Coheed and Cambria - Voorspelbaar Avontuur.

Vaartkapoen, , 8 november 2008

Voor de Coheed and Cambria-pret kon beginnen, probeerde The Maple Room ons in de gepaste sfeer te brengen. We hoorden veel bruut gitaargeweld dat eigenlijk nergens heen ging, begeleid door een mannelijke versie van Avril Lavigne. Namen als Blink 182 en Janez Detd flitsten onophoudelijk door ons hoofd. Emocore werd plots synoniem voor platte punkrock. Thanks, but no thanks. Het wachten werd echter beloond, we kregen eindelijk te zien waarvoor we gekomen waren. Coheed trapte af met het titelnummer van zijn laatste plaat ‘No World For Tomorrow’ en maakte meteen duidelijk dat het een ijzersterke liveband is. Vanaf de eerste tonen produceerden de New Yorkers een wall of sound waarbij oordopjes geen overbodige luxe bleken. Omdat we bij Coheed And Cambria visuele verwennerij gewoon zijn - denk maar aan hun fantastisch geïllustreerde conceptalbums en bijhorende stripalbums - was hun liveshow toch een kleine teleurstelling. Bovendien was er zoals steeds geen contact met het publiek. Héél soms kan er een "Thank you" vanaf. Maar zelfs toen frontman Claudio Sanchez zijn gigantische manen in een elastiekje wurmde en we de mens onder het haar konden aanschouwen, bleef het ijzingwekkend stil aan de andere kant. Voor de gelegenheid hadden 'Samson' en de zijnen een keyboardspeler meegebracht, die ze vervolgens strategisch in een hoekje plaatsten, zodat je je afvroeg of hij er nu wel of niet was. Het rockende achtergondkoortje, bestaande uit twee blondines, voegde daarentegen wél iets toe aan het geheel. Hun perfect gecaste stemmen vulden het hoge geluid van Sanchez perfect aan. Ten Speed en Bye Bye Beautiful zijn live steengoede nummers. Sanchez en de zijnen speelden een grandioze set. Toch was het soms allemaal wat té gepolijst. Perfectie kan ook saai worden, en dat was hier helaas het geval. Ook de gitaarvirtuositeit waar velen alleen maar van kunnen dromen, een vette knipoog naar Iron Maiden toen de riff van Trooper halverwege de set weerklonk en meer Pink Floydinvloeden dan gezond voor ons was, konden niet verdoezelen dat de hele show op het randje van saai en sfeerloos balanceerde. Zo passeerde onder andere Welcome Home als verplicht bisnummer de revue. Na een impressionante drumsolo van Chris Pennie (ex-Dillinger Escape Plan) besloten we wat we al langer wisten: Pennie is een zeer begiftigde drummer, wat Coheeds stevige livereputatie een extra boost geeft. Helaas werd ook deze demonstratie sommige concertgangers te veel, waarop ze zich naar de uitgang begaven. En wij zetten de achtervolging in...

Coheed and Cambria - Voorspelbaar Avontuur.

8 november 2008
Karlien Vermeulen