Couleur Café 2013 - Daarom is geen antwoord

Tour & Taxis, Brussel, 4 juli 2013

Terwijl we vrijdag en zaterdag vooral de optredens op het hoofdpodium meepikten, namen we zondag de tijd om ook eens de kleinere podia van Couleur Café op te zoeken. Daar barsten dikwijls de zotste feestjes los, niet zelden bij de zogeheten Wanted!-ontdekkingen, waar de programmatoren een echte neus voor hebben. Op deze derde en laatste festivaldag zagen we evenwel ook een paar acts die volgens ons helemaal niet thuishoren op de Tour & Taxis site. “Retour en taxi!”, roepen ze dan in Brussel.

Couleur Café is meer dan muziek: je vindt er ook een "Souk"-marktje, een immens "Palais du Bien Manger" en een "Solidarity Village" met infostands van ngo’s. Fraai uitgedoste fanfares leiden je van de ene plek naar de andere op het aanstekelijke ritme van blaas- en slaginstrumenten. Les Grandes Personnes De Boromo, tien metershoge reuzen uit Burkina Faso, riepen daarbij een kinderlijke verwondering op en werden dan ook het vaakst geïnstagramd.

Met zijn bouwvakkerslook past Delv!s perfect in het plaatje van de industriële site. Dit is echter geen ongelikte knuffelbeer die van op de Move-stage naar de vrouwen fluit. Zij fluiten naar hem! De meest elegante moves van het weekend komen zeker niet op zijn naam te staan, maar de manier waarop hij “This one is for the ladies” knipoogde bij de aankondiging van Gimme Love deed elke vrouw spontaan smelten.

De weinige zenuwfoutjes – “C’est chaud he” of “Wrong song! Let’s do Mama” - waren dan weer ronduit schattig. Zijn nieuwste hit Tell Me miste wat aan kracht omdat de drums onbegrijpelijk op de achtergrond bleven, maar voor de rest kregen we wat we verwachtten. Een jonge landgenoot om in de gaten te houden!

Tijd om daarna mee te dansen in de aansluitende flashmob hadden we niet, want in de Univers-tent stond de Robert Glasper Band van rapper Mos Def ons al op te wachten. Op en top Amerikaanse jongens met een attitude van hier tot over de Atlantische Oceaan; twee van de vier bandleden met een kap over het hoofd, een derde met een kleurrijke Will.I.Am-achtige kuif. Mos Def zelf verraste ons dan weer door een kwartier later in een lang, wit gewaad ten tonele te verschijnen.

Met zijn strakke mix van jazz en hiphop deed de bekeerde moslim ons zowaar wat aan Guru’s Jazzmatazz denken. Halverwege de extreem lange nummers zette de mc dikwijls een stap opzij, om de muzikanten zo ruimte te geven voor een solo of een bridge.

Not your average hiphop show en al zeker niet de meest toegankelijke, maar wij hebben er heel hard van genoten. In muzikaal opzicht het absolute hoogtepunt van deze editie! Hier kon Wyclef Jean, die andere rapper-acteur die hier vrijdag stond, nog een puntje aan zuigen…

Met een bordje Jamaican jerk chicken raakten we helemaal in de stemming voor Morgan Heritage, de Kelly Family van de reggae. Of ‘The Royal Family’, om het met meer eerbied te verwoorden. Na een lange break staan Una Morgan en haar vier broers nu weer samen op het podium, met een nieuw album ‘Here Come The Kings’ onder de arm.

Frontman Peter ‘Peetah’ Morgan legde het er net iets te dik op dat ze vooral hier stonden om die nieuwe cd te promoten, terwijl de Morgans toch gekend staan als promotors van de rootsreggae in het algemeen. Als er één band is die een divers publiek kan bezweren met het trage genre, dan is het in ieder geval deze wel. Zo dragen ze met de klassieker Don’t Haffi Dread (To Be Rasta) een uitnodigende boodschap uit voor de newbies, en in het begin van de show had Peter al het ontstaan van de reggae uit de doeken gedaan.

Nadat we al drie dagen overladen werden met boodschappen van peace, love en unity, stonden de videobeelden van Die Antwoord in schril contrast daarmee. Vrouwen die zichzelf betasten, een creep van een dwerg of een sperma spuitende mastodont van een penis? Waarom? Botsautobeats, ingestudeerde danspasjes en een belachelijk hoge piepstem? Waarom? Rapper Ninja in ontbloot bovenlijf, zangeres Yolandi in bikini en een dj die dan weer helemaal niets liet zien? Waarom? Allemaal zomaar, omdat het kan?

We vragen ons echt af wat de programmatoren bezielde toen ze dit Zuid-Afrikaanse rapraveduo op de affiche plaatsten. Het is al langer duidelijk dat ze de muzikale grenzen aftasten om zo een meer commerciële line-up te bekomen, maar dit was er los over. Met tweeëntachtigduizend bezoekers mocht de organisatie dit jaar drie keer het sold out-bordje bovenhalen. Waren het er minder geweest als Die Antwoord was vervangen door – pakweg – Jack Parow?

We vragen ons ook af of muzikaal zwaargewicht Ceelo Green de act bracht die de organisatoren in gedachten hadden toen ze hem boekten. Op zich geen slechte naam, leek ons, maar door de bigband en de vier danseressen hadden we meer dan eens het gevoel dat we op de Night of the Proms, Suikerrock of de Lokerse Feesten stonden.

Weliswaar een goeie, gevarieerde show, maar dit was veel te afgelikt voor Couleur Café! Het publiek liet echter nog maar eens zien dat zij het makkelijkste ter wereld zijn, waardoor ze het de crew ook wel erg makkelijk maken voor die jubileumeditie van volgend jaar. Dan eisen wij wel een waardige, passende afsluiter. Dat ze er daar in Brussel zelf nog maar eens hun oude affiches bijhalen om inspiratie op te doen.