Cocorosie - Balanceren tussen art en fart
Bourla, Antwerpen, 3 november 2010
Naarmate we zaterdagavond dichter in de buurt kwamen van de Bourla, zagen we meer en meer vreemde vogels rondhangen. Niet toevallig, want de prettig gestoorde zusjes van Cocorosie waren in het land. De fans kwamen van ver over de taalgrens heen afgezakt naar Antwerpen, want dit was het enige optreden in België op het tourschema. Een paar maand geleden in het Koninklijk Circus haalden ze het met de hakken over de sloot, in de Bourla slaagde Cocorosie met vlag en wimpel.
In hun beginjaren stonden Sierra “Rosie”en Bianca “Coco” Casady alleen op het podium. De laatste jaren is Cocorosie uitgegroeid tot een hechte livegroep. De zusjes wonen in Zuid-Frankrijk, dus de keuze voor hoofdzakelijk Franse muziekanten lag voor de hand. Zoals aangekondigd mocht een van hen als eerste het podium beklimmen, want Tez, de 'human beatboxer' van de band deed een korte soloset als opwarmer.
Tez verzorgde al eerder het voorprogramma van Cocorosie in ons land. Het begin van zijn set waarbij hij zich enkel met behulp van microfoon een volledig hiphop orkest wist voort te brengen en zich waagde aan een cover van Kiss van Prince was voor veel fans geen verrassing meer. Wel nieuw waren zijn eigenzinnige interpretaties van new jack swing en elektro. Met behulp van een in zijn vest geïntegreerde samplemachine liet hij enkele nummers horen van zijn 'Jawbreaker EP'. Toen bleek dat dit pas de tweede keer was dat Tez deze nummers live bracht waren we helemaal overtuigd van het potentieel van zijn solo-act.
In afwachting van Cocorosie werd het podium opgetuigd met schitterende helium ballonen. Bij Cocorosie zorgt Bianca niet alleen voor de schorre en kwakende vrouwenstem, ze is ook het brein achter het suggestieve artwork en het visuele aspect van de band. De kledij van iedereen op het podium leek afkomstig uit de verkleedkoffer van een ghetto-grootmoeder uit Harlem, en de groot geprojecteerde visuals waren even bevreemdend als psychedelisch.
Ook bij de muziek balanceerden de zusjes als volleerde acrobaten op de fijne lijn tussen art en fart. We hoorden en zagen de vreemdste fluiten, en een wezenlijk deel van het instrumentarium kwam recht uit de speelgoedwinkel, maar de song kreeg altijd wat hij nodig had. Hopscotch begon met een kinderlijk handklap spelletje en ging over in een echte song. Trinity’s Crying kreeg een lange piano intro van de hand van jazzpianist Gael Rakotondrabe, ondertussen uitgegroeid tot een vaste waarde in het Cocorosie geluid.
De twee eerste platen werden volledig achterwege gelaten, maar toch viel er deze avond voldoende lekkers te rapen. De band maakte perfect gebruik van de prachtige omgeving en excellente akoestiek van de zaal en kwam als het ware bij het zittende publiek op schoot zitten.
Naar het einde van de set toe werd er een versnelling hoger geschakeld met Lemonade en het feestelijke Fairies Paradise. Naar goede traditie sloten ze in dezelfde lijn af met Turn Me On en Trannys Power, maar niet voordat de bende tot twee keer toe terug geroepen was en een staande ovatie kreeg. Ook wij stonden recht, en niet alleen omdat we geen zin hadden om enkel ruggen te zien.
3 november 2010
Kristiaan Art
