maar als het goed was, was het meteen zeer goed.

Opvallend was dat de covers mooi in het geheel klikten. Love Song (Untitled) en Like Teenage Gravity (origineel respectievelijk van The Romany Rye en Kasey Anderson) klonken zelfs alsof ze originele Duritzcomposities waren. Meet On The Ledge en You Ain’t Goin’ Nowhere (respectievelijk van Fairport Convention en Bob Dylan) klonken dan weer als een hommage aan de vocale harmonieën van The Band, een van de inspiratiebronnen van Duritz.

Tussendoor passeerden loepzuivere versies van onder meer Recovering The Satellites, Catapult, New Frontier en het magnum opus Round Here (met een stukje Private Archipelago van Duritz’ vroegere band Sordid Humor erin verwerkt) de revue. Klap op de vuurpijl was een hertimmerde versie van de klassieker Rain King (met in het midden Raining In Baltimore) dat nog nooit eerder zo funky klonk.

Of hoe Counting Crows bewees dat goede muziek geen vervaldatum (of trends) kent. Schoonheidsfoutjes en uitschuivers werden moeiteloos gecounterd en rechtgezet door in het rond spattende energie en de alomvattende liefde voor muziek. Waardoor eigenlijk alleen degenen die telkens en altijd weer Mr. Jones (tijdens deze toer niet op de setlist) willen horen een reden hadden om morrend de zaal te verlaten.