Cloud Nothings - Meer lawaai, minder liedjes
Effenaar, Eindhoven, 29 mei 2012
Het is vlug gegaan met Cloud Nothings. Na de verzamelaar ´Turning On´volgde in 2011 de doorbraak met het titelloze album. Intussen is er al de derde langspeler, het relatief ruige, door Steve Albini geproducete ´Attack On Memory´. Dat mag gerust een bliksemstart genoemd worden. Wat ons voorafgaand aan het optreden in de Effenaar bezig hield, was dan ook op welke manier Baldi zou balanceren tussen de vrolijk rammelende poppunk van weleer en het meest recente werk.
Girls Names wist ons weinig te enthousiasmeren. Dat lag niet per se aan frontman Cathal Cully, die ondanks zijn beperkte bereik aardig zong, noch aan de strakke ritmesectie. Wel had de dienstdoende drummer wat ons betreft best af en toe mogen doen alsof hij zich vermaakte.
Het ontbrak dit voorprogramma, een studentikoos viertal uit Belfast, uiteindelijk simpelweg aan memorabele liedjes. Met een optimistische blik zou Girls Names als een soort Echo & The Bunnymen light kunnen worden gekwalificeerd, maar de waarheid gebiedt te zeggen dat dit een pit- en vreugdeloze band is, die een half uur lang verveelde. Alleen van het nummer Don´t Let Me In werden we warm, maar dat waren we deze broeierige 27 mei toch al.
Gelukkig bleek het contrast tussen de twee bands schril toen Cloud Nothings al snel daarna het podium betrad en Stay Useless – met voorsprong het meest pakkende nummer van ´Attack On Memory´ - inzette. Op een verder euforische avond bleek de single de enige gelegenheid tot meezingen.
Wat volgde was namelijk een verwoestend hard optreden waarin de hele nieuwe plaat de revue passeerde. Hoewel we daar in eerste instantie niet op gehoopt hadden (niet dat het jongste wapenfeit kwalitatief minder is, maar in tegenspraak tot de vele ophemelende berichten ook zeker niet meer), maakte de bravoure van de jonge Amerikanen veel goed.
Drummer Jayson Gercyz was ons vorig jaar al opgevallen en opnieuw bleek hij de grootste blikvanger van het kwartet. Hij stal met zijn rigoureuze beukwerk vooral de show tijdens het instrumentale Separation en het tot tien minuten uitgesponnen Wasted Days, dat net als op plaat ook nu de spil van de setlist vormde.
De gepijnigde jongensstem van Baldi was tijdens No Future/No Past plots weer even beter te horen. Het betekende de afsluiter van de reguliere set.
In de toegift kwamen, in de vorm van On The Radio en Not Important, toch nog enkele oudjes tevoorschijn. Het is echter duidelijk dat Cloud Nothings geëvolueerd is van zomaar een opgewekt bandje tot een groep die het vuur van Nirvana doorgeeft aan een nieuwe generatie. Meer lawaai, minder liedjes, maar over de hele lijn onderhoudend genoeg om ermee weg te komen.