Couleur Café 2015 - Geen hogere sferen
Tour & Taxis, Brussel, 7 juli 2015
Couleur Café nummer zesentwintig gaat de geschiedenisboeken in als de hiphopeditie. New kids on the block staken er vol enthousiasme de neus aan het venster, maar ook voor hun idolen was er plaats vrijgehouden op de affiche. In die laatste categorie zagen we op dag één hoe Wyclef Jean en Wu-Tang Clan elkaar bewierookten, maar geen van beiden kwam in de buurt van de hogere sferen.
De concrete jungle van de Brusselse Tour & Taxis site raakt ieder jaar verder overwoekerd, wat de organisatoren van Couleur Café telkens dwingt tot een herindeling van het festivalterrein. Het is dus altijd wat zoeken bij onze aankomst - niet alleen voor ons, maar duidelijk ook voor de medewerkers - en wanneer we vrijdagavond via alle mogelijke omwegen eindelijk voorbij de parking en de nieuwe indoor camping tot op het festivalterrein geraakten, zat Wyclef Jean al halverwege zijn set.
Twee jaar geleden stond de ex-Fugee hier nog op de Titan mainstage, maar nu werd hij verrassend verbannen naar de Univers tent. ‘Eerherstel of een herkansing’ schreven we in onze voorbeschouwing, maar dat heeft hij duidelijk zelf niet gelezen. Nadat zijn dj Wu-Tang Clan Ain’t Nuthing Ta Fuck With oplegde en Clef inpikte met een knappe gitaarsolo, vond hij het nodig om veeleer de showman dan de performer uit te hangen.
Net als in 2013 splitste hij het publiek om erdoorheen te lopen en een paal te beklimmen, en hij herhaalde zelfs bijna letterlijk zijn woorden van toen. Met nog een half uur op de klok verweet hij de organisatoren alweer dat ze de verkeerde rapper geboekt hadden voor zo’n korte show; alleen was het nu niet 50 Cent maar Puff Daddy die het moest ontgelden. Wanneer hij vervolgens iemand uit het publiek uitdaagde voor een dancebattle op het podium, volstond dat voor ons om hem vroegtijdig de rug toe te keren en alvast de mainstage op te zoeken.
Daar stond een bende trotse Wu-Wear-bezitters de crème de la crème van de nineties hiphopscene op te wachten, of wat daar vandaag nog van overschiet. Onder de zeven mc’s herkenden wij alleen GZA, Ghostface Killah en Cappadonna van de originele Wu-Tang Clan. Geen Method Man, Raekwon of Inspectah Deck, want die zouden bij het afwerken van deze Europese tournee blijven hangen zijn in Parijs.
De fans haakten hun duimen ineen en wapperden gewillig met hun vingers, maar van de andere kant van het podium kwam aanvankelijk maar weinig reactie. Tot de late veertigers de deuren van hun ‘36 Chambers’ opentrokken en zichzelf in de show werkten met klassiekers als C.R.E.A.M. en Shame On A Nigga; die laatste gedeeltelijk a capella gebracht.
Na dat rustmoment werkte de dj zich in het zweet door zijn platendraaiers achtereenvolgens te bespelen met zijn schouderbladen, neus en voeten, waarna we nog getrakteerd werden op een ode aan The Beatles (Come Together) en overleden crewmember Ol’ Dirty Bastard (Shimmy Shimmy Ya). Ook Wyclef Jean moest natuurlijk nog zijn gegeven props terugkrijgen en afsluiten deed de clan met de uptempo hit Gravel Pit ("back, back and forth and forth..."). Zeker geen slechte show, maar veel fans bleven toch ietwat ontgoocheld achter door die halve bezetting.
Aan de Franse publiekslievelingen van Dub Inc dus om ons alsnog met een goed gevoel naar de camping te sturen. Frontmannen Hakim 'Bouchkour' Meridja en Aurélien 'Komlan' Zohou hebben een erg verschillend stemgeluid, dat gecombineerd een hele bijzondere sound oplevert. Ze onderscheiden zich verder ook door hun teksten, die ze nu eens in het Frans of het Engels en dan weer in het Arabisch of Kabyle brengen.
Hun mix van reggae, rap en ragga met de bijhorende tempowisselingen zette onze heupen al snel in beweging en niet veel later kregen ze ook alle handen in de lucht tijdens hits als Paradise, Better Run en Rude Boy. De voor het genre typerende pullups lieten ze daarbij achterwege, waardoor de vaart in de show bleef en ze op geen enkel moment gingen vervelen. Missie geslaagd dus.