Couleur Café 2013 - Geslaagd met onderscheiding
Tour & Taxis, Brussel , 2 juli 2013
Of de vele duizenden studenten onder de Couleur Cafégangers afgelopen weekend effectief reden hadden tot feesten, daar hebben wij het raden naar. Feit is dat de weergoden de zomervakantie ingingen met een barslecht rapport. En zo zagen we vrijdag niet de traditionele espadrilles en hotpants, maar gummilaarzen en weinig flatterende poncho’s op de Brusselse Tour & Taxis-site. Aan de artiesten om alsnog het mooie weer te maken!
Aloe Blacc kwam de Titan mainstage opgerend met een zware jas en sjaal, maar wierp die al gauw achter zich neer om ons zijn brede Colgate smile te laten zien tussen de dikke regendruppels door. In het begin van zijn set herkenden we een handvol nummers van het album ‘Good Things’, waarmee de Amerikaanse soulzanger in 2010 ook bij ons stevig doorbrak. Daarna volgden voor ons onbekende tracks, maar Blacc en zijn bandleden konden de aandacht van het publiek toch vasthouden dankzij langgerekte solo’s, funky danspasjes en de andere trucs van het vak.
Zo dreef hij ook nog de massa uiteen om een 2013-versie van de welbefaamde Soul Train ten berde te brengen, trillend op zijn benen als een Duracellkonijn. De bakvissen vooraan konden hun kartonnen bordje met "HEY HEY" pas in de slotminuten bovenhalen, want hij was natuurlijk wel zo slim om de wereldhit I Need A Dollar als laatste nummer op te sparen. Klasse in het kwadraat.
Next up: het unieke stemgeluid van Nneka. Alweer. De Duits-Nigeriaanse diepgelovige werd dit jaar immers aangekondigd als "Couleur Café-mascotte", met maar liefst drie passages sinds 2009 op haar conto. De kleine krullenbol wint aan populariteit bij het grote publiek, doordat ze iedere keer meer hits meebrengt die ze in lange uitvoeringen en met heel veel emotie brengt.
Zo noteerden we de meezingers Heartbeat en Shining Star als hoogtepunten, die hun bekendheid mede te danken hebben aan de geweldige remixes van Chase and Status en Joe Goddard. Halverwege de show haalde ze haar paternoster boven om tot de bedieners van de hemelsluizen te prevelen. Toen dat echter zonder succes bleek, gooide ze het over een andere boeg en ging ze zelf in de regen staan. “See, I don’t complain. I am thankful”, predikte ze, waarop ze het krachtige Soul Is Heavy inzette. Reggae, soul en rock in één optreden: dat is de diversiteit waar Couleur Café nu al vierentwintig jaar voor garant staat.
Daarna bleven we aan de mainstage hangen voor de Amerikaanse hiphopper-producer-acteur die al tien jaar bovenaan onze wishlist prijkt: Wyclef Jean. De ex-Fugee stond in 2010 al op de affiche van Couleur Café, maar zei toen af omdat hij campagne wou voeren als kandidaat-president van zijn thuisland Haïti.
De show startte veelbelovend met de kunstjes die de dj van achter zijn draaitafels opvoerde en een Engels-Spaans-Franse freestyle op de Fugees klassieker Ready Or Not. Clef nam daarna zelf de elektrische gitaar ter hand (en ter tand) voor 911, maar toen de dj Shakira’s Hips Don’t Lie inzette en de rapper niet meer verder kwam dan constant "Sing!" te roepen, kantelde het optreden te veel naar de showkant.
Na een half uur stond Jean zich al druk te maken dat een uur speeltijd echt wel te weinig was en dat de organisatie dan beter "fucking" 50 Cent had geboekt. Wisten wij veel dat hij van zins was om ook nog de djembe en keys te bespelen en Selah Sue op het podium te roepen om samen van Dollar Dollar Bill te zingen... Naar het evenbeeld van Mozes creëerde hij zelfs een doorgang in de mensenmassa, om vervolgens door het volk heen te lopen, de geluidstoren op te klauteren en van daar verder te rappen. Zo verlies je veel tijd natuurlijk.
“Hoe kun je je hier als artiest nog onderscheiden?”, hadden we onszelf net afgevraagd. Wyclef leverde het antwoord op die vraag, maar de muziekliefhebber in ons bleef toch wat ontgoocheld achter na een show die in dat opzicht te weinig om het lijf had.
Vervolgens snelden we naar de Univers-tent, benieuwd hoe het vijfenzestigjarige reggae-icoon Jimmy Cliff het er daar vanaf zou brengen. Dat de Jamaicaan bijzonder goed mee is met zijn tijd, bewees hij door Sean Paul-gewijs de bekendste dancehallmoves te overlopen. We wiegden mee op Wild World, Rub A Dub Partner en de klassieker Vietnam, die nu weliswaar vervangen werd door Afghanistan.
Daarna waren we te nieuwsgierig naar de dj-set van Faithless op het hoofdpodium. Toch een beetje de vreemde eend in de bijt tussen al die live hiphop, reggae, dancehall, wereldmuziek, soul, funk en house, vonden wij. Zelfs al stonden The Subs hier vorig jaar ook al. Het gewillige publiek leek de technobeats van Sister Bliss en de raps van Maxi Jazz echter zonder morren te slikken. Als de organisatie de bedoeling had om aan te tonen dat de multiculturele bezoekers van "het sympatiekste festival van België" ook breeddenkend zijn als het op muziek aankomt, zijn ze in die opzet dus zeker geslaagd. Al hadden wij hier dan toch geopteerd voor een dj-set van Major Lazer.