Couleur Café 2019 -
Atomiumsquare, 28 juni 2019 - 30 juni 2019
Nog voor we het wisten, was de derde dag van Couleur Café aangebroken. We zagen al heel wat fantastische acts en getalenteerde artiesten. Desalniettemin bleek de laatste dag de beste te zijn. Rejjie Snow, Goran Bregovic en The Cat Empire spanden de kroon.
Beduidend lager lag het kwik op de slotdag van Couleur Café. Echt ruimte voor verkoeling was er nochtans niet. En dat was vooral te wijten aan de reeks stomende artiesten die het podium beklommen. Te beginnen met Amparanoia. De band rond frontvrouw Amparo Sanchez blinkt uit in snikhete salsa-achtige rockmuziek. Slechts een handvol nummers hadden ze nodig om de vroege vogels drijfnat van het zweet te krijgen. Onze beperkte kennis van de Spaanse taal liet ons niet toe om de lyrics helemaal te begrijpen, maar de energie en de sfeer begrepen we wel. Nummers als Hacer Dinero en En La Noche zetten de keet al snel in de fik, terwijl La Fiesta en Ella Baila Bambé zich voor een lange tijd in ons hoofd nestelden.
Dat de festivalgangers klaar waren voor dag drie, was overduidelijk. Dat bleek niet alleen uit de springende menigte bij vroege acts als Amparanoia, maar ook uit de hoofdacts. Goran Bregovic moest het hoofd nog maar laten zien om de massa over de rooie te krijgen. Veel opwarming had hij dan ook niet nodig: na een tweetal nummers gooide hij de hit Gas Gas al op, die de toeschouwers tot wilde beesten transformeerde. "I'll drink to you", voegde hij er even later glunderend aan toe, terwijl hij een blik wierp op de enorme, enthousiaste massa voor hem. En zo stak hij een pompende performance ineen met slechts zelden een rustpunt. Afsluiten deed hij natuurlijk met de grote hits. Bella Ciao werd luidkeels meegebruld, tien keer harder door de fans van de Netflix-serie 'La Casa De Papel', en met de uitgerekte versie van Kalasjnikov (waarbij hij op de meest onverwachte momenten opnieuw begon te spelen), gaf hij nog een allerlaatste keer "gas".
Aansluitend troffen we Rejjie Snow aan de Green Stage. Met het veelgeprezen 'Dear Annie' onder de arm wist de Ierse rapper de stage behoorlijk vol te krijgen. Hij trakteerde de toeschouwers dan ook op een uitzinnige set vol muzikale pareltjes. De verwoestende moshpits, die veelal traditie zijn bij de rapconcerten op Couleur Café, bleven uit. Niet alleen omdat zijn muziek eerder zwoel en mellow is dan hard en verwoestend, maar ook omdat hij het publiek met zijn kunde gewoon recht bij de keel greep. Rejjie Snow rapte immers op kale, instrumentale versies van zijn nummers, zonder enige vorm van lyrische ondersteuning. Dat deed hij buitengewoon goed: Egyptian Luvr klonk zwoeler dan ooit, D.R.U.G.S bleek live nog tien keer funkier dan op de plaat en op Désolé liet hij pas echt horen wat die diepe stem van hem allemaal aankon. De Ierse rapper is nog maar piepjong (zesentwintig), maar bewees op Couleur Café dat hij niet moet onderdoen voor de grote namen of anciens. Integendeel, hij oversteeg ze.
Na vervolgens ingepikt te hebben op reggaeheadliner Protoje - die naar goede gewoonte liet zien wie de baas in de hedendaagse reggaescene is - en onze favoriete nummers gehoord te hebben (Rasta Love, Who Knows, Kingston Be Wise), namen we een kijkje bij The Cat Empire. Bleek dat de Australische heren het publiek volledig in de greep hadden: bevelen als sitdowns en singalongs werden moeiteloos gehoorzaamd, op bepaalde nummers werd ongelooflijk energiek gedanst. Succesformule in de performance is waarschijnlijk de verscheidenheid aan genres die een enkel nummer vaak omvat. Zo hebben In My Pocket en The Chariot een heerlijke skavibe, maar hoor je bij Kila en Call Me Home overduidelijk rockinvloeden. Voeg daar nog de levendigheid aan toe die de band uitstraalt op het podium en je hebt alle ingrediënten voor een fantastische performance.
Een nachtmutsje wilden we nog halen bij de legendarische Ms. Lauryn Hill, maar na een half uur wachten gaven we verstek (ze zou uiteindelijk een dik uur na de voorziene starttijd op het podium kruipen). In plaats daarvan wendden we ons tot de heren van Glauque, die met een unieke mix van experimentele elektronica en Franstalige rap een meer dan waardige afsluiter bleken. En zo dansten we op sinistere en betoverende muziek de nacht in, het einde van Couleur Café tegemoet.