Coldplay - Masterclass voor de massa

Koning Boudewijn Stadion, 8 augustus 2022

21 november 2019, wereldwijd beleven Coldplay-fans een collectieve dag van rouw. De Britse band maakte bekend dat met de release van ‘Everyday Life’ geen internationale tournee gepaard zou gaan. Erger nog: de band zou het touren voor onbepaalde duur op pauze zetten tot ze een milieuvriendelijk concept hadden uitgewerkt. Jaren en een globale pandemie gingen voorbij, Coldplay bracht een nieuwe - kwalitatief twijfelachtige- plaat uit en vond een manier om op een meer klimaatvriendelijke manier de wereld rond te trekken. En België stond massaal klaar om de vier mannen uit Londen met open armen te ontvangen. Plaats van bijeenkomst was vier dagen lang een hopeloos uitverkocht Koning Boudewijnstadion, goed voor maar liefst 220.000 bezoekers. 

Na veel telefoontjes en lobbywerk kregen ook wij iemand op maandagavond binnen op de Heizel. Met oogkleppen aan hadden we er alles aan gedaan om zo veel mogelijk beelden en informatie te ontwijken. Wie weet hoe lang het weer duurt voor Martin en co. weer op tournee gaan, dus wouden we de verrassing compleet houden.

Voorprogramma’s van dienst waren het Belgische Lous And The Yakuza en London Grammar. Het is geen geheim dat beide bands een niet meer dan veredelde bijzaak waren tijdens de grote Coldplay-show. Toch liet het aanwezige publiek zich van de beste kant zien en klapte mee waar het gevraagd werd en gaf applaus wanneer dat verdiend was. Helaas gingen de sterktes van beide bands verloren in de echobak die het nationale voetbalstadion is. Muzikale herkansing ongetwijfeld later dit jaar in een concertzaal bij u in de buurt.

Tegen kwart voor negen was het dan eindelijk zo ver. Na een resem promovideo’s voor allerlei goede doelen, die financiële steun kregen per verkocht ticket, schalde het themamuziekje van de film 'E.T.' door de het Koning Boudewijnstadion. Met het ruimtethema van de nieuwe plaat en “Everyone is an alien somewhere”, als slagzin was het natuurlijk niet ver zoeken naar de link. Al hoorden we enkele (over)enthousiaste fans naast ons zeggen dat het een verwijzing was naar de buitenaardse status van de band. Nu ja…

Openen deed de band met Higher Power, één van de tophits van laatste album ‘Music Of The Spheres’. Met een subtiele riff en een pompende baslijn schoot de band vijfduizend megawatt aan gerecycleerde energie door het Brusselse publiek. Wanneer er tijdens Adventure Of A Lifetime nog eens een vijftigtal gigantische ballonnen in het publiek werden gegooid, was het hek helemaal van het dam en ontdooide zelfs de grootste criticaster. Tegen Paradise en Charlie Brown had de band al bijna een dubbele hattrick gescoord om dan ook nog eens de "meerwaardezoeker" te bedienen met gouwe ouwe The Scientist. Of hoe dat onzekere pianorockbandje uit de jaren 2000 op twee decennia tijd de grootste rockband ter wereld is geworden.

Het gebeuren verplaatste zich nadien naar een kleiner podium meer centraal in de massa. De oplettende toeschouwer had al gezien dat er een gigantische klok stond te wachten, wat maar één ding kon betekenen: Viva La Vida. Met een band als Coldplay is het zeker geen exacte wetenschap, maar als u het ons vraagt, zal het voor eeuwig hun grootste hit zijn. Dat het nummer na afloop nog bijna twee minuten lang werd doorgezongen door het publiek spreekt in ons voordeel. Dat er een link was met het Brusselse publiek en ons land bij uitbreiding zette Martin nog even in de verf door het melodietje van Stromae’s Santé te brengen op de piano alvorens een verschroeiend Politik in te zetten. Het bleek zelfs zo verschroeiend dat de beste man de tekst kwijt was. Na meer dan vijfhonderd keer spelen kan het niet meer misgaan zou je dan denken. Maar het publiek stak hem een hart en een uitbundig applaus onder de riem waarna we alsnog een spetterende versie te horen kregen.

Er werd nog wat dieper in de catalogus gedoken met In My Place en de evergreen Yellow. Dat het Koning Boudewijnstadion geel zou opkleuren tijdens deze song verbaasde niemand, maar we zullen de 55.000 gele, lichtgevende bandjes niet snel vergeten. Tijdens wereldsong Clocks was het dan weer tijd om de gigantische groene lasers boven te halen die perfect bewogen op het melodische pianospel van Martin,  die trouwens hit na hit uit de vingers bleef toveren. Aan het klassieke "saaie stuk midden in het optreden" doet Coldplay duidelijk niet mee.

Na al een heus vuurwerk, confetti, ballonnen en lichtshow-spektakel dachten de heren duidelijk dat we nog wel een verrassing konden gebruiken. Met een verzameling vreemde, maar lichtgevende ruimtemaskers begaven ze zich weer naar het voorste deel van het podium om een korte versie van Something Just Like This en het ondergewaardeerde Midnight te brengen. Of alles honderd procent live werd gespeeld betwijfelen we ten zeerste, maar voor vijf minuten veranderde de Heizel in de grootste dansvloer van België.

De uiteindelijke apotheose vond plaats tijdens A Sky Full of Stars. Vlak voor het refrein werd het nummer nochtans stilgelegd door Martin, die vroeg om alle smartphones weg te steken en even van het moment te genieten. En genieten werd er gedaan. Nog een laatste portie confetti werd het publiek ingeschoten en Brussel daverde op de grondvesten. Er waren vanavond slechts vier sterren, maar het waren verdorie de helderste in het muziekuniversum. 

Coldplay zou Coldplay niet zijn moest er niet nog een verrassing komen. De band leek terug te komen voor de standaard bisronde, maar begaf zich naar een kleiner verderop in het publiek geposteerd podium. Het gigantische stadion werd - met de nodige verbeelding - de "kleine" Ancienne Belgique waar ze een dikke twintig jaar geleden voor vijf man en een paardenkop stonden op te treden. Ideale plek om het breekbare Sparks te brengen. Helaas kwam hier de echobak nog een laatste keer spelbreker spelen. Nadien mocht er een bijzonder gelukkig meisje uit het publiek mee op het podium om gitaar te spelen op Green Eyes. 

Dit was het dan, hoorden we al enkele mensen rondom ons denken, maar er zat nog één laatste wereldhit in de wachtkamer. Begrafenisklassieker Fix You werd een ode aan het leven en werd een (visueel) orgelpunt met lichtjes, vuurwerk en confetti. Die buitenaardse status van Coldplay moeten we na dit optreden toch maar eens herzien.

Voorlopig gaan we toch nog even de nuchtere recensent spelen en zeggen dat Coldplay zeker niet het beste optreden van het jaar gaf. Daarvoor was de locatie te erbarmelijk en de kwaliteit van de songs te wisselvallig, maar wie maalt er om zo’n futiliteiten als je dé show van het jaar kan geven? Geen idee wie zich er aan wil wagen, maar we zien in de verste verte niemand in de buurt komen van het visuele totaalpakket dat deze band kan bieden. Dat een ticket tegen de 100 euro kost en een bandshirt bijna de helft? Voor een show van dit niveau hebben we het er volgend jaar graag weer voor over, hopelijk tot snel!