Clock Opera - Nog steeds op de rand
Botanique, Brussel, 30 maart 2013
Nog geen jaar geleden stond Clock Opera al in de AB-Club. De superlatieven werden voor dat optreden niet gespaard en ze leken op de rand van de doorbraak te staan. Het Londense viertal keerde dus opvallend snel terug. Maar qua capaciteit was de Orangerie van de Botanique toch nog net iets te groot. Aan de muziek zal het alleszins niet gelegen hebben. Die kan gigantische arena’s aan.
Het ontbreken van een voorprogramma zorgde ervoor dat we nog niet goed opgewarmd waren toen White Noise werd ingezet. Lang duurde dat echter niet, want het daaropvolgende Man Made stak de set goed in gang. Het publiek bleef er aanvankelijk ijzig kalm bij. De muziek van Clock Opera nodigt nochtans erg uit om alle richtingen uit te bewegen.
Het zal ook niet geholpen hebben dat de band eerder afstandelijk overkwam. Dat de intro (letterlijk met potten en pannen) van A Piece of String de mist in ging, was daardoor een ijsbreker. Daarna leken band en publiek wat losser te komen en werd het potentieel van deze band zichtbaarder.
Het moet in deze tijden ook niet makkelijk zijn om jezelf nog te onderscheiden van de duizenden andere indiebandjes, maar het zijn de kleine geluidjes, veelal uit de synths getoverd, die Clock Opera toch een min of meer uniek geluid geven, al zijn ze duidelijk nog op zoek om het verder te definiëren.
Jammer genoeg waren de twee nieuwe nummers die gespeeld werden niet meteen hoopgevend. Meer zelfs, ze zorgden voor een heuse dip in de set. Let Go The Lifeboats en New Arrivals klonken dan ook niet half zo explosief en fris als pakweg The Lost Bouys Of Move To The Mountains. Vanaf dat laatste nummer, hun voorlopig enige “hit” bij ons, werd er duidelijk naar een knal van een einde gewerkt en met Once And For All slaagden ze daar ook met glans in.
Eén van de grootste troeven van Clock Opera is Guy Connally’s stem. Hij weet er behoorlijk wat drama en bombast in te leggen, maar als frontman voelt hij zich schijnbaar nog niet helemaal op zijn gemak. Toch is Clock Opera klaar voor grotere zalen en ze zouden deze zomer hele festivalweiden kunnen plat spelen. Daar waren bisnummers Fail Better en Lesson No. 7 het ultieme bewijs van. Voorlopig staat het viertal dus (nog steeds) op de rand van de doorbraak. Als er nu toch eens iemand zou zijn die hen dat laatste, kleine duwtje zou kunnen geven.