Couleur Café 2012 - Dag 1 - Muzikale hoogstandjes, organisatorische laagstandjes
Tour & Taxis, Brussel, 5 juli 2012
De organisatie van Couleur Café kreeg op voorhand niet louter positieve commentaren te lezen op haar Facebook-pagina omdat het festival steeds populairdere acts programmeert en haar rol als ‘wereldmuziekfestival’ daardoor zou voorbijschieten. Een reactie die we volgen als het om acts als Jessie J, Sean Paul en The Subs gaat, maar als je daarnaast ook namen als Gentleman, De La Soul en Ayo ziet staan, heb je toch geen reden tot klagen, vinden wij. De organisatie zelf zal er allerminst wakker van liggen, want het festival haalde dit jaar een recordaantal van zesenzeventigduizend bezoekers. Toch betrapten wij hen op de openingsdag op enkele foutjes, maar gelukkig maakten de muzikanten veel goed.
Het was vrijdagnamiddag 16 uur toen we de persparking van de Tour & Taxis-site opreden. Ruim op tijd om ook de eerste acts eens mee te pikken, dachten we. Het zou echter nog tot 19 uur duren tot we de enorme bottleneck van aanschuivende festivalgangers richting ‘Camping Zen’ – oh ironie! - konden omwringen en ook wij daar eindelijk onze tent konden opzetten. Een organisatorische flater van jewelste, die naar volgend jaar toe zeker moet worden herbekeken.
Hierdoor moesten we immers Collie Budz en Psy4 De La Rime aan onze neus voorbij laten gaan, maar gelukkig waren we net op tijd om ons te mengen in de meute hiphopheads die zich naar de Universtent haastte. Daar kwamen Nas en zijn liveband de nieuwe cd ‘Life Is Good’ promoten en dat zouden we geweten hebben. In praktisch alle bindteksten verwees de New Yorker immers naar die albumtitel en hij merkte daarbij fijntjes op dat hij in de jaren negentig uit een heel ander vaatje tapte, met tracks als Life’s A Bitch And Then You Die.
“I’ve been trough that phase, but I’m a grown man now”, verklaarde hij die ommezwaai, waarna hij het nummer Daughters van die nieuwe cd opdroeg aan zijn zeventienjarige, puberende oogappel. Met “And this one is for the grown up children.”, kondigde hij meteen daarna de klassieker I Can aan, een nummer over de befaamde ‘American Dream’. Horen we dat nu goed, een rapper met een positieve boodschap, die de stoere praat over blingbling, gangstas en bitches achterwege laat? Toen hij daarna nog een shout-out bracht aan het adres van legendes als Otis Redding, James Brown en Marvin Gaye, waren we natuurlijk helemaal verkocht. De andere hiphopheads knikten instemmend met ons mee op de dope beat van Nas Is Like.
Jammer genoeg konden we de show niet helemaal uitkijken, want terwijl de zon langzaam onder de Univers tent zakte, stonden de Ivorianen van Magic System al klaar op de Titan main stage om daar de temperatuur de hoogte in te jagen. Gegarandeerd een topfeestje, hadden we onthouden van hun vorige Couleur Cafépassage in 2009. En ook nu weer namen ze een vliegende start met hits als Bouger Bouger, Un Gaouà Oran en Même Pas Fatigué. Op de setlist stonden evenwel ook een trits onbekende nummers, maar dit goedlachse viertal koos steevast voor aanstekelijke, repetitieve refreinen, zodat we ook die nieuwe tracks snel konden meezingen. Ze werden echter net iets te lang gerokken, waardoor het tempo te laag lag en we moesten besluiten dat die vorige show veel explosiever was.
Die explosiviteit zagen we wel bij Sharon Jones & The Dap Kings, een van de eerste namen die was aangekondigd voor de drieëntwintigste editie van dit ‘urban festival’, waarna we meteen beslisten om onze tickets te bestellen. We zagen deze opmerkelijke verschijning immers twee jaar geleden al aan het werk op Les Ardentes en werden toen echt omvergeblazen door de energie die in dat kleine maar brede lijf schuilgaat. Haar bigband nam het overgrote deel van het Universpodium in, waardoor slechts een strook van een meter breed overbleef voor de zesenvijftigjarige funkzangeres. Die benutte ze dan evenwel helemaal en dat werkte erg aanstekelijk. Stilstaan was hierbij uit den boze!
Minder grootste verwachtingen hadden we van Erykah Badu, die deze eerste dag mocht afsluiten op de main stage. Onze vooroordelen leken terecht toen ze, naar slechte gewoonte, dertig minuten te laat en met de handen in de zakken het podium opwandelde en ons zo weer een erg ongeïnteresseerde indruk gaf. We moesten die mening echter herzien toen ze drie kwartier later weer van het podium stapte en daarbij uitgebreid het publiek en haar band bedankte.
Helemaal terecht overigens, want die bandleden waren perfect op elkaar afgestemd en maakten erg goeie liveversies van singles als On & On, The Healer en Love Of My Life, die stuk voor stuk vol samples, bridges en tempowisselingen zaten. Over het algemeen lag het tempo echter te laag, waardoor het publiek er maar mak bij stond. Dit was dan ook geen act die je op zo’n uur op zo’n groot podium mag programmeren. En daarmee besloten we deze eerste dag zoals we hem startten: de organisatie had beter moeten weten, met zoveel ervaring in huis.