Cold Specks - Brave hogepriesteres

Ancienne Belgique, Brussel, 21 september 2014

Het was al haar vierde keer in Brussel, zo wist Al Spx, de Canadese met de bijzondere stem, te vertellen. Deze keer stond ze voor zowat half gevulde AB Club voor het eerste concert van haar Europese tournee. Het goede nieuws: Al Spx kreeg het helemaal warm van Felix, de Spanjaard  op de eerste rij, die helemaal vanuit Spanje naar Brussel was gekomen om dat mee te maken. Wij hebben iets minder ver gereisd, maar stonden er met evenveel goesting.

Ze vond het een geweldig publiek, ook al kwam er geen reactie op haar vraag of we een nummer kenden dat Blank Maps heette. “Apparently not”, luidde haar droge (en humoristisch bedoelde) reply. Cold Specks kwam haar tweede plaat, ‘Neuroplasticity’ voorstellen en die plaat was symptomatisch voor deze avond: als het goed was, was het meteen heel erg goed, maar het werd niet vaak genoeg goed om echt memorabel te worden.

‘Neuroplasticity’ is een plaat die op haar beste momenten gebaat is bij wat meer muzikale inkleuring en dus had Cold Specks deze keer ook een heuse band bij zich, inclusief saxofonist en toetsenist. Die kwamen het best tot hun recht in een nummer als Old Knives, waarbij de band deed denken aan Nick Caves Bad Seeds: niemand speelde een noot te veel en naar het einde toe mocht de gecontroleerde chaos lichtjes ontsporen, de saxofoon voorop. Dat mochten ze overigens ook doen in Absisto, die briljante single, die niet als laatste nummer op de setlist stond en dus per definitie verkeerd geplaatst was.

Cold Specks zelf deed haar reputatie als een ietwat sinistere, muzikale hogepriesteres alle eer aan door aan te kondigen dat ze Old Knives geschreven had nadat ze een droom had gehad waarin ze haar vriendje de keel oversneed: “Een liefdesliedje dus, uiteraard.” Even later vroeg ze zich af waarom videoclipregisseurs haar altijd in occulte situaties wilden afbeelden. Om dan Living Signs aan te kondigen, een nummer over het tot leven wekken van de doden.

Ze koos ook haar covers zorgvuldig. De Bad Seeds van Cold Specks mochten We Know Who U R brengen, uit dat meesterwerk van vorig jaar van de meester zelve. De versie van Cold Specks evenaarde het origineel niet, maar was toch goed genoeg om ons te doen hopen dat het ooit tot een samenwerking tussen beiden komt.

De andere cover zat helemaal aan het einde en heette Old Stepstone. Al Spx had haar band in de coulissen achtergelaten en bracht het nummer helemaal a capella. Het einde bracht ze zelfs helemaal onversterkt. Ook in de intro van When The City Lights Dim demonstreerde ze haar vocale kunde.

En toch was het niet zo goed als het had kunnen zijn. Dat lag vaak aan de nieuwe nummers. Als Cold Specks nog eens van die prachtsongs uit ‘I Predict A Graceful Expulsion’ (de plaat haalde ons eindejaarslijstje in 2012) bovenhaalde, hoorde je meteen dat die songs beter zijn. Blank Maps met de begeleiding op één enkele gitaar, om er maar eentje te noemen.

Dat die songs onze voorkeur uitdragen, heeft niets met de herkenbaarheidsfactor te maken, maar wel met het feit dat een groot gedeelte van de nieuwe nummers eindigen voor hun potentieel benut is, voor ze helemaal tot wasdom gekomen zijn.

Wij bewonderen Cold Specks nog steeds, maar haar eerste plaat was beter dan de tweede. Behalve als ze voluit de kaart van het duistere experiment trekt, zoals in Absisto. Van zodra Cold Specks erin slaagt een plaat te maken met allemaal nummers van dat niveau, is ze een wereldster. Ondertussen wachten we geduldig af tot het zover is.