Club Canapé: Equinox, The Peacekeeper - Werelds geheim

CC De Kern, Wilrijk, 16 december 2013

Groot, groter, grootst is niet altijd een garantie voor kwaliteit. En dus hield CC De Kern in Wilrijk het met opzet klein, bouwde zijn zaal uit tot groot uitgevallen woonkamer en doopte dat geheel "Club Canapé". Met bands "met epische namen", zoals Arne Leurentop van And They Spoke in Anthems, dat zo mooi omschreef, werd de eerste avond ingezet. Wij trokken onze mooiste sloffen aan en vleiden ons neer in de bij nader inzien toch niet zo comfortabele stoelen.

Maar dat was duidelijk geen enkel bezwaar. Want And They Spoke In Anthems, voor de gelegenheid herleid tot eenmansband, deed ons dat ongemak snel vergeten. Zijn zachtfolky popsongs deden de aanwezigen zich al meteen aan zijn voeten neervleien. Het aanhoudende applaus na zijn optreden zei op dat vlak meer dan voldoende. Ook al kan de aanwezigheid van familie daar voor iets tussen zitten.

En toch was er niet meer nodig dan een gitaar - eerst elektrisch, later akoestisch - een sampler en wat extraatjes om dat te bewerkstelligen. Zijn mooie zangstem in combinatie met de pakkende liedjes begeleidde hij verder zelf nog met kickdrum en hihat en een prachtig orgeltje, dat één van de nummers helemaal af maakte. Aan de anderen om dat eenzame geweld te overtreffen.

Geen probleem voor Equinox, The Peacekeeper. Ook hij speelde een thuismatch en droeg aan het einde van de set Heard My Momma Calling op aan zijn ouders en die van de band, die ook in de zaal zaten. Maar het pleit was daarvoor al lang gewonnen.

Wouter Buyst, het brein, de akoestische gitaar en de mondharmonica achter het project Equinox, is een globetrotter. Het zijn de ervaringen, die hij op die reizen opdeed, die hij omzette in liedjes. En die liedjes zijn stuk voor stuk kleine diamantjes. Bijna onzichtbaar in het gediversifieerde, muzikale landschap, maar zo schitterend eens je er je oog/oor op laat vallen.

Opener Walking Drunk Through Heaven Again speelde hij solo met gitaar en mondharmonica. Het was de aanzet van een set, die steeds hogere, muzikale hoogtes ging opzoeken. Want voor Total Eclipse – “over mensen, die denken dat de zon uit hun gat schijnt” – werd zijn band erbij gehaald. Met staande bas, drums en een heerlijk lome klarinet deed hij meteen alle harten sneller slaan.

Telkens weer verrasten zijn nummers. Omdat er een harmonium werd toegevoegd (If You Don’t Mind (I’m Going Home) met ook nog die schitterende, bluesy sample), vanwege de tekst, die de vorm lijkt tegen te spreken (Please Strip Naked Now gaat over de dood, maar had toch een bijzonder vrolijke inslag) of vanwege dat de wereld-is-zo-klein-gevoel, dat een nummer uitstraalde (Benares).

Als hij dan ook nog die mooie interpretatie van Nick Drake’s Northern Sky voorschotelde, moesten wij ons wel gewonnen geven. Uiteindelijk zou het het optreden eindigen zoals hij begonnen was. Die laatste paar meters naar de top nam hij in zijn eentje, met opnieuw enkel gitaar en mondharmonica.

Equinox, The Peacekeeper is een veel te goed bewaard, Belgisch, nee werelds geheim. Bovendien paste dit concept perfect in deze Club Canapé. Het opzet mag dan ook nu al als geslaagd beschouwd worden.